Η σκέψη κάθε γονιού
όταν αποχαιρετά πρόωρα
το παιδί του
Η υπόσχεση είναι μία: δε θα σε αφήσω ποτέ. Τη δίνεις τη στιγμή που αποφασίζεις ότι θα κάνεις παιδιά, όταν βλέπεις ένα θετικό τεστ, όταν ακούς για πρώτη φορά την καρδιά του, όταν παρακολουθείς το φασολάκι σου να μεγαλώνει, να σχηματίζεται το τοσοδούλικο κορμάκι του, είτε είναι μέσα στο σώμα σου, όταν είσαι γυναίκα, είτε στο σώμα ενός ανθρώπου που αγαπάς, όταν είσαι άντρας.
Από εκεί και πέρα, όλη η ζωή σου έχει αυτό το πλάσμα στο κέντρο της. Κρυώνεις; Του δίνεις το παλτό σου. Πεινάς; Του δίνεις το φαγητό σου. Ακόμα και σε λιγότερο δύσκολες αποφάσεις, το βάζεις στο νούμερο ένα. Βλέπεις τη ντουλάπα σου άδεια; Δε σε νοιάζει, αρκεί εκείνο, ο γιος σου ή η κόρη σου, να έχουν γεμάτα τα συρτάρια τους.
Ένας πατέρας αρνήθηκε να αφήσει το χέρι της κόρης του, το μόνο που μπορούσε να αγγίξει όταν το υπόλοιπο κορμί της ήταν κάτω από τα χαλάσματα*.
Μία μητέρα έβαλε το δικό της το κορμί σαν ασπίδα προστασίας μπροστά από το παιδί της, που τελικά σώθηκε. Η μητέρα σκοτώθηκε, όμως, χάρισε για δεύτερη φορά ζωή στο κορίτσι. Αυτό δεν είναι θυσία…
Όταν μια μαμά πεθαίνει, δε σκέφτεται τη ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει, αλλά ότι δε θα είναι πια εκεί όταν το παιδί της τη χρειάζεται. Αυτή είναι η σκέψη κάθε γονιού όταν αποχαιρετά πρόωρα το παιδί του. Ποιον θα έχει κοντά του, όταν χρειάζεται βοήθεια, κάποια συμβουλή, δύο χέρια να το αγκαλιάσουν σφιχτά…
Οι σκηνές που μας έρχονται από την Τουρκία και τη Συρία μας κάνουν για ακόμα μια φορά να αντιλαμβανόμαστε την αξία της ζωής, το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που αγαπάμε και να τους το δείχνουμε.
Τα δικά μας τα παιδιά πηγαίνουν κάθε πρωί στο σχολείο, βαριούνται να διαβάσουν και γκρινιάζουν γιατί πάλι έχουμε φακές για μεσημεριανό. Πηγαίνουν βόλτα στην αγορά και διαλέγουν στολή, το αποκριάτικο πάρτι της Νίκης πλησιάζει και πρέπει να είναι όλα έτοιμα.
Πριν, όμως, να κανονίσουμε με τη θεία να πάμε μία μικρή εκδρομή στα χιόνια, δεν τα νοιάζει αν θα είναι στο Οροπέδιο, τα Ανώγεια, αρκεί να έχουν καλή παρέα να κάνουν ένα χιονάνθρωπο. Όταν φύγουμε, μην ξεχάσουμε να βάλουμε χιόνι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου…
*Είναι όπως γράφτηκε παλιότερα σε ένα άλλο Στίγμα, ότι όσο αναπνέω, αυτό το χέρι δεν θα σταματήσω να το κρατάω σφιχτά…Το μυαλό μου τότε ήταν στα παιδιά που κακοποιούνται, που κινδυνεύουν από όσα συμβαίνουν γύρω μας, που πέφτουν θύματα τροχαίων. Όμως, ο ρόλος του γονιού είναι να τα προστατεύει από ό,τι μπορεί να τα απειλήσει…