«Η παρακολούθηση των τηλεφώνων πολιτικών της αντιπολίτευσης συνιστά χαρακτηριστικό γνώρισμα αυταρχικών ή ημιαυταρχικών καθεστώτων»
«Η παρακολούθηση των τηλεφώνων πολιτικών της αντιπολίτευσης συνιστά χαρακτηριστικό γνώρισμα αυταρχικών ή ημιαυταρχικών καθεστώτων». Αυτή η φράση του Κώστα Χρυσόγονου, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του ΑΠΘ στην «Εφημερίδα των Συντακτών» τα λέει όλα. Αξία έχουν όμως και εκείνα που αναφέρει το άρθρο του στην εφημερίδα.
«Η παρακολούθηση των τηλεφώνων πολιτικών της αντιπολίτευσης συνιστά χαρακτηριστικό γνώρισμα αυταρχικών ή ημιαυταρχικών καθεστώτων. Το άρθρο 19 του Συντάγματος επιτρέπει την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου μόνο για λόγους εθνικής ασφαλείας και είναι προφανές ότι ο αρχηγός (ή υποψήφιος) του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος δεν μπορεί να θεωρείται απειλή για την εθνική ασφάλεια σε ένα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης με κοινοβουλευτικό πολίτευμα, εν έτει 2021-2022. Αρα, η υποκλοπή σε βάρος του Νίκου Ανδρουλάκη συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή. Αν η εποπτεύουσα την ΕΥΠ εισαγγελέας Εφετών έχει υπογράψει σχετικό ένταλμα, πρέπει να διωχθεί πειθαρχικά και ποινικά για παράβαση καθήκοντος.
Δεδομένου, εξάλλου, ότι η ΕΥΠ υπάγεται απευθείας στον πρωθυπουργό, σύμφωνα με το άρθρο 21 του ν. 4622/2019 περί «επιτελικού κράτους», ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέρει ακέραιη την πολιτική ευθύνη.
Εάν δεν γνώριζε ότι ο διορισμένος από τον ίδιο διοικητής της ΕΥΠ ζήτησε την παρακολούθηση Ανδρουλάκη, σημαίνει ότι είχε ανεχθεί τη δημιουργία ανέλεγκτων παρακρατικών μηχανισμών, ενώ αν αποδειχθεί ότι γνώριζε, τούτο σημαίνει ότι είναι τόσο επικίνδυνος για την ελληνική Δημοκρατία όσο ήταν κι ο Ρίτσαρντ Νίξον για την αμερικανική».
Από την πλευρά του ο Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο αναφέρει μεταξύ άλλων στην «ΕΦ.ΣΥΝ» .
«Το σκάνδαλο των υποκλοπών αποτελεί ακόμα μία ένδειξη ενός συστήματος σε βαθιά, αξεπέραστη κρίση. Αποκαλύπτει όχι απλώς μια σοβούσα δημοκρατική δυσλειτουργία αλλά κάτι πολύ βαθύτερο: αποκαλύπτει σήψη. Πρέπει όμως οι ενεργοί πολίτες να μην πέσουν στην παγίδα μιας στενά νομικίστικης θέασης του προβλήματος.
Η διολίσθηση στον αυταρχισμό (διότι περί αυτού πρόκειται) –με διωγμούς δημοσιογράφων, ευτελισμό της κοινοβουλευτικής λειτουργίας, παραδικαστικά κυκλώματα, ασφυκτικό έλεγχο στα ΜΜΕ κ.ά.– δεν είναι η αιτία της κρίσης, είναι τα συμπτώματά της. Αιτία είναι η συστηματική καταλήστευση της κοινωνίας από μια ισχνή, αντιπαραγωγική αλλά και αδίστακτη ολιγαρχία που πασχίζει με κάθε μέσο να οχυρωθεί απέναντι στην επερχόμενη λαϊκή νέμεση (που άκοπα όσο και ανόητα θα ονομαστεί “λαϊκισμός”)».
Αυτά από δύο εξαίρετους επιστήμονες. Τα συμπεράσματα δικά σας…