«Πουλάνε
θυμό προσδοκώντας πολιτικό όφελος»
Η κυρίαρχη τάση στα ΜΜΕ είναι τα θέματα που έχουν πόνο.
Δώσε πόνο κι έπειτα με οργισμένο ύφος άρχισε την κριτική και έχεις σίγουρη την τηλεθέαση, την αναγνωσιμότητα, τα «κλικ».
Αλλά όταν εκφράζεις ή διατυπώνεις δημόσια γνώμη η οποία περιέχει υποκρισία, όλοι οι υπόλοιποι καταλαβαίνουμε ότι είσαι υποκριτής,γράφει ο Χρήστος Λεωνιδόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Πειραματικής Φυσικής Υψηλών Ενεργειών, στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και συνεχίζει: «Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι την αποκλειστική ευθύνη για το δυστύχημα την έχει η κυβέρνηση. Δε με ενδιαφέρουν ούτε οι ευθύνες των προηγουμένων κυβερνήσεων, ούτε για το αν έπρεπε συστήματα ασφαλείας να είναι στη θέση τους πριν 5, 10, 20 χρόνια.
Με ενδιαφέρει ότι σήμερα για να κινηθεί ένα τρένο πρέπει να μπορεί να γίνεται με ασφάλεια. Και αν δε μπορεί, είναι δουλειά της κυβέρνησης να το ακινητοποιήσει. Δε με ενδιαφέρει αν έπρεπε να είναι 3 σταθμάρχες στη θέση τους και έλειπαν οι 2, και αν αυτή είναι η πάγια πρακτική. Δε με ενδιαφέρει αν το ρουσφέτι το έκανε το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Με ενδιαφέρει η κυβέρνηση να μην επιτρέπει να λείπουν σταθμάρχες από τη θέση τους. Με ενδιαφέρει να μην υπάρχει ατιμωρησία. Αδιαφορώ παντελώς για ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Δεν αντέχω την πορνογραφία του ανθρώπινου πόνου. Πολλοί επαινούν παρουσιαστές που, λέει, τα είπαν έξω από τα δόντια. Το πιο πετυχημένο που διάβασα είναι ότι οι παρουσιαστές είναι τόσο ειλικρινά οργισμένοι όσο οι πολιτικοί είναι ειλικρινά λυπημένοι.
Δεν αντέχω την ιερή αγανάκτηση από δημοσιογράφους που βγάζουν τον επιούσιο με κραυγές. Που κάνουν νούμερα ζουμάροντας στο αλλοιωμένο από πόνο πρόσωπο του άλλου. Τους θεωρώ την πιο επικίνδυνη ράτσα. Είναι οι ίδιοι που έβαλαν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή και που θα το ξανακάνουν αν είναι να βγάλουν δυο φράγκα παραπάνω.
Τέλος, αυτό που βρίσκω εντελώς αηδιαστικό είναι την κομματική εκμετάλλευση και τυμβωρυχία. Αυθόρμητες συγκεντρώσεις στις οποίες βγήκαν όλοι σαν έτοιμοι από καιρό με τις σημαίες τους να πατήσουν σε πτώματα.
Να μας υπενθυμίσουν τη γνώμη τους για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τα μνημόνια, για το δημοψήφισμα του ’15. Ότι είναι κι αυτοί εδώ, να τους θυμηθούμε τώρα που γυρίζει η μπίλια. Όσους μιλάνε για διαχρονικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος του οποίου αποτελούν μέρος. Όσους πουλάνε θυμό ενώ κατά σύμπτωση προσδοκούν άμεσο πολιτικό όφελος.
Ο ορισμός της χυδαιότητας.
Περίσσεψε η υποκρισία. Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι υποκριτές είναι ότι όλοι οι υπόλοιποι βλέπουμε ότι είναι υποκριτές».