Φοβού την εμμονική σκέψη
Αρεστοί δεν μπορούμε -και δεν πρέπει, αν με ρωτάτε- να είμαστε σε όλους. Δεν γίνεται να συμφωνούμε σε όλα. Άλλωστε και η διαφωνία έχει την γοητεία της και την χρησιμότητά της όταν διατυπώνεται με επιχειρήματα και εκφράζεται με σεβασμό. Το μη αρεστός δεν σημαίνει ότι καθυβρίζω εσένα, τη μάνα σου, το σόι σου, τα πεθαμένα σου, σε μηδενίζω, σε απειλώ, σε καταριέμαι, σε σταυρώνω.
Σε αυτήν την αρένα του πληκτρολογίου οι «αιμοδιψείς» είναι τελικά αναρίθμητοι. Έτοιμοι να ρίξουν το ανάθεμα, να σε εκτελέσουν και να σε «θάψουν» επειδή διαφωνούν με τα λεγόμενα ή τα γραφόμενά σου. Και όσο αυξάνονται οι κλακαδόροι, τόσο περισσότερο προσπαθούν να σε ξεσκίσουν.
Πολλές φορές μάλιστα συμβαίνει, άλλα να διαβάζουν και άλλα να καταλαβαίνουν. Ερμηνεύουν όπως θέλουν τα γραφόμενα, βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα, «ξερνούν» τόνους κακίας και εσύ απορείς: «Είναι δυνατόν;» αναρωτιέσαι. Και όμως είναι. Φοβού την εμμονική σκέψη!
Το αίσθημα της συναισθηματικής αυτοσυντήρησης με έχει διδάξει ότι τέτοιες καταστάσεις πρέπει να τις προσπερνάς με συνοπτικές διαδικασίες. Για το δικό σου καλό. Όσο η κοινή λογική παραμένει ζητούμενο, όσο η χυδαιότητα επιβραβεύεται, όσο η κακεντρέχεια αποθεώνεται και όσο η ευγένεια στον λόγο θεωρείται αδυναμία, τότε δεν μένουν και πολλά να συζητήσεις.
Είναι εκείνοι οι «τσεκουράτοι», όπως επαίρονται, που δεν μασούν τα λόγια τους και σε «σφυροκοπούν» ευθέως με ύβρεις και απειλές, και είναι και οι άλλοι, οι καλλιεργημένοι, οι «δεν σου επιτρέπω», οι «έχω το ηθικό πλεονέκτημα», με την καμουφλαρισμένη χολερική ευγένεια.
Χορτάσαμε από κύριους και κυρίες δηθένηδες, από πεφωτισμένους δογματικούς και χειραφετημένες βιτριολίστριες. Μπουχτίσαμε από τους ψαγμένους και τους υποψιασμένους, από εκείνους που «ξέρουν» όσα δεν ξέρουμε οι υπόλοιποι, από τους μονολιθικούς και τους μονοκόμματους, από εκείνους που κόπτονται επιλεκτικά για την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθεροτυπία.
Κάπως έτσι, για παράδειγμα, στην υπόθεση της άγριας δολοφονίας της 48χρονης Νεκταρίας, στην Ιεράπετρα, δεν θα έπρεπε καν να αναφερθούμε στην πολύωρη διαδικασία των διαπραγματευτών ώστε να αποτρέψουν τον 54χρονο συζυγοκτόνο από πιθανή αυτοκτονία. Μία βασική πτυχή του ρεπορτάζ. Ανεπίτρεπτο! Σοβαρή ή υποκριτική η απειλή, οι διαπραγματευτές ήταν εκεί για επτά ολόκληρες ώρες.
Μέχρι που κατηγορηθήκαμε ότι με αυτόν τον τρόπο ενθαρρύνουμε τις γυναικοκτονίες. Το σωστό και πρέπον ήταν, όπως εν ολίγοις γράφτηκε, να βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι να τον σπρώξουμε στο γκρεμό. Έτσι πρέπει να ενεργούμε, να συμπεριφερόμαστε, να αρθρογραφούμε και να δημοσιογραφούμε, με το θυμικό. Με το ρεύμα του όχλου. Ζούγκλα δηλαδή. Και πώς να τα βάλεις με τον όχλο; Ολόκληρος Χριστός και σήκωσε τα χέρια ψηλά.