Αυτή η κυβέρνηση ή δεν
θέλει να προχωρήσει σε
δομικές αλλαγές ή δεν μπορεί
Το είπε ένας φίλος το πρωί και το θεώρησα πολύ εύστοχο: «Στην Ελλάδα όλες οι υπηρεσίες θα δουλεύουν με… θερμόμετρο. Κάτω από τους 8 βαθμούς θα κλείνουν προληπτικά τα πάντα!». Νωρίτερα είχα ισχυριστεί, μάλλον πιο άκομψα, ότι μετά τον κοροναϊό, έχουμε ένα κλείσιμο ιδιωτικού και δημόσιου τομέα «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Κι έχουμε και κάποια «κλεισίματα-bonus» όπως είναι αυτά των οδών, των υπηρεσιών και των… πολιτικών ματιών, που παράλληλα στρουθοκαμηλίζουν.
Άκουγα τον πρωθυπουργό να ζητά «ειλικρινή συγνώμη» για όσα συνέβησαν όλες αυτές τις ημέρες στη χώρα, αλλά δυστυχώς δεν έβλεπα καμία ειλικρίνεια στο βλέμμα. Τον άκουγα να ισχυρίζεται πως αυτή η κυβέρνηση έχει τον πήχη ψηλά και μαθαίνει από τα λάθη της κι αναρωτιόμουν ποιος άραγε είχε διαχειριστεί την «Μήδεια» και ποια μαθήματα ΔΕΝ κατάφεραν να πάρουν οι επιμελείς άριστοι.
Ασφαλώς είμαστε μια μεσογειακή χώρα. Και συνήθως έχουμε εννιά μήνες καλοκαίρι. Όμως, τα τελευταία χρόνια, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στο ρεπορτάζ, θυμάμαι και μια τεράστια συζήτηση για το κλίμα και την κλιματική κρίση. Θυμάμαι τον πρωθυπουργό να συμμετέχει σε διάφορα fora και να εκπροσωπεί τη χώρα μας, καταθέτοντας προτάσεις, θέσεις και απόψεις για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Ε, μα δεν μπορεί αυτό το επιτελικό κράτος να μην έχει λάβει τα μηνύματα! Δεν μπορεί να μην ξέρει. Είναι ξεκάθαρο πως στην περίπτωση αυτής της κυβέρνησης δύο πράγματα συμβαίνουν (για να της δώσουμε και το… «πλεονέκτημα της αμφιβολίας»): Αυτή η κυβέρνηση ή δεν θέλει να προχωρήσει σε δομικές αλλαγές ή δεν μπορεί. Και δεν μπορεί, γιατί η ανικανότητα σε συνδυασμό με την παρακμή και την σήψη συνυπάρχουν σε τέτοιο βαθμό, που ο κάθε πρωθυπουργός σύντομα μεταλλάσσεται σε διαχειριστή της εθνικής μας αποσάθρωσης.
Κι αυτό, όντως το είδα στο βλέμμα του πρωθυπουργού. Δεν ήταν ειλικρινής ως προς τη συγνώμη του. Απλά δεν μπορούσε να πει ότι η χώρα έχει πιάσει τέτοιο πάτο, που το μόνο που μπορεί να κάνει ως εκπρόσωπός της, είναι να απολογηθεί, να προστατεύσει τους «δικούς του άριστους» και να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα των ευθυνών, κάποιων εύκολων θυμάτων.
Όσο τα σκεφτόμουν αυτά, μπήκε στο γραφείο ο Λάκης. Συμπαθής κτηνοτρόφος και μεγάλη καρδιά. Μου περιέγραφε με τρόπο γλαφυρό τις τεράστιες προσπάθειες που κάνει για να σώσει από το κρύο τα νεογέννητα αρνιά, βάζοντάς τα σε πριονίδι κι εξασφαλίζοντάς τους τα στοιχειώδη. Ο Λάκης! Ο Λάκης που δεν είναι πρωθυπουργός ούτε «άριστος». Όμως νοιάζεται για τα νεογέννητα ζώα του, περισσότερο απ’ όσο νοιάστηκε ο κρατικός μηχανισμός για τις ανθρώπινες ζωές. Και μοιραία αναρωτήθηκα: Πόσο λιγότερο ικανός είναι ο Λάκης για υπουργός;