Η εμπορία ανθρώπων και η στατιστική
Πριν λίγες ημέρες και συγκεκριμένα η 30η Ιουλίου ήταν η ημέρα που έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Εμπορίας Ανθρώπων («World Day against Trafficking in Persons»), με πρωτοβουλία του ΟΗΕ, για να αναδείξει την ανάγκη για πιο αποτελεσματικά μέτρα στην πρόληψη και καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων. Πρόκειται για ένα από τα σοβαρότερα εγκλήματα, τα οποία ο σύγχρονος κόσμος δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει και να δώσει λύσεις ουσίας. Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν πρόσφατα και αφορούν στη χώρα μας θα έλεγε κανείς ότι είναι ενθαρρυντικά, εάν οι αριθμοί και σε αυτή την περίπτωση έλεγαν την αλήθεια.
Mόλις 142 περιστατικά εμπορίας ανθρώπων κατέγραψαν οι αστυνομικές Αρχές στην Ελλάδα την πενταετία 2014-2018, με τη συντριπτική πλειονότητα των θυμάτων να είναι γυναίκες και το 26% ανήλικοι.
Σύμφωνα με τον Εθνικό Εισηγητή για την Καταπολέμηση της Εμπορίας Ανθρώπων, Ηρακλή Μοσκώφ, τα στατιστικά στοιχεία δεν αντικατοπτρίζουν την ακριβή εικόνα των πραγματικών διαστάσεων του φαινομένου. Πέραν των επίσημα αναγνωρισμένων θυμάτων, υπάρχουν πολλά πιθανά θύματα, δηλαδή άνθρωποι που δεν καταγγέλλουν ότι έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης, αλλά ζητούν φροντίδα από οργανώσεις και ο αριθμός των οποίων γίνεται προσπάθεια να καταγραφεί.
«Για την περίοδο αυτή ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των πιθανών ήταν πολλαπλάσιος», επισημαίνει σε δηλώσεις του στο ΑΠΕ ο κ. Μοσκώφ και προσθέτει ότι ο εντοπισμός και η αναγνώριση των πιθανών θυμάτων παραμένει μια πρόκληση, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια καθώς η ραγδαία αύξηση των μεταναστευτικών ροών στη χώρα μας, «σημαίνει μεγαλύτερο αριθμό ευάλωτων στην εκμετάλλευση ατόμων, αλλά και μεγαλύτερη δυσκολία στον διαχωρισμό των θυμάτων εμπορίας ανθρώπων (trafficking) από τα θύματα παράνομης διακίνησης ανθρώπων (smuggling)».
Η 30η Ιουλίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Εμπορίας Ανθρώπων και σε μήνυμά του ο Εθνικός Εισηγητής σημειώνει ότι «αν σταθούμε στην πραγματικότητα των αριθμών για τους συνανθρώπους μας που διασώσαμε και αντίστοιχα στον αριθμό των εμπόρων της ελπίδας που καταδικάσαμε, ο απολογισμός μάς ωθεί σε ανησυχητικές διαπιστώσεις που συντείνουν στην ανάγκη μιας ριζοσπαστικής αλλαγής κατεύθυνσης».
Ο κ. Μοσκώφ υπενθυμίζει ότι το τράφικινγκ εξελίσσεται γοργά καταφέρνοντας να είναι συχνά ένα βήμα μπροστά από τις διωκτικές Αρχές και τους προνοιακούς φορείς, καθώς και ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα «είναι η ανοχή μας σε αυτό το φαινόμενο». «Τα θύματα είναι δίπλα μας. Τα συναντούμε στους δρόμους, τα φανάρια, τα χωράφια, τα “στούντιο”, χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, νοσηλεύονται στα νοσοκομεία κλπ. Και όμως οι περισσότεροι τα παρακολουθούμε αποσβολωμένοι “κάνοντας τη δουλειά μας”.»