Θέλουμε κάποια στιγμή να αισθανθούμε πως δεν αποτελούμε
μια θλιβερή μειοψηφία σε ένα χαρούμενο για την «αναρχία» του όλον
Διάβασα το πρωί χθες, πως σήμερα ο πρωθυπουργός θα απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό με αφορμή τα Χριστούγεννα.
Σάστισα λίγο. Όχι για το διάγγελμα, απλά γιατί ένιωσα πως έχω χάσει την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης, αλλά και την αίσθηση του χρόνου που απομένει ως τις γιορτές. Κοίταξα κλεφτά το ημερολόγιο για να μην αισθανθώ τελείως αδαής. Απογοήτευση! Σάββατο τα Χριστούγεννα, Σάββατο κι η Πρωτοχρονιά. Καμία ελπίδα για μια μικρή ανάπαυλα μέσα στην εβδομάδα. Ευτυχώς τα Θεοφάνεια είναι Πέμπτη… Τίμια γιορτή.
Μετά κοίταξα λίγο τι θέλει να μας πει ο πρωθυπουργός. Απογοήτευση και πάλι. Θα ακούσουμε ξανά πράγματα που ξέρουμε, περιορισμούς που τηρούμε εμείς οι λίγοι σχεδόν συνεπείς κι υποχρεώσεις που εκπληρώνουμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση. Πάλι ένα διάγγελμα για τους «άλλους». Ένα διάγγελμα για μας τους λίγο παραπάνω τυπικούς δεν θα έχει ποτέ;
Δεν θέλουμε «μπράβο». Αν θέλαμε άλλωστε, δεν θα λειτουργούσαμε με αυτό τον τρόπο. Αλλά θέλουμε κάποια στιγμή να αισθανθούμε πως δεν αποτελούμε μια θλιβερή μειοψηφία σε ένα χαρούμενο για την «αναρχία» του όλον. Θα θέλαμε ίσως να είμαστε και λίγο Βρετανοί. Να μας μιλά ο πρωθυπουργός μας και να βγαίνουμε υπερήφανοι στα κανάλια και τα Twitter και να βροντοφωνάζουμε «εσένα θέλουμε» και «γίνεται να μην υπάρχει κανείς άλλος;». Γιατί δεν είμαστε αλήθεια Βρετανοί;
Στο δια ταύτα τώρα, σήμερα παίρνουμε οδηγίες για τα Χριστούγεννα. Ποιες οδηγίες; Και ποια Χριστούγεννα; Προσωπικά έχω ξεχάσει πότε ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα που γιόρτασα σαν να ήταν γιορτή κι έχω ξεχάσει πώς ήταν η τελευταία όμορφη παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Ίσως γιατί είμαι λίγο πεσιμιστής στις γιορτές. Ίσως και γιατί όλο αυτό το θέμα με τα λαμπάκια και τα δέντρα, τα ψεύτικα χιονισμένα παράθυρα και τα σοκολατένια χαμόγελα, δεν μου λένε και πολλά. Λυπάμαι γι’ αυτούς που ίσως στενοχωρώ, απλά δεν συγκινούμαι γενικά από τα Χριστούγεννα.
Έξω και πέρα όμως από το δικό μου εγωιστικό παραλήρημα, μπορεί να διαφωνήσει κάποιος για το ότι τα τελευταία χρόνια έχουν χάσει το χρώμα τους οι γιορτές; Μπορεί να διαφωνήσει για το γεγονός πως για σχεδόν 1.000 ημέρες βρισκόμαστε σε μια λούπα φόβου κι αγωνίας με την οποία απλά συμβιβαζόμαστε;
Η αίσθηση που γίνεται βεβαιότητα όταν μιλώ με άλλους ανθρώπους, είναι πως τις τελευταίες 1.000 ημέρες, κάθε Σάββατο δεν έχει διαφορά από Τετάρτη κι ακόμα χειρότερα, κάθε Κυριακή μοιάζει σχεδόν με τη Δευτέρα. Όλες οι ημέρες ίδιες. Όλες οι ώρες ίδιες. Ίδιες και οι στιγμές. Έρχονται όμως πάλι Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα των νέων περιορισμών για τα οποία θα ενημερωθούμε σήμερα επίσημα από χείλη πρωθυπουργικά.