Τα επεισόδια καλά κρατούν στη χώρα μας, εκτός αγωνιστικών χώρων, κάτι που προφανέστατα δεν έχουν αντιληφθεί οι κρατούντες
Με κλειστά τα γήπεδα για τους φιλάθλους των ομάδων της Σούπερ Λιγκ, ξεκίνησε το νέο έτος, όπως ακριβώς δηλαδή τελείωσε και το προηγούμενο. Μια κατάσταση που πρέπει να εμπεδώσουμε τουλάχιστον μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου και… βλέπουμε, όπως επανειλημμένως τονίζουν στελέχη της κυβέρνησης.
Ε, και τι με αυτό; Τα επεισόδια καλά κρατούν στη χώρα μας, εκτός αγωνιστικών χώρων, κάτι που προφανέστατα δεν έχουν αντιληφθεί οι κρατούντες, λαμβάνοντας μέτρα χωρίς κανένα νόημα.
Στα πρώτα 24ωρα του 2024 καταγράφηκε στην Αθήνα ακόμα μια επίθεση χούλιγκαν, αυτή τη φορά σε παιδιά 14 και 16 ετών.
Αφού τους ρώτησαν τι ομάδα είναι, τους επιτέθηκαν. Αποτέλεσμα της επίθεσης που δέχθηκαν οι ανήλικοι ήταν να τραυματιστούν ελαφρά, ενώ αμέσως μετά την πράξη τους, οι δράστες τράπηκαν σε φυγή.
Μας θυμίζει κάτι αυτό το σκηνικό; Μα την επίθεση φυσικά στον άτυχο Άλκη στη Θεσσαλονίκη. Σε λίγες εβδομάδες θα συμπληρωθούν δύο χρόνια από τη δολοφονία του φιλάθλου του Άρη και αντί σε αυτό το διάστημα να περιοριστούν τα περιστατικά ωμής βίας έξω από τα γήπεδα, στους δρόμους και τις πλατείες,
με λύπη διαπιστώνουμε ότι έχουν πολλαπλασιαστεί.
Είναι σκληρό, αλλά πραγματικό: ούτε ο άδικος και σκληρός θάνατος ενός 19χρονου παιδιού αποδείχθηκε ικανός να ταρακουνήσει ένα σύστημα στο οποίο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμμετέχουν οι περισσότεροι από τους απλούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας.
Το διαπιστώσαμε και πιο πρόσφατα με τη στυγερή δολοφονία του 31χρονου αστυνομικού στου Ρέντη από τη ναυτική φωτοβολίδα που εκτοξεύθηκε από τα χέρια νεαρών οπαδών.
Κι επειδή δεν πρέπει να βγάζουμε την… ουρά μας απ’ έξω, κατηγορώντας συνέχεια τους άλλους, ας δούμε τι γίνεται
και εκτός επαγγελματικού αθλητισμού.
Στο γειτονικό Ρέθυμνο αποφασίστηκε διακοπή όλων των τοπικών ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων μετά τη συνάντηση που είχε το ΔΣ της ΕΠΣΡ με τα σωματεία της Ένωσης.
Τα περιστατικά βίας του τελευταίου διαστήματος δημιούργησαν έντονο προβληματισμό στις ομάδες, καθώς αρκετοί παράγοντες έθεσαν θέματα ασφάλειας των αποστολών σε συγκεκριμένα γήπεδα.
Μιλάμε ουσιαστικά για έναν φαύλο κύκλο και λύση στο πρόβλημα που έχει αποκτήσει πια κοινωνικές διαστάσεις δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Όταν δεν μπορεί να διεξαχθεί με ασφάλεια ένα παιχνίδι ερασιτεχνικής κατηγορίας, ανάμεσα σε δύο χωριά ή σε δύο συνοικίες της ίδιας πόλης, τι να ζητήσουμε μετά;
Η μοναδική αχτίδα φωτός προέρχεται από τις εικόνες που βλέπουμε φέτος στα γήπεδα του μπάσκετ και δη στις έδρες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, που κάθε ματς είναι γιορτή.
Όχι ότι το μπάσκετ δεν έχει υποφέρει από πολύ σοβαρά περιστατικά βίας τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο πρέπει να υπογραμμιστεί η προσπάθεια των παραγόντων του αθλήματος να απομονώσουν τους ταραχοποιούς, προσελκύοντας στα γήπεδα οικογένειες και φιλάθλους που μοναδικό σκοπό έχουν τη διασκέδαση.
Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν και οι διοικήσεις των ΠΑΕ, αλλά το βασικό ερώτημα είναι αν πραγματικά το θέλουν…