… για την ώρα ανασαίνουμε προβλήματα και εκπνέουμε αγωνίες
Της Λίλιαν Δαφερμάκη
Φέτος η μελαγχολία των γιορτών προπορεύεται…
Διότι, όση άχνη ζάχαρη κι αν βάλεις στον κουραμπιέ, αν λείπει η γλύκα του μοιράσματος, η τρυφεράδα της αγκαλιάς, η νοστιμιά του φιλιού, η λύτρωση της αναγεννώμενης προσδοκίας, τα βασικά υλικά της συνταγής των γιορτών δηλαδή, πώς να κάνεις Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά…
Όσο και αν φωτίζουν ρυθμικά τα λαμπιόνια στα παράθυρα, στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, στις γιορτινές γωνιές που στολίσαμε στο σπίτι, ο φόβος, η μελαγχολία, η ανασφάλεια, εισβάλλουν από τις χαραμάδες, στις πόρτες που κλείσαμε ερμητικά για να προστατευτούμε από την πανδημία που καραδοκεί και θερίζει ανηλεώς. Ο αναγκαστικός εγκλωβισμός στην παθητική αντίσταση, τη μοναχική αυτοπροστασία, εξελίσσεται σε μια πολιτική συγκυρία που ισχύει κυριολεκτικά η λαϊκή ρήση «όσα δε φέρνει ένας χρόνος φέρνει μια ώρα».
Αφόρητα πυκνός πολιτικός χρόνος αυτός που αποχαιρετούμε, καθώς συνωστίζονται καταιγιστικές αλλαγές που προκαλούν οβιδιακές ανακατατάξεις στις ζωές μας και τις ζωές των συνανθρώπων μας. Η πανδημία αποδείχτηκε ότι μόνο χαμένη δεν πήγε, για να τρέξουν νομοσχέδια κυβερνητικές αποφάσεις και πολιτικές αλλαγές, χωρίς τη μαζική αντίδραση της κοινωνίας που βιώνει καταθλιπτικά τη δεύτερη καραντίνα, έχοντας τη βαθιά γνώση, ότι την επόμενη μέρα που θα κυκλοφορήσουμε ελεύθεροι στο δρόμο, τίποτα δεν θα είναι ίδιο όπως πριν.
Οι «μαυραγορίτες» της πανδημίας θα έχουν γίνει πλουσιότεροι, ενώ τα δημόσια νοσοκομεία παραμένουν υποστελεχωμένα. Οι μαθητές εξαναγκάστηκαν στη βαθιά αμφιλεγόμενη τηλεκπαίδευση, για να μη γίνουν τμήματα 15άρια και να μη χρειαστεί να προσληφθούν άνεργοι εκπαιδευτικοί. Το υψηλό επιστημονικό κύρος των Πανεπιστημίων υποβαθμίζεται προκλητικά, καθώς εξισώνονται τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων ΑΕΙ, με αυτά των αποφοίτων ιδιωτικών κολεγίων. Ενώ τα Πανεπιστήμια είναι υποστελεχωμένα και στερούνται λειτουργικών πόρων, προτεραιοποιείται ως ανάγκη η πανεπιστημιακή αστυνομία. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βιώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο το «θάνατο του εμποράκου» ενώ το κυβερνητικό επιτελείο «κλείνει το μάτι» στη λειτουργία των μεγάλων εμπορικών κέντρων. «Αυτά τα μάρμαρα για τα οποία πολεμήσαμε», ξεπουλιούνται με όρους εκχώρησης με την πατέντα της πενηντάχρονης «ενοικίασης». Το φυσικό περιβάλλον μετατρέπεται σε πλιάτσικο τεράστιων οικονομικών συμφερόντων των εταιρειών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, που σκαρφαλώνουν σε κάθε κορυφογραμμή καταργώντας στην πράξη την πολιτισμική και ιστορική αξία του αισθητικού και φυσικού μας πλούτου…
Ανασαίνουμε προβλήματα και εκπνέουμε αγωνίες πίσω από τις πολύχρωμες μάσκες μας. Λαχταρώ τη μέρα που θα μετατρέψουμε το πανί τους σε ευφάνταστες παιδικές κατασκευές, σε μικρά αεροπλάνα, σε αερόστατα, σε καραβάκια, που θα ταξιδέψουν στον ήλιο, στον αέρα, στη θάλασσα, στα πέρατα του κόσμου που έχουμε ονειρευτεί, για να γνωρίσουμε και να ενωθούμε με τη βαθύτερη φύση της ύπαρξής μας. Μέχρι τότε όμως πρέπει να μην εγκαταλείψουμε το χαμόγελο μας, την εσωτερική μας ελευθερία και το βαθύτερο χρέος μας, να γίνει ο καθένας από μας το θαύμα αυτού «του κόσμου που έχει ανάγκη να αλλάξει», για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο… Καλά Χριστούγεννα αδέλφια …