Όταν πλέον προσκυνήσαμε, όλοι μαζί
πήραμε το δρόμο προς την έξοδο
Σε αντίθεση με τις παραμονές της Xάρης της που το χωριό είναι φωτισμένο και πολύβουο, το βραδάκι της 26ης Ιουλίου στη Βόνη επικρατούσε σχεδόν απόλυτη σιγή. Στο welcome δύο- τρεις Πακιστανοί, οι οποίοι ήταν αραχτοί σε παγκάκια και πεζούλια στην είσοδο του οικισμού. Ένας μιλούσε στο τηλέφωνο, άλλος άκουγε τους αμανέδες του στο κινητό και ο τρίτος απλά κοιτούσε…
Τα καφενεία ανοιχτά, μα σχεδόν άδεια… Δύο-τρεις θαμώνες και ο καφετζής. Όσο προχωρούσαμε προς τη Μονή της Αγίας Μαρίνας, έφθαναν σποραδικά στα αυτιά μας ομιλίες «σκαστές» από γρίλιες και φυλλωσιές.
Δύο γιαγιάδες βεγγερίζανε κάτω από μία πυκνή κληματαριά… Θυμήθηκα εκείνες τις απέραντες «κρεβατίνες», η μία δίπλα στην άλλη, κάτω από τις οποίες οι μανάδες μας άπλωναν σεντόνια και κουβέρτες για να ξαποστάσουμε τη νύχτα…. Πλάι-πλάι ολόκληρη η «κομπανία», γονείς, παιδιά, ξαδέλφια, κουμπάροι, συμπέθεροι… Ένα πράμα σαν «μπουλούκι» περιφερόμενου θιάσου. Προσκύνημα και εκπλήρωση του τάματος για τους μεγάλους, πανηγύρι και χαρά για τα κοπέλια. Αγοράζαμε μαλλί της γριάς και λογής-λογής παιχνίδια.
Το πιο συναρπαστικό απ’ όλα όμως ήταν ο νυκτερινός ουρανός και τα αμέτρητα αστέρια που τον στόλιζαν… Πόσα αστέρια Θεέ μου! Συναγωνιζόμασταν να «κλέψουμε» το πιο φωτεινό αστέρι μέσα από τις σχισμές των κληματαριών.
«Αυτό είναι δικό μου!» έλεγα στη διπλανή μου και της πατούσα μία τσιμπιά κάτω από το σεντόνι… Άλλες εποχές!
Ιούλιος 2022: ήμασταν μεσόστρατα προς τη Μονή όταν μάς πλησίασαν δύο μεγαλόσωμα αδέσποτα σκυλιά. Με το «έτσι θέλω» μάς συνόδευσαν μέχρι την εκκλησία. Όταν προχωρούσαμε, προχωρούσαν, όταν σταματούσαμε, σταματούσαν. Πλησιάζοντας, αντιληφθήκαμε ότι η κεντρική είσοδος ήταν σφαλισμένη. Κοντοσταθήκαμε, κάπως απογοητευμένοι, καθώς θεωρήσαμε ότι ήταν κλειστά… Οι δύο τετράποδοι «συνταξιδιώτες» προχώρησαν και με βήμα ταχύ και σίγουρο μπήκαν στο μοναστήρι από μία μικρότερη ανοιχτή πλαϊνή πόρτα, λίγο παραπάνω. Ήταν η σειρά τους να κοντοσταθούν στην είσοδο για να τσεκάρουν αν ακολουθούμε. Μόλις περάσαμε την πόρτα, έστριψαν αυτομάτως αριστερά, προχώρησαν όλο ευθεία, κατέβηκαν τα σκαλοπάτια και περίμεναν υπομονετικά έξω από τον μικρό ναό… Όταν πλέον προσκυνήσαμε, όλοι μαζί πήραμε το δρόμο προς την έξοδο.
«Και του χρόνου! Να έχετε υγεία…» ευχήθηκε ένας κύριος, ο οποίος παρά το προχωρημένο της ώρας έκανε εργασίες στον αύλειο χώρο της Μονής.
Η κουβέντα αναπόφευκτα στράφηκε στα δύο σκυλιά που μας είχαν συνοδεύσει μέχρι την εκκλησία… Με είχαν πραγματικά εντυπωσιάσει. «Είναι πανηγυριώτες! Έμειναν εδώ από το πανηγύρι. Συνοδεύουν τους προσκυνητές σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη Μονή. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι μας είπαν ότι σκυλιά συνόδευαν παρέες προσκυνητών από την Επισκοπή μέχρι την Αγία Μαρίνα, τους άφηναν στο μοναστήρι και επέστρεφαν στην Επισκοπή για να συνοδεύσουν νέες ομάδες προσκυνητών που περνούσαν από τα μέρη τους με τα πόδια…Και αυτό έγινε ξανά και ξανά».
Για φαντάσου… Αυτοί είναι λοιπόν οι «πανηγυριώτες σκύλοι της Αγίας Μαρίνας», σκέφτηκα, ακούραστοι συνοδοί προσκυνητών… Λυπήθηκα που δεν είχαμε κάποια λιχουδιά να τους προσφέρουμε για να τους ευχαριστήσουμε για την συντροφιά. Μόνο χάδια απλόχερα!