Στο μεταξύ, αν ρωτήσεις τους «ειδήμονες των πληκτρολογίων» αμφιβάλλω πόσοι και ποιοι ξέρουν ποιος ήταν ο Πάμπλο Πικάσο
Είσαι οικοδόμος. Λατρεύεις την τέχνη. Κλέβεις Πικάσο. Σε έναν κόσμο της δεκαετίας του 90 και του 2000 ίσως αυτό το σενάριο να είχε ενδιαφέρον.
Στη δεκαετία του 2020 όμως, το μόνο που ενδιαφέρει, είναι το γεγονός πως η αστυνομία συνέλαβε τον κλέφτη 9 χρόνια μετά και στην παρουσίαση του έργου που ανήκει στην Εθνική Πινακοθήκη, ο πίνακας έπεσε στο πάτωμα. Θανάσιμο αμάρτημα! Τραγικό για κάποιον που αγαπά την τέχνη.
Το ότι το έργο του Πάμπλο Πικάσο βρισκόταν επί 9 χρόνια σε μια κρύπτη μπάνιου και στη συνέχεια σε μια … ρεματιά δεν απασχόλησε κανέναν. Για την ακρίβεια, δεν απασχόλησε κανέναν το πόση και ποια αξία είχαν οι πίνακες που είχαν κλαπεί.
Για μία ακόμα φορά, οι πολίτες στάθηκαν στο «ύψος των περιστάσεων». Βρήκαν το «λάθος» στους χειρισμούς του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και του Υπουργείου Πολιτισμού κι εστίασαν σ’ αυτό.
«Να σταυρώσουμε αυτόν που έριξε τον πίνακα».
«Να καταδικάσουμε την ανικανότητα του Υπουργείου».
«Να κατακρίνουμε».
Ακόμα και στην περίπτωση κλοπής ενός πίνακα ζωγραφικής, που να μη γελιόμαστε, ελάχιστα ενδιαφέρει τον μέσο πολίτη, εμείς συνεχίζουμε να αναζητάμε δίπολα και στρατόπεδα. Ή είσαι στη μία μεριά ή στην άλλη. Απαγορεύεται να είσαι στη μέση. Απαγορεύεται να υπακούς τη λογική. Απαγορεύεται να έχεις τη δική σου άποψη.
Είσαι μ’ εμάς ή με τους άλλους. Κι έτσι ή αλλιώς θα πληρώσεις γι’ αυτό.
Στο μεταξύ, αν ρωτήσεις τους «ειδήμονες των πληκτρολογίων» αμφιβάλλω πόσοι και ποιοι ξέρουν ποιος ήταν ο Πάμπλο Πικάσο, τι έχει προσφέρει στον παγκόσμιο πολιτισμό και ποια η γενικότερη συνεισφορά του στην Ιστορία της Τέχνης.
Ξέρουν όμως ότι έχουν ιερό «χρέος» να κατακρίνουν. Κι αυτή η κατακραυγή δεν αφορά μόνο στον Πικάσο και στον κάθε Πικάσο. Αφορά πλέον στα πάντα.
Σαν να ζούμε έναν μεταμοντέρνο εθνικό διχασμό, απλά και μόνο επειδή έχουμε υποχρέωση στην αντίδραση.
Τώρα βέβαια, που τα πράγματα αρχίζουν και χάνουν τον έλεγχο, αυτά τα δίπολα, μοιραία θα λειτουργήσουν καταστροφικά ή αυτοκαταστροφικά. Βρισκόμαστε στην περίοδο πλήρους ανισορροπίας συστήματος και για να επανέλθει η ισορροπία χρειάζεται μια κοσμογονική αλλαγή.
Περίπου όπως και στον πόλεμο. Απλά στην περίπτωση αυτή του μεταμοντέρνου διχασμού, η πόλωση θα σταματήσει μόνο όταν η μία εκ των δύο πλευρών επικρατήσει. Κι η ισορροπία συστήματος, όπως συνέβαινε άλλωστε σε κάθε περίπτωση αναμένεται να επανέλθει μετά από την «καταστροφή». Ας ελπίσουμε πως αυτή η «καταστροφή» που περιμένουμε θα είναι λιγότερο … καταστροφική απ’ όσο υπολογίζουμε.