«Το θερίον είπαν θερίον κι ο άνθρωπος είναι χειρότερος»! έλεγε ο Μακρυγιάννης, τον οποίο για κάποιο τυχαίο λόγο είχα σκοπό να μελετήσω ξανά αυτή την περίοδο και το βιβλίο βρισκόταν δίπλα μου.
Τι να κάνω τώρα; Εκεί που είχα προγραμματίσει να διαβάσω τον στρατηγό, άντε ένα λογοτεχνικό βιβλίο και μια ιστορία του αγαπημένου μου Μεσοπολέμου, τώρα να το πάρω αλλιώς; Πρέπει να ξαναδιαβάσω… Περσικούς Πολέμους; Πόσο πίσω πρέπει να γυρίσουμε πια για να μάθουμε ιστορία;
Η επίθεση των Ιρανών- δεν λέμε πια Πέρσες, ε;- στο Ισραήλ μοιάζει να ανοίγει τον ασκό του Αιόλου σε έναν κόσμο ήδη ταραγμένο και εύθραυστο. Κι ενώ ζούμε το τελευταίο διάστημα πολεμικές συγκρούσεις στην Ουκρανία, στη Γάζα και αλλού, αυτή η επίθεση των Ιρανών μοιάζει η πιο επικίνδυνη, η πιο πιθανή να ανάψει το καψούλι για έναν γενικευμένο πόλεμο -τον τελευταίο που θα βιώσει η ανθρωπότητα σε περίπτωση που πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Το μόνο βέβαιο. Δεν θα υπάρξει άλλος πόλεμος για την ανθρωπότητα, εάν ξεκινήσει τώρα μια διεθνής σύρραξη. Γιατί δεν θα υπάρχει ανθρωπότητα, όπως εύστοχα είχε πει ο Κένεντι: «Είτε η ανθρωπότητα θα τελειώσει τους πολέμους είτε οι πόλεμοι θα αποτελειώσουν την ανθρωπότητα».
Κάπως έτσι σκεφτόταν και ο αρχαίος γνωστός κόσμος, όταν έβλεπε τους Πέρσες να επιτίθενται. Εκεί λοιπόν θα γυρίσουμε; Θα ξαναδούμε την Ιστορία να επαναλαμβάνεται 2.500 χρόνια μετά; Δεν ξέρω εάν είναι φάρσα η επανάληψη αυτή, αλλά πολλά πράγματα μοιάζουν να είναι ίδια στην ανθρώπινη πολεμοχαρή φύση τους γένους μας.
Τα βασικά- για τους Περσικούς Πολέμους- τα θυμόμαστε βέβαια. Μετά την Ιωνική Επανάσταση, ο Δαρείος αποφάσισε να εκδικηθεί την Αθήνα και την Ερέτρια, επειδή βοήθησαν τις ιωνικές πόλεις. Πήραν ανάποδες οι Πέρσες με τους Έλληνες. Αλλά ο Μαρδόνιος μετά τη Θράκη και τη Μακεδονία… ναυάγησε στο όρος Άθως. Αργότερα ο Δάτης και ο Αρταφέρνης κατέκτησαν τις Κυκλάδες, τη Νάξο και την Ερέτρια, ωστόσο υπέστησαν πανωλεθρία στον Μαραθώνα. Και ο Ξέρξης, αφού πέτυχε μια νίκη με ευάριθμους (μόνο 300 και κάτι… ψιλά δικοί μας ήταν εκεί) αντιπάλους στις Θερμοπύλες και το Αρτεμίσιο, συνάντησε τους Έλληνες στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, στη Μάχη των Πλαταιών και στη Ναυμαχία της Μυκάλης. Κάπου εκεί άρχισε να γράφεται το τέλος τους. Τι πάθανε λοιπόν μετά από 2.500 χρόνια; Δεν πήρανε τότε το μάθημά τους;
Τώρα το Ιράν επικαλείται την απερισκεψία των Ισραηλινών να χτυπήσουν στη Δαμασκό το προξενείο τους και αποφάσισαν να ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί το έκαναν αυτό οι Ισραηλινοί, τι στόχο είχαν, τι θα κέρδιζαν. Και τώρα; Οι… Φρουροί της Επανάστασης σήκωσαν drones και πυραύλους (που μοιάζουν με στρακαστρούκες για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ), για να ξεκινήσουν έναν πόλεμο που, όπως και να το δεις, τον έχουν χαμένο. Είτε πετύχουν κάτι σοβαρό σε πλήγματα, είτε όχι, απλώς ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας. Για τον εαυτό τους και για όλο τον κόσμο.
Προφανώς δεν έχει τη στρατιωτική δύναμη το Ιράν να αντιπαρατεθεί με τους Αμερικανούς, τους Ισραηλινούς και όλους τους δυτικούς συμμάχους. Μερικά Φάντομ, κάτι πύραυλοι και drones δεν φτάνουν για να πετύχουν καίρια πλήγματα. Είναι αδύναμοι μπροστά στη στρατιωτική δύναμη που έχουν απέναντί τους. Αλλά έχουν ένα πολύ ισχυρό όπλο: τον φανατισμό. Τον οποίον έχουν καλλιεργήσει δεκαετίες τώρα με όχημα τη θρησκεία και πρόφαση την αδικία. Κι ο φανατισμός, η τυφλή βία δεν έχουν αντίμετρα, δεν μπορεί καμία αεράμυνα να τις σταματήσει!
Τι σημαίνει αυτό; Πως ακόμη και εάν δεν απαντήσει το Ισραήλ (θυμίζω για τους αλαζόνες φίλους μας Εβραίους: Θα νικήσει αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει), ακόμη και εάν σε αυτή τη φάση ο πόλεμος δεν επεκταθεί, έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για να μην… ησυχάσει ποτέ αυτή η περιοχή και να μπει ο κόσμος όλος σε περιπέτειες. Οι οποίες αργά ή γρήγορα θα φανούν. Και δεν αναφέρομαι στις αυξήσεις στα καύσιμα, στα προβλήματα των μετακινήσεων και τον τουρισμό. Μιλάω για το τέλος εποχής, που έτσι κι αλλιώς είναι εδώ. Γιατί τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο από σήμερα κιόλας…