«Όλα τα καλά
να πάνε παντού»
Φέτος τα φωτάκια και τα πολύχρωμα εορταστικά λαμπιόνια είναι πολύ περισσότερα από άλλες χρονιές. Στους δρόμους, στις εισόδους των σπιτιών, στα μπαλκόνια, στα παράθυρα… Διάδρομοι και διαδρομές με αμέτρητες φωταψίες. Ίσως γιατί χρειαζόμαστε περισσότερο φως στο βαθύ σκοτάδι που μας κυκλώνει. Ή ακόμα επειδή αναδύεται η ανάγκη της ανάταξης από τις οδύνες των απωλειών της πανδημίας και των αναρίθμητων φόβων για το παρόν και το μέλλον που μας περιβάλλουν.
Μπορεί ακόμα επειδή, αναζητούμε στο εσωτερικό βάθος μας να ξαναβρούμε την παιδική μας διάθεση, να λύσουμε τους κόμπους και τις ασφυξίες που μας πνίγουν και να αφεθούμε στην τρυφερότητα και στη μαγική υπέρβαση των γιορτινών ονείρων μας, για το πώς πραγματικά πρέπει να είναι η ζωή.
Όπως τις ευχές που ανταλλάσσουμε, για υγεία, ειρήνη σε όλο τον κόσμο, χωρίς πολέμους και πεινασμένα παιδιά, για αγάπη άμετρη και όλες τις χαρές που ποθεί η καρδιά μας. Μια φίλη, η Βασιλική, το απέδωσε καταπληκτικά: «όλα τα καλά να πάνε παντού». Όμως το θέμα είναι να βρούνε τον δρόμο. Ποιος είναι ο οδικός χάρτης για περισσότερη χαρά.
Για ζωή και όχι επιβίωση. Πώς θα διαχειριστούμε αυτό το πικρό της αίσθημα ήττας των τόσων απωλειών, που έχουμε καταγράψει συμπεριφερόμενοι σαν ιθαγενείς που καταναλώνουμε παντεσπάνι, όπως προστάζουν οι Μαρίες Αντουανέτες του καιρού μας. Αυτοί που μας χλευάζουν λέγοντάς μας ότι «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» την ίδια ώρα που αποκεφαλίζουν τη δημόσια υγεία, την παιδεία, κάθε εργασιακό κεκτημένο που αποκτήθηκε με αιματηρούς αγώνες.
Αυτοί που αναδύει οσμή υπόνομου κάθε αποστροφή του πολιτικού λόγου τους, καθώς χλευάζουν τον κόσμο που αγανακτεί από τις αβάσταχτες οικονομικές πιέσεις, την ίδια ώρα που εκείνοι είναι βολεμένοι στις βελούδινες πολυτέλειές τους, απολαμβάνοντας τα ασύδοτα έξοδά τους. Και μέσα σε όλα αυτά, εμείς επιμένουμε και εξακολουθούμε να ανταλλάζουμε ευχές για έναν καλύτερο κόσμο και να χτίζουμε εσωτερικά την πεποίθηση ότι ο νέος χρόνος θα είναι ο καλύτερος ανατροφοδοτώντας την ελπίδα για ένα πιο όμορφο αύριο.
Ίσως γιατί βαθιά μέσα μας είναι κατακτημένη η γνώση που η ίδια η ζωή μάς έχει διδάξει, ότι αυτός ο κόσμος θα αλλάξει, καθώς «γίνεται η ανάγκη ιστορία», όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Αρκεί να μη σταματήσουμε να ευχόμαστε και κυρίως να διεκδικούμε το αίτημά μας για ζωή.
Όχι για επιβίωση. Για ολόκληρη ζωή.
Για ολόκληρη ευτυχία. Όπως λέει και ο συγκλονιστικός Τ. Λειβαδίτης: «Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!».