«Πες στους δικούς μου ότι θ’ αργήσω απόψε
Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς
Το τελευταίο εισιτήριο κόψε.
Γι’ αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς. Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε.
Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή
Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε
Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί».
Ξεκίνησα το σημερινό στίγμα, που εσείς το διαβάζετε Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου για να γράψω με αφορμή την χθεσινή μαύρη επέτειο των Τεμπών. Ο πρόλογος είναι οι πρώτοι στίχοι από το τραγούδι «Θα αργήσω απόψε» από τους «Κοινούς Θνητούς» που θέλησαν κι εκείνοι να αποτίνουν με αυτό τον τρόπο ένα φόρο τιμής στα 57 θύματα αυτού του στυγερού εγκλήματος αλλά και στους συγγενείς που έμειναν πίσω να παλεύουν με τα «θηρία» για να φτάσουν στη δικαίωση.
Ο χρόνος σταμάτησε για τους 57 νεκρούς και τις οικογένειες τους λίγο μετά τις 23:30 της 28ης Φεβρουαρίου 2023 στα Τέμπη. Νέα παιδιά, φοιτητές οι περισσότεροι που μπήκαν στο τρένο χωρίς να ξέρουν ότι αυτό επρόκειτο να είναι το τελευταίο τους ταξίδι. Οι ζωές τους παίχθηκαν κορόνα-γράμματα από ένα κουμπί που δεν γύρισε ποτέ, γιατί κάποιοι δεν έκαναν καλά την δουλειά τους και κάποιοι άλλοι, ανώτεροι στην ιεραρχία είχαν πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις προειδοποιήσεις ότι η τραγωδία είναι πάνω στις ράγες κι από πάνω κουνούσαν και το δάκτυλο σε όλους όσοι είχαν το θάρρος να μιλήσουν για το δυστύχημα που (φαινόταν να) έρχεται…
Ο χρόνος σταμάτησε και για εκείνους που επέζησαν της πύρινης κόλασης. Άνθρωποι «ζωντανοί-νεκροί» με βαθιά ψυχολογικά τραύματα, τα οποία έχουν ριζώσει μέσα τους και είναι σίγουρο ότι θα τα κουβαλούν μαζί τους για πάντα. Παρατημένοι και αυτοί στο έλεος του θεού χωρίς καμιά κρατική στήριξη, ούτε ηθική ούτε οικονομική, να χάνονται στους καθημερινούς εφιάλτες ζώντας ξανά και ξανά εκείνη τη μοιραία νύχτα.
Ένας χρόνος μετά και ποτέ δεν μάθαμε (και μάλλον, δυστυχώς, δεν θα το μάθουμε ποτέ) ποιος ήταν ο παράγοντας που προκάλεσε το τεράστιο μανιτάρι της έκρηξης η οποία ήταν και ο κύριος λόγος που χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ψυχές, κάποιες μάλιστα έφυγαν μαζί με τα σώματα μετά την σύγκρουση και ακόμα αναζητούνται. Ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία η οποία συγκρούστηκε με την Intercity, με τους πραγματογνώμονες των οικογενειών να αναφέρουν στο πόρισμα τους για την ύπαρξη του εύφλεκτου ξυλολίου.
Ένας χρόνος μετά και η ανάκριση δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Έχουν ασκηθεί διώξεις σε βάρος 34 στελεχών του ΟΣΕ, της ΕΡΓΟΣΕ, και της Hellenic Train αλλά δεν έχει απαγγελθεί κατηγορία σε κανένα υψηλόβαθμο κρατικό αξιωματούχο.
Ένας χρόνος πέρασε από εκείνη την θλιβερή νύχτα που ο κόσμος έσβησε για 57 ψυχές και τις οικογένειες τους. Και δυστυχώς από τότε μέχρι σήμερα όλα όσα έχουν γίνει είναι προς την κατεύθυνση του… μπαζώματος της αλήθειας και του θαψίματος των ευθυνών για να γλιτώσουν οι ένοχοι. Το κράτος, αντί να σταθεί αρωγός, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή απέναντι, προσβάλλοντας την μνήμη των νεκρών και προκαλώντας το κοινό αίσθημα με την προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος.
Η κυβέρνηση εμπαίζει, η δικαιοσύνη είναι απούσα και μπροστά σε αυτό το τεράστιο τείχος που έχει στηθεί για να κρύψει τους πραγματικούς ενόχους έχουν μείνει να παλεύουν οι οικογένειες των θυμάτων και ο απλός κόσμος.
Ένας χρόνος πέρασε και στην φαρσοκωμωδία που στήθηκε με την εξεταστική επιτροπή, στην καθυστέρηση από την πλευρά των θεσμών και της δικαιοσύνης να προχωρήσει η έρευνα σε βάθος και να φτάσει εκεί όπου υπάρχει η ευθύνη, ο απλός κόσμος απαντά με την μεγάλη συμμετοχή του στην συλλογή υπογραφών με αίτημα την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Η κοινωνία δίνει το στίγμα της με τις πάνω από 800.000 υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί και τον αγώνα να συνεχίζεται.
Ένας χρόνος ανείπωτης οδύνης και πόνου για τους συγγενείς και τεράστιας κοροϊδίας και επίδειξη αναλγησίας από το κράτος. Όμως οι οικογένειες δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν υπάρξει δικαίωση. Και πρέπει να υπάρξει για να μπορούν να ησυχάσουν εκεί πάνω οι ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα και τόσο μαρτυρικά από εγκληματικά λάθη και παραλείψεις…
Υ.Γ.: Οι οικογένειες των θυμάτων και οι επιζώντες της τραγωδίας δεν θέλουν δηλώσεις συμπαράστασης. Έργα περιμένουν, εδώ και ένα χρόνο και το μόνο που εισπράττουν είναι αδιαφορία. Καλύτερα, λοιπόν, να μην μιλάνε ορισμένοι, γιατί προκαλούν…