Τα γράμματα των λέξεων είναι ολοστρόγγυλα. Απαλά αποτυπωμένα στο χαρτί. Κι όμως κουβαλούν τόσο βάρος… Κλείστηκαν σε έναν φάκελο προσεκτικά και βυθίστηκαν μαζί με τόσα άλλα στο Χριστουγεννιάτικο Κάστρο της πλατείας Ελευθερίας με σκοπό να φτάσουν στον κατάλληλο αποδέκτη. Σε αυτόν που δε θα χλευάσει την εξομολόγηση, θα μπορέσει να καταλάβει το βαθύτερο νόημα της, και κυρίως θα κάνει πράξη το ζητούμενο.
«Αγαπητέ Αι Βασίλη. Εγώ θα ήθελα να είμαστε υγιείς και να μη στενοχωριόμαστε για πράγματα που φτιάχνονται. Θα ήθελα να τα πάω καλά στους ελέγχους και να μη με κοροϊδεύουν επειδή είμαι από άλλη χώρα. Α… και αυτά να μείνουν μεταξύ μας». Τέσσερις μικρές προτάσεις με λέξεις που χαράζουν τόσο δηκτικά την ανορθογραφία της ζωής μας, που τόσα έχει πάθει και ακόμα δε λέει να μάθει τα πιο σημαντικά νοήματα αυτού του κόσμου.
Αυτή η χαμηλόφωνη εξομολόγηση που ζητά να περιφρουρηθεί η ιδιωτικότητά της, μπαίνει τόσο ευθύβολα στον πυρήνα των αναγκών, των φόβων και της αγωνίας της αποδοχής του άλλου. Ρέει σαν καταστάλαγμα σοφίας που κυλά από τα χείλη ενός γέροντα που έχει τόσο βασανιστεί και έχει όλη την αγωνία να βάλει ένα τέλος σ΄αυτό τον πόνο που λεηλατεί τις ανθρώπινες ζωές.
Αυτή η ηλικιωμένη ωριμότητα που αναδύεται από κάθε λέξη στο πρωτοχρονιάτικο γράμμα που έστειλε στον Άγιο των θαυμάτων, ετούτο το πιτσιρίκι, δείχνει όλη την απώλεια της ανεμελιάς και της ξεγνοιασιάς που θα έπρεπε να συνοδεύει την παιδικότητά του.
Ίσως αυτή η στιγμή, -που μετράμε ώρες για την αλλαγή της νέας χρονιάς- είναι η πιο κατάλληλη να αναλογιστούμε, πόσα παιδιά γύρω μας χάνουν βίαια, την τόσο πολύτιμη ξεγνοιασιά της παιδικότητάς τους μπροστά στις φωτιές του πολέμου, την επέλαση της φτώχειας, τη φρίκη της εκμετάλλευσης, την απόγνωση της μοναξιάς. Είναι η στιγμή να αναλογιστούμε ότι ο ανθρώπινος πόνος, η πίκρα και η αδικία δεν έχουν σύνορα, όμως όταν μοιράζονται διαιρούνται σε αντίθεση με τη χαρά που όταν ενώνεται πολλαπλασιάζεται.
Αυτό δεν είναι θαύμα; Πόσο καλύτερες θα γίνονταν οι ζωές μας, αν γινόταν μέρος αυτού του θαύματος που διαιρεί τον πόνο και πολλαπλασιάζει τη χαρά! Που μάχεται την κοινωνική αδικία και την εκμετάλλευση και τον αντιανθρώπινο φόβο στον ξένο. Με αυτή τη βεβαιότητα της αλλαγής που έρχεται όταν η ανάγκη γίνεται ιστορία, αξίζει να δρασκελίσουμε τη νέα χρονιά, σκορπώντας γύρω μας μικρά και μεγάλα θαύματα, όπως τα περιγράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος….
«Κρατάμε μέσ’ στα χέρια μας τα πρόσωπά μας
Και βλέπουμε χρωματιστές εκτάσεις
Οι σκέψεις μας γίνονται γεννιούνται
Στην κάθε μας ματιά.
Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στ’ αστέρια».