Όσο μεγαλώνουμε το Πάσχα χάνει εκείνη τη λάμψη που κάποτε ξεπηδούσε από τα παιδικά μας μάτια. Η εικόνα της Λαμπρής γίνεται πιο θολή. Σα να φταίει η αφρικανική σκόνη και η μουντάδα της Μεγάλης Εβδομάδας- που λες και είναι ασορτί με τα πάθη του Χριστού και τα δικά μας. Εντάξει, η σύγκριση των παθών είναι ιεροσυλία, αλλά και τα πάθη των θνητών, των αιώνια θνητών, αξίζουν ενίοτε να μπαίνουν στο μικροσκόπιο της ιστορίας και της έρευνας.
Τα πάθη που μας διακατέχουν, δεν είναι σαν αυτά που βίωσε ο Χριστός στο δρόμο για το Γολγοθά και στου Κρανίου τον Τόπο. Έχουν όμως και αυτά τον πόνο τους ή και τη χάρη τους, σε μια ισορροπία τρόμου, αλλά έστω και οριακά με χαμένη τη χάρη!
Ακόμα και οι δέκα παρθένες, που στην αποψινή λειτουργία έχουν την τιμητική τους, ήταν σε δύο στρατόπεδα: πέντε φρόνιμες και πέντε μωρές. Και θα ήταν ασέβεια ν’ αναρωτηθούμε «από την Κοκό και την Κική ποια να διαλέξω»; Φυσικά και οι δύο συγκαταλέγονται στις μωρές, αφού από τα ονόματα και μόνο γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπήρχε περίπτωση να είχαν στο μυαλό τους να κρατούν λάδι ώστε να μη σβήσει το λυχνάρι… Εξάλλου στα σκότη και τα ερέβη τι να το κάνεις το φως;
Και η Κασσιανή, παρεξηγημένη και αυτή! Το τροπάριό της ομορφαίνει την ημέρα και ας μην είναι στην κυριολεξία «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή»!
Μια βυζαντινή ποιήτρια του 9ου μ. Χ. αιώνα ήταν, που απλά απέρριψε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος και από την στεναχώρια της κλείστηκε σε μοναστήρι για να αφοσιωθεί στον Θεό και την πίστη. Και κάπως έτσι το τροπάριο της έγινε το απόλυτο εκκλησιαστικό hit!
Αν μπαίναμε σε μια χρονοκάψουλα και κάναμε όπισθεν στο χρόνο, θα προσγειωνόμασταν σε κάποιο χωράφι, να μαζεύαμε ξύλα για τη φουνάρα του Ιούδα. Και αργότερα σε κάποιο απόμερο αποθηκάκι που μυρίζει μπαρούτι θα φτιάχναμε βαρελότα και πλακατζίκια για τη βραδιά της Ανάστασης, με ζητούμενο τον πιο δυνατό κρότο και τη θραύση των υαλοπινάκων των καφενείων πέριξ της εκκλησίας από το ωστικό κύμα…
Η σημερινή πιτσιρικαρία, έτη φωτός μπροστά από τα δικά μας κλασσικά εικονογραφημένα, αγοράζει κροτίδες και δείχνει τη χρήση τους μέσα από το Τik Tok. Στη δική μας εποχή είμαστε «μπομπέρ» κανονικοί, μα τώρα φασαρία κάνουν οι tiktokers! «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη θα σε πεθάνουμε με μιας. Έχουμε θάλαμο αερίων, έχουμε βόμβες νετρονίων…» που τραγουδά και ο Γιώργος Πολυχρονιάδης.
Στη real time Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που γραφόταν η θρησκευτική ιστορία, ο Ιούδας πρόδωσε τον Κύριο με ένα φιλί. Σήμερα ο Ιούδας θα φιλούσε υπέροχα την… κυρία!
Ο Άννας, ο Καϊάφας και ο Πόντιος Πιλάτος, θα ήταν στην εποχή μας περιζήτητοι.
Όχι για να καταδικάσουν τους σύγχρονους Μεσσίες, μα για να ηγηθούν ακραίων κομμάτων, που οι εμπνευστές τους έχουν προβλήματα με τη Δικαιοσύνη.
Και (τα) δύο αυγά Τουρκίας θα ήταν μια ασημαντότητα μπροστά στις πραγματικές ανάγκες για την κόκκινη βαφή. Τα 300.000 αυγά Βουλγαρίας, θα ήταν μια λύση, αν δεν έπεφταν στο δόκανο του ΣΔΟΕ, που μπλόκαρε την εισαγωγή και την κυκλοφορία τους.
Λένε πως χωρίς Σταύρωση δεν υπάρχει Ανάσταση, οπότε το πικρό ποτήρι, αυτό με τη χολή και το ξύδι, είναι αναπόφευκτο για την κατάκτηση της βασιλείας των ουρανών, που δεν έρχεται με κανένα μπέρμπον ή κάποιο τριπλής απόσταξης πιόμα…
Μα ποιος την (δεν μας… ρε Νταλάρα) αυτήν (την βασίλεια των ουρανών); Εδώ ήρθαμε να ζήσουμε ένα έρωτα επίγειο και ούτε αυτόν μπορέσαμε. Μας τον έχετε ζαλίσει με τα αν, τα δεν, τα θα και τα Κύριε ελέησον σας…
Μες τις πασχαλιές κι εσύ μύρισες την Ανάσταση, αλλά με τέτοιο καιρό ούτε με τα ρινικά σπρέι καθίσταται εφικτό. Και το ω γλυκύ μου έαρ, με τέτοιο ζόφο που κυριαρχεί, ακούγεται ως γλυκύ μου φρέαρ!
Παρόλα αυτά ο Χριστός θα το κάνει και πάλι το θαύμα του. Οι ιερείς θα το επικοινωνήσουν με το «Χριστός Ανέστη» και οι καλοί χριστιανοί των απανταχού Εξαρχείων, θα τους απαντήσουν «Μαγκιά του πάτερ»! Ακόμα και αν βρίσκονται στο χωριό, που θα έχει συγκέντρωση μετοίκων…