“Η ενασχόληση με τα κοινά χρειάζεται αφοσίωση, και επίσης χρειάζεται μια αυταπάρνηση”
Γεννήθηκε , την χρονιά που ο πατέρας του έκανε την δική του προεκλογική εκστρατεία για το δήμο Ηρακλείου. Τυχαίο; Για κάποιους που πιστεύουν στα παράδοξα της τύχης και τα “γραμμένα”, μάλλον έχει παίξει κι αυτό το ρόλο του. Ειδικά αφού ο πατέρας του τελικά “κέρδισε’ την προεκλογική μάχη για να γίνει ο τελευταίος εκλεγμένος δήμαρχος πριν τη δικτατορία.
Αυτό θυμόταν ο δήμαρχος Ηρακλείου πλέον, Αλέξης Καλοκαιρινός, στην συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει για την “Π” με αφορμή το 13ο Κρητολογικό Συνέδριο το οποίο μόλις είχε τελειώσει με επιτυχία στον Άγιο Νικόλαο. Ο πρόεδρος της ΕΚΙΜ και γενικός γραμματέας του Συνεδρίου μόλις είχε αρχίσει να δηλώνει προς τα έξω την απόφαση του να διεκδικήσει τον δήμο Ηρακλείου όπως και ο πατέρας του ο αείμνηστος Ανδρέας Καλοκαιρινός.
“Γεννήθηκα το 1964, έλεγε χαρακτηριστικά – στην προεκλογική εκστρατεία του πατέρα μου, που κέρδισε τελικά. Αν το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά, αυτό σημαίνει ότι έμαθα κάτι από τη δική του στάση ζωής. Ο πατέρας μου, που διετέλεσε δήμαρχος ως το 1967, πέθανε το 1993, κι εγώ πορεύομαι εδώ και 30 χρόνια στα κοινά, στους χώρους του κοινωνικού, πολιτιστικού και εκπαιδευτικού έργου. Αν αξιωθώ να υπηρετήσω την πόλη από την ίδια θέση μ’ εκείνον, αυτό θα το αποφασίσουν οι συμπολίτες μας”.
Τελικά το βράδυ της Κυριακής οι πολίτες αποφάσισαν να εμπιστευτούν τον Αλέξη Καλοκαιρινό για την τύχη της πόλης την επόμενη 5ετία, δίνοντάς του ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό που ξεπέρασε το 47% ενώ όλη η προεκλογική εκστρατεία και παρουσία δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες που ο χρόνος θα δείξει αν θα ευωδοθούν.
Από τα λεγόμενα του πάντως – γι΄αυτό και ανέσυρα αυτή τη συνέντευξη – μπορούσες να σκιαγραφήσεις κάποια κομμάτια του παζλ της προσωπικότητας του. “Έβλεπες” μέσα και πίσω από τις λέξεις, έναν άνθρωπο που η αναφορά στους συνεργάτες και συνοδοιπόρους του ήταν από τα πρώτα -πρωτα που τόνιζε, που αναγνώριζε την τύχη του, να έχει μεγαλώσει ανάμεσα σε προσωπικότητες όπως ο Μενέλαος Παρλαμάς, ο Νικόλαος Πλάτων, ο Στυλιανός Αλεξίου και ο πατέρας του.
“Δίδασκαν με το παράδειγμά τους. Νομίζω -υπογράμμιζε -πως κάτι έμαθα κι εγώ απ’ αυτό. Έμαθα ότι χρειάζονται λίγα λόγια και πολλή δουλειά, ότι πρέπει να τολμάς να σκέφτεσαι και να δρας έξω από την πεπατημένη, ότι πρέπει να είσαι απαιτητικός πρώτα από τον εαυτό σου και μετά από τους άλλους, να προσπαθείς και να μην επαναπαύεσαι. Η αυταρέσκεια είναι πολύ κακός σύμβουλος”.
Στην ερώτηση ποιες αρετές θεωρεί ότι πρέπει να έχει κάποιος που ασχολείται με τα κοινά ώστε να είναι αποτελεσματικός είχε υπογραμμίσει: “Πιστεύω ότι, εκτός από την ανιδιοτέλεια, πρέπει να έχει αγάπη για τους ανθρώπους και μια στέρεη αντίληψη για την αξία της ανθρώπινης κοινότητας. Η ενασχόληση με τα κοινά είναι μια υπηρεσία στην κοινότητα των ανθρώπων.
Αυτός που ασχολείται με τα κοινά πρέπει να έχει ευαισθησία, ακόμα περισσότερη για εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη και ζουν μορφές κοινωνικού αποκλεισμού, και να έχει και ο ίδιος επίγνωση των δικαιωμάτων των ανθρώπων αυτών. Πρέπει να ξέρει ν’ ακούει και να σέβεται τους άλλους, πρέπει να μιλά και να φέρεται ίσος προς ίσο. Η ενασχόληση με τα κοινά χρειάζεται αφοσίωση και επίσης, θα έλεγα, χρειάζεται μια αυταπάρνηση”.
Οι οιωνοί είναι καλοί, οι καιροί δύσκολοι, οι προσδοκίες πολλές κι αν μας έχει ο Θεός καλά στο τέλος της 5ετίας θα ξέρουμε αν ήταν και μεγάλες με αντίκρισμα… Οψόμεθα.