«Κάποιοι κατάφεραν να βγουν από μια θάλασσα χωρίς να έχουν πάνω τους μια σταγόνα νερό…»
Καθώς μετρά αντίστροφα ο χρόνος για την έναρξη της νέας δημοτικής περιόδου, άλλοι ράβουν κοστούμια, άλλοι προσπαθούν να εξοικειωθούν με τις θέσεις τους στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου, άλλοι προβάρουν πανηγυρικούς και άλλοι αποχαιρετιστήριους λόγους.
Ζούμε το μεταβατικό στάδιο μιας νέας εποχής όπου κλείνει ένας ιστορικός κύκλος της δημοτικής Αρχής αλλά και προσώπων που πρωταγωνίστησαν σε αυτή προεξάρχοντος του δημάρχου Β. Λαμπρινού που αφήνει εκτός από το αποτύπωμα της προσφοράς του στο Δήμο και μια βαριά παρακαταθήκη σε σχέση με το υψηλό ήθος του, που αβίαστα παραδέχονται και οι πιο άσπονδοι φίλοι του. Η παρουσία του στο Δήμο Ηρακλείου -ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τις πολιτικές του επιλογές-, προσέθεσε αναρίθμητα ποιοτικά στοιχεία που ενσωματώθηκαν αθόρυβα στη συνείδηση του μέσου Ηρακλειώτη σε σχέση με τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει ένας δήμαρχος.
Αυτό από μόνο του είναι μια σημαντική συμβολή στην ίδια την κοινωνία για τον αυτοσεβασμό που θα πρέπει να έχει σε σχέση με τα πρόσωπα που την εκπροσωπούν και για να είναι περισσότερο υποψιασμένη και λιγότερο ευάλωτη στην χειραγώγηση των καιροσκόπων και των ιδιοτελών του πολιτικαντισμού.
Και μπορεί τώρα ο κ. Λαμπρινός καθώς διανύει τα τελευταία του δρομολόγια προς την καρέκλα του δημάρχου, να δοκιμάζει την πικρή γεύση της πολιτικής κριτικής και αποδοκιμασίας που διαχέεται από πολλά και διαφορετικά επίπεδα, όπως ακριβώς και οι προκάτοχοι του, αλλά κάτι μου λέει ότι σε πολύ σύντομο χρόνο θα τον θυμόμαστε το λιγότερο με μια τρυφερή νοσταλγία για λόγους που η ίδια η ζωή θα επιβεβαιώσει. Και αυτό το ξέρουν καλά και το νιώθουν ήδη, εκείνοι που ποτέ δεν τον απαρνήθηκαν και παραμένουν αταλάντευτα επιστήθιοι συνεργάτες του.
Όμως θα το νιώσουν για τα καλά και εκείνοι που σε λίγο θα στερηθούν τη θαλπωρή της πατρότητας που χαρακτήριζε τη στάση του απέναντι στους συνεργάτες του στη Λότζια, όχι μόνο στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα. Πιθανόν -αν είναι τυχεροί- να το νιώσουν και εκείνοι που θα αντέξουν να αντιληφθούν το εσωτερικό βάθος και την ανωτερότητα της σιωπής του, όταν δεχόταν πισώπλατες μαχαιριές και παρατηρούσε στωικά όσους απεργάζονταν την πολιτική αποδόμηση του για να αποτινάξουν τις ευθύνες τους και να ιδιοποιηθούν οφέλη.
Βεβαίως στο σκληρό κόσμο της πολιτικής όλα τα παραπάνω είναι απλή ρουτίνα, όμως σε κάτι τέτοιες μεταβατικές φάσεις δεν μπορεί να διαλάθει της προσοχής, το πως γράφεται ο επίλογος μιας ιστορικής διαδρομής στο Δήμο, που ίσως και να είχε συνέχεια, αν δεν ήταν τόσο ετερόκλητο το μωσαϊκό της σύνθεσης της και τόσο ασυγκράτητα καρπερό το φυτώριο των προσωπικών φιλοδοξιών.
Σε κάθε περίπτωση ο επίλογος αυτής της διαδρομής των εννέα χρόνων στον καθένα από αυτούς που αποτέλεσαν μέρος της «γράφει» με διαφορετικό τρόπο, αφού άλλοι βγαίνουν πιο έμπειροι, πιο εμπνευσμένοι, πιο τολμηροί, πιο συγκροτημένοι και άλλοι κατάφεραν να βγουν από μια θάλασσα χωρίς να έχουν πάνω τους μια σταγόνα νερό…