Νομίζουν πως όλοι τους αγαπούν και νομίζουν πως είναι κάποιοι
Είχα μια συζήτηση προχθές. Με πολύ στενό μου φίλο που σπάνια ασχολείται με την πολιτική, διότι έχει να ασχοληθεί με «πολιτικές μικρότητες» εντός του δικού του αντικειμένου, τις οποίες και μου περιέγραφε.
Ανέφερε λοιπόν, πως αναγκάστηκε να αλλάξει γραφείο και να τοποθετηθεί αλλού, επειδή ο ανώτερός του ζοριζόταν ιδιαίτερα να καταρτίσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα τοποθέτησης υπαλλήλων, ανεξάρτητα από το γεγονός πως γι’ αυτές τις αρμοδιότητες και αρκετές άλλες ασφαλώς, λαμβάνει, για τα δεδομένα των ημερών ένα υψηλότατο επιμίσθιο.
Αναγκάστηκε επίσης να απέχει από κάποιες εκδηλώσεις μνήμης σχεδόν συγγενικού του προσώπου, επειδή ακριβώς τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι ίδιοι άνθρωποι που εύχονταν στον εκλιπόντα «καλό ψόφο», αν και γνώριζαν πως η ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε ήταν ανίατη.
Στο μεταξύ, αναγκάζεται καθημερινά να υποδεικνύει στους υφισταμένους του πώς ακριβώς θα κάνουν τη δουλειά τους, επειδή οι ίδιοι αρνούνται να αναλάβουν την οποιαδήποτε ευθύνη, αφού «εκείνος είναι ο μοναδικός που ξέρει». Ευτυχώς, όπως μου περιέγραψε, έχει να θαυμάζει έναν υπερήλικο συνάδελφο του, ο οποίος στάθηκε τυχερός στον δεύτερο γάμο του, αφού η σύζυγος του «γνώριζε το σύστημα» και κατάφερε να τον καταξιώσει λίγο πριν το θάνατο του.
Βασικό συμπέρασμα: Εκτός από την πολιτική και στην καθημερινή ζωή υπάρχει ένας τεράστιος όγκος ανικάνων, ο οποίος λειτουργεί παράλληλα με έναν μεγάλο όγκο μυστηριωδών γραναζιών, που έχουν τον … τρόπο τους για να δουλέψουν. Το αξιοπερίεργο στην κουβέντα ήταν, πως αφού μου περιέγραψε όλα αυτά, κι αφού κατάλαβα πως ο χώρος εργασίας του είναι πολύ πιο βρομερός από την αίσθηση που είχα γι’ αυτόν, μου τόνισε εμφατικά πως «μεγαλύτερη βρομιά από την πολιτική δεν υπάρχει».
Και με ρωτούσε, με πραγματική απορία μάλιστα, αν «όλοι αυτοί που παρουσιάζονται σαν σωτήρες, έχουν την στοιχειώδη εντύπωση πως δεν διαχειρίζονται τίποτα στην ουσία και πως για έναν πολίτη με μέσο ΙQ, φαντάζουν τουλάχιστον γελοίοι». Με ξάφνιασε! Πρώτον γιατί πίστευα πως μετά απ’ όσα έχει ζήσει στο χώρο εργασίας του γνωρίζει την απάντηση και δεύτερον γιατί είχα την ψευδαίσθηση πως η αντίληψη του, απηχεί την αντίληψη μιας άγνωστης μειοψηφίας στην οποία και δεν τον ενέτασσα.
Βέβαια στη συνέχεια απάντησε μόνος του: «Ζουν στο δικό τους παράλληλο σύμπαν και δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους. Νομίζουν πως όλοι τούς αγαπούν και νομίζουν πως είναι κάποιοι».
Τον ρώτησα το εύλογο: «Γιατί τους ψηφίζεις;». Και η απάντηση ήταν επίσης αυθόρμητη και αληθινή: «Για το λιγότερο κακό». Ξεκάθαρα. Για να εξηγούμαστε: Όπως στην κοινωνία, έτσι και στην πολιτική, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, ούτε και μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Όσο όμως υπάρχει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα περί «βρομιάς και γελοιότητας» της πολιτικής, τόσο θα υπάρχει και η ανάγκη κάποιος ή κάποιοι να τα αλλάξουν όλα. Πώς; Αυτή είναι μια απάντηση που πρέπει να την δώσει ή η ίδια η πολιτική ή ο λαός.