Αυτή η χώρα έχει μάθει
να κοιτάζει πίσω και να δρέπει
δάφνες παρελθοντικές
Στη ζωή μου έχω μάθει να κοιτάζω μπροστά. Όμως σήμερα μοιραία κι αναγκαστικά θα κοιτάξω… δυτικά. Εκεί που το μεγάλο καράβι, παρέδωσε στην κρητική γη τον μεγάλο Έλληνα συνθέτη κι έναν από τους μεγαλύτερους «δασκάλους», όπως ήθελαν να τον θυμούνται οι εκπρόσωποι της γενιάς του και των γενεών που πίστεψαν σε αυτόν. Ανεξάρτητα από τα πολλά ευτράπελα που εκτυλίχθηκαν γύρω από το θέμα της κηδείας του, ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε μια εμβληματική μορφή για την Ελλάδα και τον κόσμο. Κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Όμως ο Μίκης τελείωσε. Πέρασε στην ιστορία και τώρα θα μας ακολουθούν οι αναμνήσεις και η παρακαταθήκη του. Όπως έχει τελειώσει κι η εποχή που η Ελλάδα δημιουργούσε Παρθενώνες και παρήγαγε φιλοσοφία. Βέβαια, αυτή την εποχή επικαλούμαστε ακόμα ως Έλληνες και πιθανά το ίδιο θα πράττουμε για τον Μίκη και κάθε Μίκη αντίστοιχο της παρακαταθήκης του. Γιατί αυτή η χώρα έχει μάθει να κοιτάζει πίσω και να δρέπει δάφνες παρελθοντικές, που αν κι απ’ τη φθορά του χρόνου έχουν χάσει όλη τη φρεσκάδα τους, επιμένει να της πουλά στην τιμή που θα άξιζαν ως ανθισμένοι θάμνοι.
Αν κοιτάξουμε μπροστά όμως, τι είναι αυτό που βλέπουμε στη σημερινή μουσική σκηνή, εκτός από τον Mad Clip που έφυγε νωρίς; Έχουμε για παράδειγμα την Τζέσικα Ζόζεφιν Βέντελ, που γεννήθηκε από Λιβανέζα μητέρα και Γερμανό πατέρα και μας κάνει υπερήφανους με το «Παλιόπαιδο» της κι άλλες μεγάλες επιτυχίες. Είχαμε τον Θεόδωρο Αγκουστίν Γκέγκα, γνωστό ως Sin Boy ή Lil Jesus – μετά που κατήγγειλε ότι τον κυνηγούσαν οι Illuminati – ο οποίος βέβαια μετά από τα εκατομμύρια views της μουσικής του, έφυγε από τη χώρα για να πάει στον τόπο καταγωγής του την Αλβανία, όπου λένε πως τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με το χάλι της Ελλάδας.
Έχουμε επίσης την Τάμτα Γκοντουάτζε από την Τυφλίδα της Γεωργίας, με την υπέροχη φωνή της, το μοναδικό «Δεν είσαι εδώ» και μια απίθανη συλλογή ρούχων για τη νέα γενιά.
Κι αν γυρίσουμε ακόμα πιο πίσω, έχουμε την γεννημένη στο Μπόρος πλάι στον ποταμό Βισκάν Έλενα Παπαρίζου, που αν και μας ήρθε από την Σουηδία σήκωσε περισσότερο υπερήφανα από κάθε άλλο Έλληνα την σημαία μας, μετά την πρώτη θέση του “My Number One” στη Eurovision.
Υπό άλλες συνθήκες, η Ελλάδα θα ήταν υπερήφανη για το γεγονός πως μπορεί να διεκδικεί την αξία μιας παγκόσμιας χώρας, που αποτελεί «χωνευτήρι λαών» και μεταλαμπαδεύει τα ιδεώδη της στα πέρατα της Γης. Υπό τις τωρινές συνθήκες βέβαια, απέχουμε έτη φωτός από αυτή την περίπτωση κι αρκούμαστε στο να δεχόμαστε πως άνθρωποι που μπορεί να μην γεννήθηκαν εδώ ή να μην κατάγονται από τη χώρα μας, ξέρουν να μας διασκεδάζουν και να μας κάνουν υπερήφανους για κάτι που ποτέ δεν κατακτήσαμε εμείς.
Κι αυτό είναι για το σήμερα και τις επόμενες γενιές, ίσως πιο «πανανθρώπινο» κι από τον ίδιο τον Μίκη. Έτσι εξελισσόμαστε κι αυτό είναι το νέο… «μπροστά», που μάλλον οδηγεί ολοταχώς προς τα πίσω.