Έναν ακόμα Αύγουστο της “αρπαχτής” βιώνουμε και φέτος, στα τουριστικά θέρετρα του νησιού μας
Όταν ο θυμόσοφος λαός σκάρωνε την παροιμιώδη φράση «Αύγουστε καλέ μου μήνα να ’σουν δυο φορές το χρόνο», ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω τι είχε στο μυαλό του. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι και σίγουρα ένας διαφορετικός κόσμος.
Όταν ο σημερινός Έλληνας ή για την ακρίβεια ο Ελληνάρας επικαλείται την παραπάνω φράση, συνοδεύοντάς τη μ’ ένα πλατύ μειδίαμα, είμαι πια πεπεισμένος τι ακριβώς σκέπτεται. Την “αρπαχτή”… Έναν ακόμα Αύγουστο της “αρπαχτής” βιώνουμε και φέτος, στα τουριστικά ή λιγότερο τουριστικά θέρετρα του νησιού μας.
Η Κρήτη «βουλιάζει» από κόσμο και αυτό δεν είναι δημοσιογραφικό κλισέ, είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Ο κάθε επιχειρηματίας από
τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο θέλει να βγάλει σ’ ένα μήνα τα κέρδη ενός ολόκληρου χρόνου. Ο «ρεντρούμης» δεν κόβει απόδειξη και κάνει τον απελπισμένο πελάτη που βρήκε δωμάτιο την τελευταία στιγμή να αισθάνεται και υποχρεωμένος από πάνω, που του έλαχε ένα αχούρι να βγάλει την νύκτα.
Το “beachboy” που διαχειρίζεται στην παραλία εκατοντάδες καρέκλες κάνει τον “Κινέζο” όταν πάρει τα χρήματα εν τη παλάμη και όταν κάποιος “ξινός” του ζητήσει απόδειξη, βγάζει μια χειρόγραφη από την τσέπη, ενδεχομένως και προηγούμενων ημερών και του τη δίνει. Ο ταβερνιάρης που έχει κτίσει παράνομα πάνω στο κύμα και πουλάει το ψάρι 60 ευρώ το κιλό το έχει σε κακό να κόψει απόδειξη. Στην καλύτερη θα σου φέρει τον λογαριασμό πάνω στο δελτίο παραγγελίας.
Στη χειρότερη μπορεί να σου τον κάνει και πάνω στο τραπεζομάντηλο μιας χρήσης! Αυτές είναι μόνο κάποιες ενδεικτικές περιπτώσεις από τις χιλιάδες που μπορεί να συναντήσει ο καθένας. Τι να σου κάνουν και οι δύσμοιροι ελεγκτές της Ανωτάτης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ); Είναι που είναι λίγοι, άρα όταν δεν προπηλακίζονται πόσες παραβάσεις προλαβαίνουν να καταγράψουν; Δέκα, πενήντα, εκατό;
Το κακό δεν πατάσσεται όταν οι παραβάτες είναι χιλιάδες. Και το χειρότερο είναι ότι τα έσοδα που χάνει το κράτος από τη φοροδιαφυγή, τα επιβαρύνονται ο μισθωτός και ο συνταξιούχος, αλλά και ο συνειδητός επιχειρηματίας, γιατί υπάρχουν ακόμα και τέτοιοι και αδίκως τσουβαλιάζονται όλοι.
Το άλλοθι του κάθε επιχειρηματία “εγώ δεν θα κάνω συνέταιρο το κράτος”, έχει και άλλη ανάγνωση: “Μεταβιβάζω τα βάρη μου σε αυτόν που δεν μπορεί να κλέψει την εφορία”. Όσο για το κράτος, την κυβέρνηση δηλαδή, έχει και αυτή τις δικές της ευθύνες. Η φορολογική πολιτική της δίνει άλλοθι στον επιχειρηματία για εκτροπές και παρεκτροπές, όχι μόνο τον Αύγουστο αλλά ολοχρονίς του χρόνου.