Κι όμως υπάρχει ελπίδα κι αυτό θα πρέπει κανείς να σκεφθεί
Στην Αλγερία τη δεκαετία του 40 ο Καμύ μέσα από το εμβληματικό έργο του «η Πανούκλα» δεν περιγράφει μόνο τις συνθήκες ζωής, αλλά θέλει να δείξει και τις διαφορετικές αντιδράσεις απέναντι στην εξορία, την απομόνωση και τον φόβο για τον θάνατο.
Κάπως έτσι δεν είναι και η σημερινή πραγματικότητα; Διαβάζοντας κανείς το αριστούργημά του θα καταλάβει ότι ο άνθρωπος σε όποια εποχή και να έζησε, είχε τα ίδια συναισθήματα σε ακραίες καταστάσεις. «Έτσι οι αιχμάλωτοι της πανούκλας πάλεψαν όλη τη βδομάδα μ’ όποιον τρόπο μπορούσαν.
Και μερικοί ανάμεσά τους όπως ο Ραμπέρ, έφθασαν, όπως βλέπουμε, να φανταστούν ότι ενεργούσαν ακόμα σαν ελεύθεροι άνθρωποι, ότι μπορούσαν να διαλέξουν. Όμως μπορούμε πράγματι να πούμε ότι αυτή τη στιγμή, στα μέσα του Αυγούστου, η πανούκλα είχε καλύψει τα πάντα. Δεν υπήρχαν πια τότε προσωπικά πεπρωμένα, αλλά μια συλλογική υπόθεση που ήταν η πανούκλα και αισθήματα που τα μοιράζονταν όλοι.
Το σημαντικότερο ήταν ο χωρισμός και η εξορία, μ’ όλο τον φόβο και την εξέγερση που περιέκλειαν» αναφέρει σε απόσπασμά του το οποίο περιγράφει τις συνθήκες εκείνης της εποχής. «Το βράδυ, αντί οι άνθρωποι να μαζεύονται πολλοί μαζί προσπαθώντας να παρατείνουν τη διάρκεια αυτών των ημερών που καθεμιά τους μπορούσε να είναι κι η τελευταία γι’ αυτούς, συναντούσες μικρές ομάδες ατόμων που βιάζονταν να γυρίσουν στο σπίτι τους ή να χωθούν στα καφενεία.
Έτσι, για μερικές μέρες, την ώρα του σούρουπου, που έπεφτε γρηγορότερα αυτή την εποχή, οι δρόμοι ήταν έρημοι και μόνο ο άνεμος θρηνολογούσε ανάμεσά τους ασταμάτητα. Μια μυρωδιά από φύκια και αρμύρα αναδυόταν από την ταραγμένη και πάντα αόρατη θάλασσα. Και τότε τούτη η έρημη πόλη, ασπρισμένη από τη σκόνη, πλημμυρισμένη από μυρωδιές θαλασσινές, αντηχούσε από το ουρλιαχτό του ανέμου και βογκούσε σαν ένα νησί που το χτύπησε η συμφορά». Κι όμως υπάρχει ελπίδα κι αυτό θα πρέπει κανείς να σκεφθεί.
Και υπάρχει ελπίδα γιατί οι «δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι. Και παρόλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους». Όμως όσο απροετοίμαστους και αν μας βρίσκουν οι δυστυχίες, υπήρξε πάντα η Λύτρωση, η Ελευθερία, μετά τους τόσους πολέμους και δυστυχίες που γνώρισε η ανθρωπότητα.