Το μάθαμε και αυτό. Με τις πενθήμερες αποβολές και τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες η κυβέρνηση θα σταματήσει το μπούλινγκ στα σχολεία. Το μεγαλεπήβολο κυβερνητικό σχέδιο της πάταξης του σχολικού εκφοβισμού απαντά με ποινές και τιμωρίες, για να καταστείλει τη βία και όχι τις αιτίες που τη γεννούν.
Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση αναπαράγει επι-δεξιά τον πολιτικό εαυτό της. Με τιμωρητικούς φράχτες επιχειρεί να καταστείλει τη βία που χτίζουν τα αδιέξοδα που η ίδια δημιουργεί στην κοινωνία, καθώς τη βουλιάζει στη φτώχεια, την πνίγει στην εντατικοποιημένη εργασία και τη στροβιλίζει στο χάος των αδιάκοπων σοκ της κατάρρευσης, που διαπερνά κάθε δημόσια παροχή κοινωνικών κεκτημένων, με κορυφαία αυτά της υγείας και της παιδείας.
Ένας κόσμος βίας, υποκρισίας και ακραίας καταστολής απλώνεται γύρω μας, στο συστημικό βοθρόλυμα που μας περιβάλλει και εμείς πέφτουμε από τα σύννεφα καθώς βλέπουμε τα παιδιά μας να αναπαράγουν αυτά ακριβώς που βλέπουν σε κάθε βήμα τους. Εγκλωβισμένα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μεθοδεύει τη διάλυση σκέψης, ακρωτηριάζει τη φαντασία και αναπαράγει τα στερεότυπα, μετατρέπονται στον πιο εύκολο στόχο της βίαιης μιντιακής επίθεσης και της χειραγώγησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Σε μια κοινωνία που κοχλάζει από τις ανισότητες, την εκμετάλλευση, τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό και τη διαπερνά η ηθική του αγοραίου δόγματος «ο θάνατός σου-η ζωή μου», τι ακριβώς περιμένουμε ότι δεν θα συμβεί στα παιδιά μας; Και είναι το λιγότερο υποκρισία ο πρωθυπουργός, ο «βασιλιάς» του τικ-τοκ, που χτίζει επικοινωνιακά την πολιτική καριέρα του στα ανούσια βιντεάκια που προβάλλει στην αρένα του διαδικτύου, να δείχνει με το δάχτυλο τους μαθητές για τη χρήση του κινητού, όταν ξέρει καλά ότι η συγκεκριμένη πλατφόρμα την οποία χρησιμοποιεί για την αυτοπροβολή του απευθύνεται κατά βάση σε αυτές ακριβώς τις ηλικίες.
Όπως αντίστοιχα υποκρισία είναι, με πρόσχημα την επιβολή μέτρων κατά του μπούλινγκ, να επιχειρείται η καταστολή κάθε καλπασμού συλλογικής διεκδίκησης από τους μαθητές, γιατί βέβαια σε ένα πολιτικό σύστημα που αναπαράγει τον ατομισμό, πρέπει να καταστέλλεται κάθε έννοια συλλογικότητας και αλληλεγγύης.
Υπάρχει κανείς που -αλήθεια- μπορεί να πιστέψει ότι η ένταξη της σχολικής δραστηριότητας σε μια ηλεκτρονική πλατφόρμα μπορεί να οδηγήσει στην καταστολή του μπούλινγκ και να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα των παιδιών που εξωθούνται στη βία, την οποία διδάσκονται με το κουτάλι, καθώς μετρούν τις απώλειες της παιδικότητάς τους;
Σε μια κοινωνία που τα παιδιά αντιμετωπίζονται, όπως λέει και το επικό τραγούδι των Pink Floyd, «all in all, it’s just another brick in the wall», είναι χρέος μας να τα κρατήσουμε σφιχτά από το χέρι και να τους ψιθυρίσουμε «…θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα… –μη βλέπεις εμένα– μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα, άκου θα ‘ρθει καιρός… Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Θα την αλλάξουμε τη ζωή!», όπως έγραψε ανεξίτηλα η Κατερίνα Γώγου.