Αθώοι λόγω παραγραφής
στο σκάνδαλο της Siemens.
Και τελικά ποιοί είναι οι ένοχοι;
Την ώρα που αγόραζα ψωμί στο φούρνο, μιλούσαμε για την ακρίβεια και τη στιγμή που μου έδινε την απόδειξη, ένιωσα το βλέμμα της κοπέλας που με εξυπηρετούσε ραγισμένο να καρφώνεται πάνω μου.
«Ήρθε ένας πελάτης χθες και με ρώτησε. Με τέσσερα ευρώ τι μπορώ να πάρω;
Τί να πεις σε αυτό τον άνθρωπο; Κουράγιο; Υπομονή; Ποιές είναι οι σωστές λέξεις;» με ρώτησε. Τί απαντάμε λοιπόν εμείς ως κοινωνία σ΄αυτόν που με τέσσερα ευρώ προσπαθεί να ξεγελάσει την πείνα του; Μήπως ότι υπάρχουν και χειρότερα; Ότι κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος στον κόσμο πεθαίνει από την πείνα; Ότι σ΄αυτό τον κόσμο που συγκλονίζουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα του ανθρώπου, η πείνα αφαιρεί ζωές;
Ότι επίσημα στοιχεία δείχνουν πως στον τόπο μας μετά από τις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων και του ΔΝΤ – Τρόικας από το 2009 καταγράφεται δραματική μείωση της ιδιοκτησίας στο φτωχότερο 50% του πληθυσμού και απότομη αύξηση στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού; Ότι μέσα σε 13 χρόνια η ιδιοκτησία των φτωχότερων σημείωσε δραματική μείωση φτάνοντας σε αρνητικές τιμές ενώ την ίδια στιγμή αυξήθηκε η ήδη μεγάλη ιδιοκτησία του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού; Ή μήπως να του πούμε ότι «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» που είναι η επιτομή του κοινωνικού δαρβινισμού;
Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι αυτό δεν ισχύει για όλους, αν σκεφτεί κανείς για παράδειγμα τον δικαστικό επίλογο στο σκάνδαλο της Siemens, των «μαύρων ταμείων» της γερμανικής πολυεθνικής που δωροδοκούσε για να εξασφαλίζει αναθέσεις έργων.
Εδώ λοιπόν δεκαέξι χρόνια μετά την εισαγωγή του «σκανδάλου Siemens» στην ελληνική δικαιοσύνη, το δικαστήριο αποφάσισε ότι οι 20 από τους 22 συνολικά κατηγορούμενους, κρίνονται αθώοι, είτε κατά πλειοψηφία είτε ομόφωνα, για την κατηγορία της νομιμοποίησης παράνομων εσόδων, ενώ για τους περισσότερους κρίθηκε ότι έπρεπε να παυθεί οριστικά η ποινική δίωξη για τις πράξεις που έχουν τελεστεί έως το 2002 καθώς έχει παρέλθει 20ετία και έχουν παραγραφεί τα αδικήματα.
Αθώοι λοιπόν λόγω παραγραφής. Και τελικά ποιοί είναι οι ένοχοι σε αυτό τον τόπο; Ο τυροπιτάς της γειτονιάς που δεν έκοψε απόδειξη; Ή μήπως η καθαρίστρια που πήγε σχολείο μέχρι την πέμπτη, αλλά δήλωσε ότι τέλειωσε το Δημοτικό για να πιάσει δουλειά;
Αυτούς δεν «πυροβολούσαν» μετά μανίας τόσα χρόνια και τους έραναν με βοθρόλυμα τα «ταλέντα» των καναλιών, την ίδια ώρα που αγκάλιαζαν με τηλεοπτική στοργή και αφιερώματα τους Χρυσαυγίτες που βοηθούσαν να περάσουν το δρόμο ανήμπορες γριούλες και να βγάλουν χρήματα από τα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης;
Είναι οι ίδιοι που τάχα μου εκπλήσσονται με την επικράτηση της υμνήτριας του φασισμού Τζ. Μελόνι και του ακροδεξιού συνασπισμού στην Ιταλία που έφτασε καλπάζοντας, για να ενώσει ένα καθοριστικό κομμάτι του παζλ στο πολιτικό προφίλ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την πιο καθαρή απάντηση την είδα στο πλακάτ που κρατούσε στα χέρια του ένας υπερήλικας Ιταλός που έγραφε: « Γεννήθηκα με Μουσολίνι δε θέλω να πεθάνω με Μελονι».