Και όσοι πάνε να τους βγάλουν τη μάσκα και
το προσωπείο είναι από τραμπούκοι έως γραφικοί, που απλά θέλουν να διαταράξουν την τάξη
Οι Απόκριες έφυγαν, ο βασιλιάς Καρνάβαλος παραδόθηκε στην πυρά, οι μάσκες μπήκαν σε κουτιά και τα κουτιά σε πατάρια, μα δεν έπεσαν…
Οι μάσκες ποτέ δεν πέφτουν, είναι παντός καιρού, ακόμα και όταν λέγονται προσωπεία. Σαν το θέατρο ένα πράγμα, που παίζεται από αρχαιοτάτων χρόνων και η καλύπτρα των προσώπων είναι από τα βασικά αξεσουάρ του.
Η νοσηρή κοινωνία ψοφάει για τις μάσκες. Αγαπά τους ανθρώπους γι’ αυτό που φαίνονται και αδιαφορεί γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Και ο κάθε μασκαράς έχει άλλοθι εξασφαλισμένο και από τη Γαλάτεια Καζαντζάκη κλεμμένο: «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!» απαντά με κυνισμό δοθείσης ευκαιρίας.
Ο καθένας φοράει και από μια μάσκα: του τρόμου, του φόβου, της ελπίδας, του σωτήρα, του φωστήρα, του πυρηνικού αντιδραστήρα, του καλοκάγαθου, του πανάγαθου, του γόη, του παρία, του «μεσσία» και ουκ έστιν αριθμός μεταμφιεσμένων ολοχρονίς του χρόνου…
Ακόμα και αν η μάσκα είναι διάφανη ή διάτρητη, ακόμα και αν η μουτσούνα μερικών είναι τόσο χαρακτηριστική, που δεν επιδέχεται κάλυψης και παραλλαγής, κάποιοι επιμένουν και δεν το βάζουν κάτω ή για την ακρίβεια δεν τη ρίχνουν κάτω…
Μήπως όμως και η ζωή μας δεν είναι ένα ατέλειωτο καρναβάλι, ένα μικρομέγαλο τσίρκο; Μήπως αυτή είναι η πραγματική αιτία που οι μάσκες και τα προσωπεία παραμένουν κολλημένα στις αφεντομουτσουνάρες τους;
Μήπως στην προσπάθεια να επιβιώσουμε στο καρναβάλι τους, αφομοιωθήκαμε, αλλοτριωθήκαμε και βάλαμε τη μάσκα των θυμάτων και των αδυνάτων και αποδεχτήκαμε κακούς που ντύθηκαν καλοί;
Στηνόμαστε στην ηλεκτρονική ουρά του ενός και του άλλου για να πάρουμε ένα πενιχρό επίδομα, μια ντουζίνα pass και μερικά ψιχουλάκια, γιατί μας έχουν πείσει και φοβίσει ότι διαφορετικά θα πρέπει να πάρουμε των… αματιών μας!
Γίναμε φοβικοί στη διεκδίκηση και μαλθακοί στην αντιμετώπιση της αναποδιάς. Γίναμε έρμαιο στον κάθε μασκαρά που δηλώνει υπουργός, πρωθυπουργός, αρχηγός κόμματος, παραγωγός, προαγωγός, ισχυρός, επενδυτής και τοκογλύφος-τραπεζίτης.
Φτάσαμε στο σημείο να προσκυνάμε τους Φουρθιώτηδες και τους Κοκλώνηδες, θαμπωμένοι από τα σόου τους και ας κατακλέβουν το Δημόσιο, νομίζοντας ότι θα ξεγλιστρήσουν επειδή εμφανίζονται με αποτριχωμένο στέρνο και καλοχτενισμένες περούκες…
Και παρελαύνουν όλοι οι παραπάνω στη δημόσια σφαίρα με τα άρματα και τις αυλές τους και εμείς περιμένουμε να γλείψουμε τα σοκολατάκια και τις καραμέλες που πετάνε στο πλήθος πληρωμένες- και κατά βάση ιμιτισιόν- Βραζιλιάνες…
Και όσοι πάνε να τους βγάλουν τη μάσκα και το προσωπείο είναι από τραμπούκοι έως γραφικοί, που απλώς θέλουν να διαταράξουν την τάξη. Την καθεστηκυία, τη μασκαρεμένη και από το δικό τους χαρτοπόλεμο φτιαγμένη!
Και για τους ρομαντικούς που έχουν μείνει ακόμα στη μάσκα της Βενετίας, καλό είναι να γνωρίζουν ότι η μάσκα δεν έχει χρώμα και ότι δεν κρύβει μόνο χρήμα… Η μάσκα είναι πολλαπλών αποχρώσεων και εξυπηρετεί κάθε ματαιοδοξία και κάθε πονηρό σχέδιο. Είναι σαν το κακόβουλο λογισμικό, που τόσο πολύ φοριέται στη ζωή μας τελευταία… Η μάσκα κρύβει πολύ τοξικότητα και η μάσκαρα δεν θα κάνει για μια ζωή… κάγκελό τις βλεφαρίδες τους, παρεκτός κι αν είναι ψεύτικες σαν κι αυτούς…
Υ/Γ: Οι μόνες μάσκες που- κακώς-σχεδόν σπανίζουν πια είναι αυτές της πανδημίας. Και η μάσκα που πλέον απαξιώθηκε και ξίνισε όπως το χυμένο γάλα από την καρδάρα είναι αυτή του αψύ Σφακιανού!