Ο πολύς κόσμος έχει σιχαθεί
την πολιτική και τους πολιτικούς
Αυτά τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μάς έχουν κάνει όλους ειδικούς και μας έχουν δώσει απεριόριστες δυνατότητες ως προς την κριτική μας. Και τελικά, όπως λέει εύστοχα στην κωμική σειρά Τεντ Λάσσο ο διάσημος ποδοσφαιριστής κι αθυρόστομος σχολιαστής Ρόι Κεντ, «ένα μάτσο άσχετοι είμαστε όλοι μας, που ο καθένας λέει τη δική του βλακεία».
Γι’ αυτό κι εγώ θα πω τη δική μου «βλακεία» σε σχέση με τις εκλογές. Πάσης φύσεως. Κατ’ αρχάς κουράστηκα από τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους κι υποψήφιους Περιφερειακούς συμβούλους. Γι’ αυτό και θα τους δώσω μια φιλική συμβουλή, αν θέλουν να την υιοθετήσουν. Μην κουράζεστε άδικα! Στο τέλος όλοι τους κουμπάρους μας θα ψηφίσουμε ή τους πολύ στενούς, οικογενειακούς μας φίλους. Μην κρυβόμαστε!
Πάμε τώρα παρακάτω. Στην κεντρική πολιτική σκηνή και στο φαινόμενο «Κασσελάκης». Αν κάτι μάς έδειξε αυτή η εκλογική διαδικασία, κατά την προσωπική, ταπεινή και «βλακώδη» γνώμη μου, δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε από τους ίδιους του, τους ψηφοφόρους. Δεν είναι καν πως ένα κόμμα κατ’ επίφαση Αριστερό που αφουγκράζεται τη φωνή του λαού υποτίθετα είχε εδώ και καιρό κλειστεί μέσα στις δικές του εμμονές κι άφηνε τον λαό για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η ανάδειξη και η αναρρίχηση Κασσελάκη, μάς δείχνει κάτι πάρα πολύ απλό: ο πολύς κόσμος έχει σιχαθεί την πολιτική και τους πολιτικούς. Τους σιχαίνονται πιο πολύ κι από τον ίδιο τους τον εαυτό στα χειρότερά του. Κάποιοι λίγοι, κάνουν δήθεν πως αγαπούν ψεύτικα κάποιους παράγοντες και παραγοντίσκους, μόνο και μόνο για να πασπαλιστούν με λίγη από την… ηγετική αστερόσκονή τους, που βρομά φορμόλη. Κι αυτό τους βολεύει όλους και γίνονται όμορφα οι δουλειές.
Για τον πολύ κόσμο όμως ο Κασσελάκης δεν είναι ο αυριανός πρωθυπουργός. Ούτε ο σούπερ οικονομολογός, ούτε ο τέλειος εφοπλιστής. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής ή της … παραδιπλανής (πόσοι μένουμε δίπλα σε εφοπλιστές άλλωστε;) πόρτας, που έχει τον σύντροφο, έχει τον σκύλο του, πάει στο γυμναστήριο και μιλά μια γλώσσα καθημερινή. Κανέναν δεν ενδιαφέρει τελικά αν ο Κασσελάκης κερδίσει τον Μητσοτάκη. Ούτε κι αν είναι καλύτερος στα οικονομικά.
Όλους όμως τους ενδιαφέρει να «παίξει κομπολόι» το σύστημα αυτός ο Κασσελάκης. Και να στείλει σπίτι τους κάποιους κομματικούς δεινόσαυρους που ενδιαφέρονται προσχηματικά για τον λαό και πρακτικά για εκείνους μόνο. Είναι εύκολο; Δεν είναι. Καθόλου. Όσο υπάρχουν «Κασσελάκηδες» όμως, τόσο θα δίνονται ευκαιρίες για να κλυδωνίζεται σοβαρά το σύστημα.
Μπορεί έτσι να μην επιτυγχάνεται τίποτα. Αλλά και μόνο ο «φόβος» πως κάθε τόσο θα εμφανίζεται ένας «Κασσελάκης» που θα ρίχνει ακατέργαστη ζάχαρη, πιπέρι και κανέλα Κεϋλάνης στη σούπα με λίπος από γουρούνια, κάνει το όλο θέμα αρκετά… πικάντικο κι ενδιαφέρον.
Κι ίσως τελικά αυτό αρκεί.