Η καθημερινότητα είναι τόσο σκληρή και τόσο ίδια, με καθημερινούς δυστυχώς ρυθμούς επιδείνωσης,
που δεν σου μένει χρόνος ούτε να διαπιστώσεις πως υπάρχει ένα τριήμερο
Ένα τριήμερο, χωρίς κοροναϊούς, χωρίς ελληνοτουρκικά και προκλήσεις, χωρίς τροχαία δυστυχήματα και χωρίς πανικό. Γίνεται; Μάλλον δεν γίνεται, αλλά ας το προσπαθήσουμε.
Κοιτώντας τις ημερομηνίες στο ηλεκτρονικό ημερολόγιο για να οργανώσω τις υποχρεώσεις μου, διαπίστωσα πως αυτό το τριήμερο είναι το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Κι ανεξάρτητα από το αν οι δημοσιογράφοι εντασσόμαστε ή όχι στους «ανθρώπους του Πνεύματος» διαπίστωσα πως γενικά είχε περάσει απαρατήρητο.
Διότι πλέον η καθημερινότητα είναι τόσο σκληρή και τόσο ίδια, με καθημερινούς δυστυχώς ρυθμούς επιδείνωσης, που δεν σου μένει χρόνος ούτε να διαπιστώσεις πως υπάρχει ένα τριήμερο, το οποίο ίσως θα μπορούσες να είχες οργανώσει διαφορετικά.
Από την άλλη, βέβαια, όταν στις αρχές του Ιούνη γράφεις για την τουρκική προκλητικότητα, για τα προβλήματα της κοινωνίας, τον πληθωρισμό, τα fuel passes, τα energy passes και την πιθανότητα πρόωρων εκλογών (αυτό πραγματικά είναι ό,τι πιο αστείο υπάρχει μέσα στα όσα συμβαίνουν), τι να αντιληφθείς;
Όλα μαύρα κι άραχνα… κι όχι μαυρισμένα από το αντιηλιακό. Το έχουμε ξαναπεί και στο παρελθόν. Τέτοιες μέρες παλαιότερες χρονιές, γράφαμε ίσως λίγο για τις πανελλήνιες που φθάνουν στο τέλος, για τις τιμές στις ξαπλώστρες, για το φεστιβάλ στα Μάταλα και για τις πληρότητες των πλοίων για το τριήμερο. Κι ήταν ίσως το πιο «δυνατό» μας ρεπορτάζ, η τιμή της ξαπλώστρας με ομπρέλα στα 12 ευρώ, στο τάδε ακριβό ξενοδοχείο.
Τώρα… έχουμε φθάσει την αμόλυβδη στα 2.5 ευρώ, τους Τούρκους στα… 2.5 μέτρα από τα νησιά μας, το νερό στα 2.5 ευρώ το… μπουκάλι και συνεχίζουμε αδιαμαρτύρητα πιστεύοντας ότι βιώνουμε μια καταπληκτική ποιότητα ζωής.
Πετάξαμε και τις μάσκες, αν και αγγίζουμε κάθε μέρα τα 400 κρούσματα, ξεχάσαμε τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις του, αλλά τώρα φοβόμαστε για την πιθανότητα ενός πολέμου δικούς μας, ελληνικού.
Συμπεριφερόμαστε δηλαδή πλέον λίγο έως πολύ… μιντιακά. Όπου μας πάει το ειδησεογραφικό κύμα, πηγαίνουμε. Μόνο που το φετινό κύμα, έχει πολλές κακές και δύσκολες ειδήσεις, οπότε γίνεται βουνό και δεν μπορείς να δεις πίσω από αυτό, ένα υπέροχο τριήμερο.
Μέσα σε όλο τον πανικό, σκέφτομαι για λίγο τους ανθρώπους εκείνους στο ψαροχώρι που βρισκόμουν προχθές το πρωί. 1.00 το μεσημέρι, σταμάτησαν για μπύρα, έβαλαν μπροστά δική τους φέτα (ή λευκό τυρί), αγγουράκι, τοματούλα και χάζευαν τη θάλασσα που έπαιρνε τα προβλήματά τους μακριά. Κι άρχισα να σκέφτομαι πόσο πιο ωραίες γίνονται οι στιγμές όταν δεν σκέφτεσαι. Όταν δεν νοιάζεσαι και δεν σε ενδιαφέρει. «Ζήσε το σήμερα, το αύριο δεν υπάρχει» που λένε και οι φίλοι μας οι Χίπις κάθε τέτοιο τριήμερο.
Και κάπως έτσι, βρήκα πώς θα είναι το τριήμερο χαλαρό. Φέτα, μπίρα και αλμύρα. Χωρίς σκέψεις. Κάντε το κι εσείς.