400 πρωτόκολλα κατεδάφισης βαλσαμώνονται για τις ανάγκες και τα κέρδη όσων καταπατούν δημόσια γη
Η κακοποίηση των λέξεων είναι μια παλιά και πονεμένη ιστορία στον τόπο μας, ενώ στις μέρες μας παρελαύνει κυρίαρχα στο δημόσιο λόγο, διαχέοντας τη μολυσματική δράση της με σκοπό να θολώσει την κρίση της κοινωνικής συνείδησης. Κάπως έτσι μάθαμε ότι τις προκλητικά αυθαίρετες κατασκευές ακόμα και όταν καταπατούν αιγιαλό και παραλίες δεν τις κουνάει κανένα τελεσίδικο πρωτόκολλο κατεδάφισης γιατί θα αποδυναμωθεί η οικονομία.
Μαθαίνουμε δηλαδή ότι εν μέσω covid η κατεδάφιση παράνομων αυθαίρετων κατασκευών είναι μια πράξη που βλάπτει την ανάπτυξη. Το αφήγημα αυτό που προσκρούει ευθέως σε συνταγματικές διατάξεις του τόπου μας, υιοθετείται πλήρως από την Κυβέρνηση η οποία αποδεικνύει στην πράξη πως 400 τελεσίδικα πρωτόκολλα κατεδάφισης τα οποία χρειάστηκαν πάνω από είκοσι χρόνια για να τελεσιδικήσουν, βαλσαμώνονται για τις ανάγκες και τα κέρδη όσων καταπατούν δημόσια γη.
Οι ίδιοι άνθρωποι που ομνύουν στο όνομα της περιβαλλοντικής προστασίας, παρατείνουν το προκλητικό καθεστώς της αυθαιρεσίας και λεηλασίας της φύσης, το οποίο αποδεικνύεται ότι όχι απλώς επιβιωνει, αλλά κυριαρχεί.
Η τακτική των αναβολών της εκτέλεσης των πρωτοκόλλων κατεδάφισης έχει αποδειχτεί μια καλή «μαστορική» που μάλιστα με το πέρασμα του χρόνου εξελίσσεται όλο και πιο προκλητικά αφού σταδιακά, δεν συνοδεύεται στοιχειωδώς, ούτε από μια νέα επίσημη πολιτική αιτιολόγηση, η οποία να επιχειρεί να δικαιολογήσει την επιβολή της.
Ήδη έχει αρχίσει να διαμορφώνεται μια ρέουσα βεβαιότητα, ότι το Μάρτιο που θα λήξει η νέα αναστολή, δεν θα χρειαστεί να προαναγγείλουν την επόμενη, αλλά θα μας πουν με νόημα ένα δηκτικό «ξέρετε». Διότι οι κατεδαφίσεις των αυθαιρεσιών στην έναρξη της θερινής τουριστικής σεζόν, θεωρείται πια πράξη απαγορευτική για τον τουρισμό που η επίκληση του και μόνο αρκεί για να σταματήσει κάθε τέτοια σκέψη.
Έτσι θεμελιώνεται ένα καθεστώς ασυλίας και παρανομίας, το οποίο δείχνει να αφήνει την αυτοδιοίκηση βυθισμένη στην εκκωφαντική σιωπή της, που δεν είναι καθόλου αθώα. Η συμβολή της είναι καθοριστική στην επιβίωση της αυθαιρεσίας, τόσο στο αστικό όσο και στο φυσικό περιβάλλον.
Η κατασκευή σχολείων πάνω σε ρέματα, οι δραματικές καθυστερήσεις στις οριοθετήσεις ποταμών, χειμάρρων, οι αναβολές στις κατασκευές αντιπλημμυρικών, η απουσία χωροταξικών σχεδίων είναι μέρος της περιβαλλοντικής ασέλγειας που συνδυαστικά με την ασυλία στις παράνομες καταπατήσεις συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό παρακμής που ναρκοθετεί το παρόν και το μέλλον μας.
Την ίδια στιγμή, οι αδιάκοπες διαλυτικές εισβολές των ΑΠΕ, που πέφτουν με ασυγκράτητη ορμή πάνω στο φυσικό περιβάλλον σα να πρόκειται για το συκώτι του Προμηθέα, φέρνουν όλο και πιο κοντά στις ζωές μας μυθιστορηματικά σενάρια δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας.
Το ζύγι της λογικής χάνεται, μέσα στο άπληστο κυνήγι του κέρδους και καλό είναι να μην ποντάρουμε στην αφελή ελπίδα της αιώνιας αναγέννησης της φύσης γιατί έχει και αυτή τα όριά της.