Τα πλην τρέχουν
να κρυφτούν πίσω μου γιατί κρατάω ευθείες γραμμές
Αυτό είναι το τρίτο Στίγμα που γράφω σε διάστημα μόλις επτά λεπτών. Τα άλλα δύο τα πέταξα. Έγραφα για τις δημοτικές εκλογές, τις δημοτικές αρχές και τη μιζέρια των Χριστουγέννων. Αλλά δεν άντεξα να τα φθάσω ούτε ως τη μέση.
Αυτές τις ημέρες, λέει, ο Βελζεβούλ ανοίγει τις πύλες της κολάσεως για να βγει και να ελέγξει τους καλικάντζαρους που ροκανίζουν το δέντρο της Γης. Κι όλο και κάποια δαιμόνια ξεφεύγουν για να τρυπώσουν σε κάθε σπίτι και να σπείρουν τη διχόνοια.
Μάλλον κάποια από αυτά βρίσκονται δίπλα στο πληκτρολόγιο κι ήθελαν να μπουν μέσα στα πλήκτρα και την οθόνη. Τα έδιωξα… νομίζω ανεπιτυχώς, διότι ακόμα και τώρα, δίπλα μου τα αισθάνομαι και γράφω γι’ αυτά. Αλλά τώρα για να τα ξορκίσω.
Γιατί δεν θέλω να χάνω άλλο το νόημα των γιορτών. Και δεν μπορώ να σκοτώσω μέσα μου μια ακόμα χριστουγεννιάτικη ιστορία για να θρέψω τα δαιμόνια αυτά.
Λέω λοιπόν, πως όσο άσχημες κι αν είναι οι ειδήσεις τις τελευταίες ημέρες, όσο κι αν δεν μπορούμε να συντονιστούμε, όσο κι αν μας σπάει τα νεύρα η κυρία στο ξηροκαρπάδικο με το κοντό μποτάκι και το παλτό που έχει χρόνια να πλυθεί (το έζησα αυτό κυριολεκτικά), πάντα υπάρχει κάτι όμορφο ν’ ανακαλύψεις τα Χριστούγεννα.
Έστω ένα χάδι μικρό. Ένας καφές με κρέμα πλάι στον υπολογιστή που κάνει το δωμάτιο να μυρίζει αλλιώς. Ένα μικρό « σ’ αγαπώ» και δυο φωτάκια στο σαλόνι.
Αυτές τις γιορτές κι όσο πλησιάζουμε προς τα Χριστούγεννα, δεν θέλω άλλες κακές ειδήσεις. Δεν θέλω άλλα στίγματα πολιτικά. Ούτε ιστορίες για δρόμους, έργα κι επιτυχίες δημοτικές.
Θέλω λίγη ηρεμία. Ακόμα και στα γραπτά. Θέλω να εξαγνίσω το πάθος για χρήμα που πάντα λείπει και το λάθος για κάθε δουλειά που γίνεται πέτρα τεράστια σε πλάτες μικρές, με λέξεις όμορφες. Με συναισθήματα αγνά.
Όπως αυτό το ποτό που θέλω να πιω μεσημέρι Κυριακής στον πάγκο του σπιτιού με φίλους καλούς και φρέσκα, ανάλατα κάσιους.
Αισθάνομαι για κάποιο λόγο Άρης Σφακιανάκης τώρα σε μια «πειραγμένη» του εκδοχή αλλά μου αρέσει. Και νομίζω αδειάζω από την πίεση της ημέρας, γράφοντας σκέψεις γλυκές.
Νομίζω πως τα πλην τρέχουν να κρυφτούν πίσω μου γιατί κρατάω ευθείες γραμμές που τα παγιδεύουν στα συν τους. Κι έτσι νιώθω λίγο καλύτερα. Ίσως και πολύ.
Πάντως αυτά τα Χριστούγεννα που είναι να έρθουν δεν θα τα αφήσω να χαθούν. Θα τα ζήσω ως το τέρμα μέχρι να πέσω από εξάντληση χαράς. Γιατί είναι ανάγκη. Ανάγκη ζωής.
Εύχομαι κάτι αντίστοιχο να κάνετε κι εσείς. Κάτι τόσο τρελό όσο αυτό το συναισθηματικά μεταμοντέρνο κείμενο αυτόματης γραφής. Έτσι αυτόματα όμως δεν έρχεται η χαρά; Χρόνια πολλά!