οι νέοι, μπορεί να μην βγαίνουν στους δρόμους, αλλά κάνουν τη δική τους σιωπηλή επανάσταση!
Αυτό που μου συνέβη σήμερα, προσπαθώ ακόμα να το χωνέψω. Προσπαθώ να συμβιβαστώ με την ιδέα πως μάλλον ζω σε έναν δικό μου κόσμο, που απέχει πολύ από το κοινά αποδεκτό, χυδαίο δημιούργημα των γενιών πριν από εμάς.
Έχω βάλει δυνατά στο youtube Rous κι ακούω τις «Εξαιρέσεις» του, για να ξεφύγω λίγο απ’ όσα έζησα. «Σ’ αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις». Σ’ αυτόν τον κόσμο θέλω να ζω.
Κι ας πίνω τον καφέ ιδιωτικής ετικέτας με συσκευασμένο γάλα Ιρλανδίας, αφού πρώτα έχω γυρίσει από αναγκαία ψώνια για τα οποία δεν μπορούσα να ξοδέψω πάνω από 19.90.
Εξηγούμαι γιατί μάλλον πλάτειασα: Σήμερα είχα σκοπό να γράψω για τα προβλήματα με τους εργάτες γης και τις ελλείψεις σε προσωπικό στα ξενοδοχεία.
Πήγα όμως σε γνωστό κατάστημα της πόλης και για … κακή (;) μου τύχη, βρέθηκα μπροστά σε μία ταμία μεγαλύτερη από εμένα, όταν συνήθως οι ταμίες σ’ αυτά τα καταστήματα έχουν τα μισά μου χρόνια ή στη χειρότερη είναι δέκα χρόνια κάτω από εμένα. Κόλλησα. Ευγενέστατη πάντως. Σηκώνω το βλέμμα για λίγο… ως το βάθος όλες οι ταμίες μεγαλύτερες από εμένα! Άρα με οικογένειες, με παιδιά, με υποχρεώσεις! Δουλεύουν μάλλον τετράωρες στα 50 τους για να ζήσουν την οικογένεια τους! Κατά τ’ άλλα όμως έχουμε κοσμογονία κι έρχονται τρομερές επενδύσεις στην Ελλάδα!
Γιατί σοκαρίστηκα; Γιατί οι επόμενες γενιές από εμάς, έστρεψαν την πλάτη στις δουλειές των 400 και 500 ευρώ και καλά έκαναν! Γιατί πλέον οι νέοι, μπορεί να μην βγαίνουν στους δρόμους και να μην σηκώνουν πλακάτ, αλλά κάνουν τη δική τους σιωπηλή επανάσταση! Την ίδια ώρα, οι μεγαλύτεροι κοιτάζουν να επιβιώσουν γιατί πλέον έχουν «χάσει το τρένο» και η φυγή στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον δεν αποτελεί επιλογή. Αυτή είναι η κοινωνία μας σήμερα! Κι όποιος βλέπει κοσμογονία και ανάπτυξη, μάλλον δεν έχει βγει από το γραφείο του.
Όμως φταίμε κι εμείς… Όταν θεωρούμε πως για να κάνει κάποιος μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, αρκούν 300 ευρώ, φταίμε! Όταν πιστεύουμε πως με 600 ευρώ το μήνα, ο εργαζόμενος θα δουλεύει «μαύρα δεκάωρα» έξι μέρες την εβδομάδα, φταίμε!
Ένας αξιοπρεπής μισθός και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Εμείς όμως, ως χώρα, έχουμε εξευτελίσει τους μισθούς, έχουμε φθάσει στα άκρα τις απαιτήσεις από τους εργαζόμενους, για να παραπονιόμαστε μετά ότι «δεν υπάρχουν εργατικά χέρια» κι ότι μας «Έφυγαν όλοι».
Αφού ρε αδερφέ τον συμφέρει να ζει με επιδόματα ή να φύγει από την Ελλάδα. Με ελάχιστα λιγότερα χρήματα από αυτά που του δίνεις, κάθεται σπίτι του αραχτός. Ή εξαφανίζεται! Κι έχει ο Θεός!
Εν κατακλείδι… εμείς εκτρέφουμε το τέρας που θέλουμε να σκοτώσουμε. Και παραπονιόμαστε γιατί χάθηκαν τα όπλα.