«Άι σιχτιρ πια… μάς πρήξατε με τα τροχαία!»
Μα, γιατί δεν γράφετε συνέχεια, δεν μιλάτε, δεν φωνάζετε μπας και γίνει επιτέλους κάτι; Φωνές απόγνωσης, κραυγές αγανάκτησης από πολύ κόσμο που καθημερινά μας παροτρύνει να γράφουμε για την παραβατικότητα, τα όπλα, για τα χάλια του δρόμου, την απαράδεκτη οδηγική συμπεριφορά μας, τη νοοτροπία που μέχρι σήμερα έχει φέρει το κοντέρ του χάρου στο να γράφει 47 νεκρούς και ποιος ξέρει πόσους άλλους περιλαμβάνει στη λίστα αναμονής.
Είναι όλοι αυτο – θα ήθελα να είναι και οι περισσότεροι!- που δεν αντέχουν να βλέπουν τη γενοκτονία στην άσφαλτο, που δεν περιμένουν να τους χτυπήσει το κακό την πόρτα για να αντρανίσουν. Και καλούν όσους έχουν μια πένα, ένα δημόσιο λόγο να βγουν και να μιλήσουν, να επαναφέρουν συνεχώς το πρόβλημα, να μην ξεχαστεί μαζί με τα αθώα ή όχι θύματα.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της Κρήτης, “οι κρητικές αποχρώσεις του γκρι! όπως συνηθίζει να λέει ένας φίλος. Ίσως και του μαύρου. Εκείνη που θεωρεί ότι όλα τα σκουπίδια πρέπει να μπαίνουν κάτω από το χαλάκι, για να μην μας… Κακολογούν οι άλλοι. Αυτός ο άρρωστος εγωισμός που λες πιο…κρητικό-λεβεντομ… πεθαίνεις! Ιδού για παράδειγμα ένα ωραίο μήνυμα Κρητικοπούλας που μας ήρθε μετά τις απανωτές δημοσιεύσεις και επισημάνσεις για τα τροχαία (κρατώ και την ορθογραφία της κυρίας…):
«το ‘χεις γ@μησει κάθε μέρα να μετράς νεκρούς και να δημοσιεύεις ατυχήματα. Στην υπόλοιπη Ελλάδα που συμβαίνουν καθημερινά γιατί δεν δημοσιεύονται και νομίζουν οι έξω από την Κρήτη πως μόνο εδώ συμβαίνουν και μας κατηγορούν για κούπες; Όσο γελοίοι είστε εσείς που προβάλετε μόνο τα κακά του νησιού τόσο πιο γελοίοι είναι όλοι εκείνοι που κάθονται και σας ακολουθούν μόνο και μόνο για να μας ταράζετε τη μέρα. ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ ΠΙΑ. μπλοκ να ησυχάσω»!
Μην σπεύσετε να πείτε πως είναι… μεμονωμένο περιστατικό. Συγνώμη που σας το λέω τόσο ωμά, αλλά κάνετε λάθος. Τραγικό λάθος. Είναι πολλοί, είναι γύρω μας, οδηγούν, πίνουν, πυροβολούν, δεν λογαριάζουν τίποτα. Εμείς μάλλον ζούμε ανάμεσά τους…
Η ζωή των άλλων για όλους αυτούς είναι ένα… μηδενικό. Μόνο η πάρτη τους τους ενδιαφέρει, γιατί αυτό έμαθαν, αυτό τους είπανε, αυτό μόνο ξέρουν! Κι όταν λέω «πάρτη τους» δεν εννοώ τη ζωή τους αυτή καθ’ εαυτή, αλλά το… “κομμάτι” τους, εκείνο που στιγμιαία τους βγάζει από την ψυχολογική τους άβυσσο και εκεί επανέρχονται όταν για λίγο είναι νηφάλιοι. Ναι, μας τρομάζει το μέγεθος της ανοησίας που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο όσο αυτοί πίνουν, κινούνται, πυροβολούν, γκαζώνουν και…προκαλούν χάος. Το δράμα έτσι κι αλλιώς το ζουν άλλοι, σε αυτούς δεν φτάνουν τα νέα δεν τους αφορούν άλλωστε! Η ανοησία τους δεν έχει όρια, δεν βάζουν πλαίσια στη ζωή τους. Δεν είναι παραδοξότητα, είναι μια αλήθεια αυτό που έλεγε ένας Αμερικάνος συγγραφέας: Η ευφυΐα έχει τα όριά της, αλλά η βλακεία δεν έχει αυτό το μειονέκτημα.