«Οι ατομικές φιλοδοξίες είναι αντιστρόφως ανάλογες με την συλλογική επιβίωση
της παράταξης,
την οποία κανείς δεν κατάφερε να ενώσει, παρά μόνο να διχάσει»
Ενώ ανοίγουν διάπλατα νέοι κύκλοι δημοτικών σχημάτων που θα διεκδικήσουν τη Λότζια, ο κύκλος της «Δύναμης Πολιτών» σβήνει οριστικά με το τέλος της τρέχουσας δημοτικής περιόδου. Είναι αναμφίβολα ενδιαφέρον, για να γίνει μια αποτίμηση όχι μόνο σε σχέση με τα πρόσωπα και το πως κάθε ένα από αυτά κινήθηκε στην πολιτική σκακιέρα, αλλά και σε σχέση με το ίδιο το εγχείρημα που αποδεικνύεται διδακτικό ως προς την ουσία του και το βαθύτερο περιεχόμενο του.
Έχω πραγματική απορία για τις μύχιες σκέψεις του Β. Λαμπρινού βλέποντας τα «παιδιά του» (όπως ένιωθε πάντα τους συνεργάτες του) να κινούνται σε παράλληλες τροχιές, νοτισμένα από την παραζάλη του προεκλογικού αγώνα, στα νέα μετερίζια που ακροβολίστηκαν.
Μετά τον πυρετό των «μεταγραφών», όπου ο καθένας χάραξε τη νέα πορεία του εντασσόμενος ή δημιουργώντας το δικό του σχήμα, όλα είναι διαφορετικά στο Δήμο Ηρακλείου όπου η ειδησεογραφία φτώχυνε θεαματικά, αφού η παραγωγή δημοτικού έργου δεν είναι προτεραιότητα, πλην απολύτως ελαχίστων εξαιρέσεων, εκείνων που φυλάνε Θερμοπύλες. Τα στελέχη της δημοτικής Αρχής που έχουν το καθένα ένα πακτωλό χαρτοφυλακίων κάτω από τη μασχάλη, είναι πλέον ανεντόπιστα, όχι προφανώς λόγω της εκκένωσης του κτηρίου της Λότζια που έχει μετατραπεί σε γιαπί για τις ανάγκες της ενεργειακής αναβάθμισης της.
Ο καθένας έχει στήσει το δικό του «στρατηγείο», από όπου οργανώνει τον προεκλογικό αγώνα του και κατά τα λοιπά το μεγαλύτερο μέρος της Λότζια έχει μπει στον αυτόματο πιλότο, σε ένα από τα πιο εύφλεκτα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων, καθώς τα προβλήματα κοχλάζουν και τα αδιέξοδα διαστέλλονται.
Την ίδια στιγμή, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλύπτει το εσωτερικό της παράταξης είναι μνημειώδες και αποτελεί μέρος της απάντησης, σε σχέση με το πως έκλεισε ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών για να συνεχίσει να υπάρχει η «Δύναμη Πολιτών» μετά την απόφαση του επικεφαλής της να αποσυρθεί. Ο ίδιος βέβαια ο Δήμαρχος είχε εγκαίρως κάνει την κίνηση του ενθαρρύνοντας τα μέλη της παράταξης του, να αναδείξουν νέο επικεφαλής, όμως η πρόκληση αυτή έπεσε στο κενό.
Εκ των υστέρων κάποιοι έκαναν δεύτερες σκέψεις, εμποτισμένες με την πικρία των ευκαιριών που χάθηκαν, όταν πια «το πουλάκι είχε πετάξει». Η πραγματικότητα έδειξε ότι οι ατομικές φιλοδοξίες είναι αντιστρόφως ανάλογες με την συλλογική επιβίωση της παράταξης, την οποία κανείς δεν κατάφερε να ενώσει, παρά μόνο να διχάσει, μετά την οριστική απόφαση αποχώρησης του επικεφαλής της.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι περισσότεροι αποφεύγουν να αποτιμήσουν τον εσωτερικό διχασμό σαν πολιτική ήττα, γεγονός που δείχνει το μέγεθος των αντιφάσεων, των βαθύτερων συγκρούσεων και των εν γένει αποκλίσεων της ετερογενούς πολιτικά παράταξης. Πως αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε, να δικαιολογήσουν ότι ενώ μέχρι πρόσφατα ρητόρευαν υπέρ των ανεξάρτητων δημοτικών σχημάτων, τώρα δίνουν μάχη για την επικράτηση κομματικών δημοτικών συνδυασμών;
Αντίστοιχα είναι ενδεικτικό ότι σήμερα κάποιοι, βλέπουν το λιγότερο λυτρωτικά τη διάλυση της παράταξης, προσπερνώντας ατάραχα, το γεγονός ότι αυτό το δημοτικό σχήμα ήταν το εφαλτήριο για να αποκτήσουν υπόσταση και να υπάρξουν με θεσμικό ρόλο και αξίωμα στο πεδίο της αυτοδιοίκησης και μάλιστα στο πλευρό ενός επικεφαλής που τιμάται από όλους αφού κάνει τη διαφορά με το ήθος και την εσωτερική ποιότητα του. Όπως λέει και ο μέγιστος Σαίξπηρ «εδώ πού είμαστε κρύβουν μαχαίρια των ανθρώπων τα χαμόγελα».