Καμία συναίσθηση του καθήκοντος,
καμία πατριωτική λογική,
καμία ανάληψη ευθύνης
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Πατούλης, ο Μηταράκης και το πολιτικό μας σύστημα με τους… μπουμπουριστούς χοχλιούς; Καμία, θα πείτε. Όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο! Και όμως, ους συνδέει ένα παραμύθι! Όχι από αυτά που λένε οι πολιτικοί μας, αλλά ο μεγάλος μας παραμυθάς, ο παγκόσμιος Αίσωπος. Ο οποίος έβαλε ένα χωριατόπουλο να ακούει… ως τραγούδι τον ήχο που έβγαζαν οι χοχλιοί που ψήνονταν στα κάρβουνα. Ο νεαρός αγανάκτησε και φώναξε:
«Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε». Απευθυνόμενος, δηλαδή, στους χοχλιούς που… μπουμπούριζαν, τους είπε πως ενώ τα σπίτια τους καίγονταν, αυτοί τραγουδούσαν.
Περισσότερο βέβαια έμεινε στην ιστορία ως γνωστή ρήση του Θουκυδίδη (που ήταν εμπνευσμένη από τον μύθο του Αισώπου για τους κοχλιούς). «Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε» έγραψε ο Θουκυδίδης συνοψίζοντας την καταστροφική αδυναμία της αθηναϊκής πολιτείας να αντιληφθεί τα μεγάλα προβλήματα, τα μείζονα διακυβεύματα.
Ποιος είναι ο χοχλιός στην προκειμένη περίπτωση; Ο Πατούλης που δεν άφησε… «τσαμπί» να μην το κάνει σε ένα χορευτικό γκαλά τη βραδιά που η Ελλάδα θρηνούσε τους αετούς της; Ή ο Μηταράκης που, αν και καθ ‘υλην αρμόδιος υπουργός, την ώρα των μεγάλων πυρκαγιών και του καύσωνα, εμφανίσθη σκαφάτος στην Πάτμο; Εξαφανισμένος από τα μέτωπα της φωτιάς, αλλά… δοξασμένος στις παραλίες του αγιασμένου νησιού!
Αλήθεια, πώς το έκανε η καρδιά τους; Σοβαροί πολιτικοί παράγοντες να σου πετύχουν! Από τη μία να συμμετέχεις στο εθνικό πένθος, να κλαις και να οδύρεσαι και από την άλλη μόλις σου παίξουνε τα νταούλια και τα μπουζουκάκια, να οι χοροί και να τα ζεϊμπέκικα!
«Ήταν μια κακιά στιγμή» είπε ο Πατούλης. Το είπε χωρίς να αισχύνεται. Ποια ήταν η κακιά στιγμή δηλαδή; Γιατί μόνο μια κακιά στιγμή εμείς ξέρουμε, τη «συνάντηση» που είχαν με τον χάρο οι δύο πιλότοι μας. Εντάξει, έχουν πάνω πάνω τις δικαιολογίες οι πολιτικοί μας, αλλά μπορεί να μην έχω ακούσει κάτι πιο άθλιο. Δηλαδή ήσουν μέσα στη θλίψη και τον πόνο και μια… κακή στιγμή σε έκανε να σηκωθείς και να χορεύεις; Πες κάτι άλλο, παραδέξου ότι έκανες τη @@@@@@ , δεν χρειάζονται άλλες δικαιολογίες που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.
Κι ο άλλος; Φεύγει την ώρα που δίνουν τη μεγάλη μάχη οι πυροσβέστες, οι αστυνομικοί, όλες οι δυνάμεις και πάει διακοπές.
«Είχα ενημερώσει το Μαξίμου ότι θα πάω μερικές μέρες με την οικογένεια, διότι τον Αύγουστο έπρεπε να είμαι εδώ» είπε ο Μηταράκης και παραλίγο να κλάψουν και οι δέστρες των γιωτ. Δηλαδή πόσο δούλεμα μπορούμε να αντέξουμε; Μπορούν τα στρατεύματα να… προελάσουν μόνα τους, αλλά ο στρατηγός λείπει σε δουλειές! ΄Η έστω διακοπές…
Φυσικά ήταν και οι άλλοι. Οι… κανονικοί στρατηγοί, οι πτέραρχοι. Από αυτούς που έχει γεμίσει η χώρα. Που άφησαν ένα στρατόπεδο να καεί. Που δεν έκαναν τα στοιχειώδη- την αποψίλωση που λέγαμε φαντάροι. Που δεν προνόησαν να κρατήσουν τις φλόγες μακριά και άρχισαν να σκάνε οι βόμβες δίπλα στην πόλη. Λίγο ακόμη και θα χάναμε και μερικά αεροπλάνα. Κι εκεί φαντάζομαι κάποιοι άλλοι θα φταίγανε…
Τους τραβάει λίγο το αυτί ο Μητσοτάκης, πετάει έξω τον Πατούλη, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Καμία συναίσθηση του καθήκοντος, καμία πατριωτική λογική, καμία ανάληψη ευθύνης σε έναν τόπο που γέννησε και τον Αίσωπο και τον Θουκιδίδη. Κινήσεις απερισκεψίας, ανευθυνότητα και αβελτηρία, σταθερή ανυπακοή και έλλειψη πειθαρχίας. «Αυτός που δεν μπορεί να υπακούσει, δεν μπορεί να διοικήσει.» έλεγε ο Σενέκας και ας μην είχε ακούσει πιθανώς τους χοχλιούς να μπουμπουρίζουν!