Προσπαθούσαν επίπονα και επίμονα ακόμα και αυτά, τα σχεδόν άχρηστα κομμάτια, να τα πουλήσουν σε όποιον τύχαινε στο διάβα τους, ανεξάρτητα από ανάγκη, μέγεθος ή σωματότυπο
Μια αγορά γεμάτη από κόσμο αλλά άδεια από προϊόντα.
Αυτό είδα χθες το απόγευμα και μου προκάλεσε τόσο μεγάλη εντύπωση όσο και αγοραφοβία.
Στο μυαλό μου προσπαθούσα να σκεφτώ ποτέ ήταν η τελευταία φορά που αντίκρυσα το αντίστοιχο θέαμα, αλλά έπρεπε να γυρίσω πολλούς μήνες πίσω για να θυμηθώ. Μάλλον ήταν Αύγουστος ξανά. Κι όχι σίγουρα του 2018.
Αλλά εκτός από κόσμο, δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Μόνο κάποια ρούχα πεταμένα από εδώ και από εκεί και κάποιες προσφορές σαν κράχτες για ανθρώπους που είτε έχουν έρθει από την Αιθιοπία, είτε απέδρασαν μετά από χρόνια καταχρήσεων από κάποιο φαστφουντάδικο.
Κι όμως οι πωλητές εκεί. Προσπαθούσαν επίπονα και επίμονα ακόμα και αυτά, τα σχεδόν άχρηστα κομμάτια, να τα πουλήσουν σε όποιον τύχαινε στο διάβα τους, ανεξάρτητα από ανάγκη, μέγεθος ή σωματότυπο.
– «Τώρα όλοι έχουν γάμους και ψάχνουν να βρουν ό,τι μπορούν» με ενημέρωνε ο συνομιλητής μου που δεν είχε παρατηρήσει ούτε το παντελόνι με τα στραβοκομμένα μπατζάκια, ούτε το σακάκι με τα ρέλια που περίσσευαν στον γιακά, τα οποία μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια είχα βρει.
– «Κι επειδή ψάχνουν να βρουν ότι μπορούν εμείς πρέπει να παίρνουμε ότι μας πασάρουν;» σκέφτηκα, αλλά δεν το εκστόμισα. Αρκέστηκα απλά για πολλοστή φορά να γίνω ο δυσάρεστος της παρέας που έχει ξανά μούτρα και δεν συμβιβάζεται με τον ρυθμό που πλέον κινείται η κοινωνία.
Προσπάθησα να ηρεμήσω. Μα δεν μπορούσα. Ήθελα κάπου να ξεσπάσω. Ευτυχώς δεν βρήκα μπροστά μου κάποιον έμπορο. Γιατί αν έβρισκα, θα τα άκουγε μάλλον από την… ανάποδη, ίσως και χωρίς λόγο ουσιαστικό.
Κι αυτό γιατί η αγορά έψαξε τρόπους θεωρητικά, να αυτορρυθμιστεί. Φέρνοντας φθηνότερες και χειρότερες ποσότητες “Made In Greece” από Μαροκινούς που έκαναν πιθανά και βόλτα από το Μπαγκλαντές πριν διαβεβαιώσουν τους εργοδότες που αναζητούν φθηνά χέρια, για τις σπουδές τους στα καλύτερα πανεπιστήμια κοπτικής ραπτικής των Παρισίων ή της… Πατησίων. (Δεν έχω κάτι με καμία χώρα, μην παρεξηγηθώ. Σχηματική η αναφορά και τυχαία). Και μέσα στην όλη αυτορρύθμιση, όπως συμβαίνουν σε όλα τα «αυτορρυθμιζόμενα» στην Ελλάδα, ήρθε η απορρύθμιση κι ο εκτροχιασμός. Κι η κυρία πίσω από το ταμείο, κλαίει με το δάκρυ κορόμηλο γιατί πλέον δεν υπάρχει ούτε σάλιο.
– «Πώς να μην κλάψεις κυρία μου, όταν ακόμα κι όταν σου έρχεται δουλειά στο μαγαζί σου προσπαθείς να πουλήσεις παγάκια δεύτερης ποιότητας στους Εσκιμώους και άμμο από το Τομπρούκ στους Βεδουίνους;»
Κατά τα λοιπά, η αγορά πηγαίνει χάλια και οι εκπτώσεις για μία ακόμα φορά δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν το αρνητικό κλίμα. Μήπως να κοιταχτούμε λίγο στον καθρέπτη για να καταλάβουμε τι πραγματικά φταίει;