Όταν έκλαψε ο Νίτσε γεννήθηκε η ψυχοθεραπεία (και κρατήστε το αυτό γιατί μπορεί να μας χρειαστεί τους επόμενους μήνες). Όταν έκλαψε ο Τσιόδρας- σχεδόν δυο αιώνες μετά- επαναβεβαιώθηκε η ( χαμένη) ανθρωπιά απέναντι στην τρίτη ηλικία.
Η πιο αγαπητή κατά συνθήκη τηλεπερσόνα (και ας είναι αδόκιμος ο όρος) των ημερών της πανδημίας, πιστός όπως κάθε μέρα στο ραντεβού των 6 με τους… χασκούμενους Έλληνες, θέλησε να βάλει χρώμα, ανθρωπιά και ελπίδα στο δύσκολο έργο της ενημέρωσης για τις επιπτώσεις του κοροναϊού. Επικαλέστηκε ένα συνάδελφο του, διακεκριμένο λοιμωξιολόγο που του είπε ότι γίνεται «πολύ φασαρία για κάποιους ηλικιωμένους με χρόνια νοσήματα»… Ο συμπαθέστερος Έλληνας των ημερών λύγισε on camera και από το διοπτροφόρο πρόσωπο του ίσως να κύλησαν κάποια δάκρυα. «Το θαύμα της ιατρικής επιστήμης το 2020 είναι η παράταση της ποιοτικής επιβίωσης αυτών των ανθρώπων. Μπορεί να είναι οι πατεράδες μας, οι μανάδες μας, οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας. Δεν θα υπήρχαμε χωρίς αυτούς» είπε με τρεμάμενη φωνή ο συνεπής και σοβαρός καθηγητής. Μπορεί να φαίνεται αποστειρωμένος μα δεν είναι. Ακόμα και οι ποιητικές ανησυχίες του, ήταν το Σάββατο αναγκαίες στην καθιερωμένη ενημέρωση. Παρεμπιπτόντως, το Σάββατο μπήκαμε στην εαρινή ισημερία, για όσους δεν το κατάλαβαν. Η Άνοιξη… μπήκε και δεν μπήκε. Ήταν, σα να μπαίνει η Άνοιξη. Κάποιοι που είχαν την καλή τύχη και με υψηλό αίσθημα ευθύνης- θέλω να πιστεύω- την προϋπάντησαν σε ερημικές θάλασσες και μοναχικούς αγρούς. Το γράφω όσο πιο απαλά μπορώ, μια και ακόμα κι εκείνες οι μοναχικές βόλτες στη φύση, μακριά από πόλεις και οικισμούς, έχουν ποινικοποιηθεί. Προφανώς, κάποιοι επιφυλάσσουν πολύ δουλειά τους επόμενους μήνες, αν η καραντίνα κρατήσει κι άλλο, σε όσους πορεύονται επαγγελματικά με τα… δάκρυα του Νίτσε, που σας έλεγα παραπάνω!
Ο κύριος Τσιόδρας, λοιπόν, είπε να τιμήσει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, γιατί η ζωή δεν γίνεται να σταματήσει με την πανδημία, όπως δεν σταμάτησε με τόσες άλλες που προηγήθηκαν, συνδυάζοντας τον νομπελίστα μας, Οδυσσέα Ελύτη, για να μας διαβεβαιώσει ότι «… την τελευταία λέξη δεν θα την έχει ο θάνατος» και ότι «πρέπει κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας».
Την ίδια ώρα η εκκλησία που ευαγγελίζεται τη γλώσσα της αλήθειας, έχει ακόμα κάποιους ρασοφόρους… ταλιμπάν που αγνοούν νόμους και ΦΕΚ και κατά παράβαση ιερουργούν. Όπως το έκανε ο Μητροπολίτης Κυθήρων στους Γ΄ Χαιρετισμούς! Και είδαμε να συλλαμβάνεται κάνοντας και εμάς τους ίδιους ν’ αναρωτηθούμε μήπως τελικά υπάρχει κράτος, όντας «βολεμένοι» τόσα χρόνια στην παγιωμένη άποψη ότι δεν υπάρχει! Ακόμα και αν δεν υπάρχει κράτος, για να μην κακοκαρδίσω τους αντικρατιστές, υπάρχει ένας μηχανισμός που δούλεψε για την σύλληψη του Αγίου των Κυθήρων. Δεν ξέρω αν είναι ο αστρολάβος των Αντικύθηρων, ο αρχαιότερος των υπολογιστών, αλλά τέλος πάντως είναι κάτι με υπόσταση κι ευτυχώς που είναι γιατί σε τέτοιους καιρούς δεν είναι για να παίζουμε. Ούτε φυσικά και να συνωστιζόμαστε στον «Καράβολα», με κίνδυνο να χαρακτηριστούμε τα… τέτοια του Καράμπελα! Γ’ αυτό και το κράτος ή ο αόρατος μηχανισμός, που λέμε, προχώρησε σε απαγόρευση της κυκλοφορίας, αφού μετατρέψαμε τις συναθροίσεις έως δέκα σε… παιδική χαρά και animal party!
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στο λιμάνι της Νέας Υόρκης καταπλέει το μεγαλύτερο πλωτό νοσοκομείο, ενδεικτικό των δυσάρεστων προβλέψεων που έχουν κάνει οι ΗΠΑ για την πανδημία. Καλύτερα, όμως, να έχουμε στο μυαλό μας το παρακείμενο… «Λιμάνι της αγωνίας», εκεί στο Νιου Τζέρσεϊ, όπου η οσκαρική ταινία του Ηλία Καζάν πραγματευόταν τον πόλεμο με μια συμμορία γκάγκστερ. Ας ελπίσουμε ότι στο σημερινό πόλεμο, με τον covid -19, την τελευταία λέξη δεν θα την έχει θάνατος, όπως έγραψε ο Ελύτης και επικαιροποίησε μέσα στο δράμα του καιρού ο κύριος Τσιόδρας.