«Εδώ δεν γκρεμίζονται απλώς οι κατακτήσεις χρόνων αλλά η ίδια
η προοπτική της ζωής»
Πόσοι φόβοι κυκλώνουν κάθε μέρα τη ζωή μας; Xάσαμε το μέτρημα. Από την ώρα που θα ανοίξουμε τα μάτια το πρωί, μέχρι τη νύχτα που θα πάμε στο κρεβάτι για ύπνο, πόσες φορές σφίγγεται το στομάχι από το άγχος, τα δόντια από την αδικία, η γροθιά από την οργή.
Για τον πιτσιρικά που μοιράζει τη ζωή του σε σπαστά κακοπληρωμένα ωράρια εργασίας, για τον νέο γονέα που εκπαραθυρώθηκε εργασιακά, για τον απεγνωσμένο απλήρωτο εργαζόμενο, για τον μεσήλικα που βουλιάζει στην παγωνιά των επιδομάτων ανεργίας, για τον ηλικιωμένο που τρέμει τον πλειστηριασμό, για την οικογένεια που ζει με τον πανικό της έξωσης…
Φόβος για τον μισθό που εξανεμίζεται χωρίς να έχουν καλυφθεί τα βασικά, φόβος για τις τιμές του σουπερ μάρκετ και σοκ μπροστά στην τοποθέτηση αντικλεπτικών στα βρεφικά γάλατα και τις σαρδέλες, φόβος για τον διπλανό για να μην κολλήσεις covid, φόβος για το πώς θα κρατηθείς στην παγωνιά του χειμώνα… Σε αυτό τον κόσμο που η πολιτική διαχείριση αυτού του τόπου κάθε μέρα του χτίζει νέους φόβους, η κυβέρνηση έρχεται να προσθέσει έναν ακόμα…
Ίσως το μεγαλύτερο και σίγουρα τον πιο φαρμακερό. Τον φόβο να μην αρρωστήσει… Το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης αποκεφαλίζει την έννοια της δημόσιας υγείας, αφού όσοι αρρωσταίνουν θα γίνονται βορά της ιδιωτικής υγείας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όποιος δεν μπορεί να περιμένει για μήνες στις λίστες αναμονής για επεμβάσεις ή άλλες ιατρικές πράξεις, θα μπορεί να πηγαίνει στα απογευματινά ιατρεία, να πληρώνει για να βρει την υγειά του! Η υγεία μετατρέπεται σε πανάκριβο εμπόρευμα και προνόμιο για λίγους, με πρόσχημα τη δήθεν βελτίωσή της και την κάλυψη των κενών και των εισοδημάτων των γιατρών.
Μάλιστα έχουν και το θράσος να κάνουν λόγο για ελευθερία επιλογής… Δηλαδή έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις εάν θα ξετιναχτείς οικονομικά, για να πληρώσεις από αυτά που δεν έχεις, για να βρεις την υγειά σου ή αν θα περιμένεις σε ατέρμονες λίστες αναμονής παίζοντας κορώνα γράμματα τη ζωή σου. Πρόκειται για ωμό και απάνθρωπο εκβιασμό που σημαίνει σε απλά ελληνικά: όποιος έχει λεφτά σώζεται, όποιος δεν έχει χάνεται.
Αυτό δε μας λένε χρόνια τώρα; Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει; Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να προσαρμοστούμε στον φόβο του θανάτου αλλά κυρίως στον φόβο της ζωής. Εδώ δεν γκρεμίζονται απλώς οι κατακτήσεις χρόνων και μεγάλου αγώνα, αλλά η ίδια η προοπτική της ζωής και του μέλλοντος, εμάς και των παιδιών μας. Συμβαίνει ακριβώς αυτό που έχει περιγράψει ο Τ. Λειβαδίτης : «Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν, σ’ έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε.
Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς». Εδώ το ερώτημα είναι ένα: Θα τους αφήσουμε;.