« Ποιος θα αναλάβει τώρα την ευθύνη, για το γεγονός
ότι σήμερα αναγκάζεται ο Έλληνας πολίτης να ξαναπληρώσει
την αποκατάσταση του δρόμου της Μεσσαράς;»
Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, οι σκέψεις μας αυτές τις μέρες συναντήθηκαν. Είτε βλέποντας τις δαιδαλώδεις διαδρομές που έπρεπε να διανύσουν τα πυροσβεστικά οχήματα που ξεκινούσαν από το Ηράκλειο για να συνδράμουν στην προσπάθεια να σβήσουν τα εγκαυματικά τραύματα που άνοιξε ο πύρινος εφιάλτης που κύκλωσε το νότιο Ρέθυμνο , είτε ζώντας την αγωνία της μεταφοράς του οκτάχρονου παιδιού στις Μοίρες που έπαθε ανακοπή και έπρεπε να μεταφερθεί γρήγορα στο Βενιζέλειο…
Ένας δρόμος κλειστός, χίλια «γιατί» επιμένουν να ψάχνουν απάντηση και οι ευθύνες έναν υπεύθυνο επιτέλους να τις αναλάβει. Ο αποκλεισμένος κεντρικός οδικός άξονας της Μεσσαράς είναι ένα γεγονός με βαθιές πολιτικές προεκτάσεις που ιχνηλατεί μια διαδρομή που δείχνει πως η ευτέλεια του λαϊκισμού, υπερίσχυσε πανηγυρικά της επιστημονικής τεκμηρίωσης την κρίσιμη περίοδο του σχεδιασμού του. Ένα έργο που κατασκευάστηκε στο όνομα των αναγκών της κοινωνίας πέρασε από τα πιο λάθος σημεία που θα μπορούσε, πάνω από μάργες υπόγεια νερά και σαθρά εδάφη που τελικά οδήγησαν σε κατολισθήσεις καταρρεύσεις και αστοχίες.
Όλοι ήξεραν ότι στην περιοχή αναβλύζουν νερά και ο τόπος δεν είναι κατάλληλός για περάσει από το συγκεκριμένο σημείο ο αυτοκινητόδρομος, όμως συναίνεσαν στο βιασμό της φύσης ενώ κάποιοι κόμπαζαν ότι το έργο «έτρεξε» «κατόπιν ενεργειών μου»… Πριν φτάσουμε στην ουσία του θέματος που είναι το ποιος θα αναλάβει τώρα την ευθύνη, για το γεγονός ότι σήμερα αναγκάζεται ο Έλληνας πολίτης να ξαναπληρώσει ένα έργο που όφειλε να είναι καθόλα άψογο, καθώς διατέθηκε ένας πακτωλός χρημάτων για την υλοποίηση του, έχει ξεχωριστή αξία να πάμε ένα βήμα πίσω.
Να μεταφερθούμε στη μακρινή πια δεκαετία του ΄90, όταν το ΤΕΕ ΤΑΚ έβαζε στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου την ανάγκη υλοποίησης έργων που θα συνοδεύονται από ώριμες και ολοκληρωμένες μελέτες. Κάθε μεσήλικας τοπικός δημοσιογράφος της γενιάς μου, έχει να θυμηθεί δεκάδες συνεντεύξεις Υύπου και μια πλούσια αρθογραφία στελεχών του Τεχνικού Επιμελητηρίου που προσπαθούσαν να συνδέσουν λειτουργικά τον ολοκληρωμένο μελετητικό σχεδιασμό με τα δρομολογούμενα έργα με σκοπό να μπει ένα τέλος στις οφθαλμομελέτες και τις μελέτες copy paste που λειτούργησαν ως μαγιά για να στηριχτούν με ευκολία πολιτικές καριέρες.
Στην ουσία ήταν μια ευθεία αναμέτρηση της αξίας του ορθολογισμού που δομείται στη βάση των κοινωνικών αναγκών και του ανορθολογισμού που στηρίζει την ιδιοτέλεια των λίγων. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό το πως αυτή η αναμέτρηση επικαιροποιείται τόσο δραματικά στη σημερινή χρονική συγκυρία που η καμπάνα του ανορθολογισμού χτυπάει κατακούτελα κάθε έννοια προστασίας του περιβάλλοντος μέσα από το γαϊτανάκι των αντιπεριβαλλοντικών νόμων με αποκορύφωμα το νέο νομοσχέδιο που έχει ξεσηκώσει θυελλώδεις αντιδράσεις.
Η άρση περιορισμών για έργα σε προστατευόμενες περιοχές , η διευκόλυνση της άναρχης χωροθέτησης και ο θεσμός των ιδιωτικών ελεγκτών που αμείβονται απευθείας από τον αξιολογούμενο που επεκτείνεται από τα δημόσια έργα και στις περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις, δίνει μια νέα διάσταση στην έννοια του εφιαλτικού μέλλοντος που χτίζουμε για το μέλλον των παιδιών μας. Που σημαίνει πως ό,τι γλιτώνει από τους περιβαλλοντοκτόνους νόμους καίγεται από τους εμπρησμούς και την αμέλεια… Όπως έγραψε και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου … «να σου δώσω μια να σπάσεις …»