«Η εργοδοτική εκμετάλλευση καταπίνει αμάσητα δικαιώματα
και κατακτήσεις
των εργαζομένων»
Κάθε πράγμα στον καιρό του και το αντεργατικό νομοσχέδιο τον Αύγουστο. Τον πιο εγκαυματικό μήνα του χρόνου, που ολόκληρη η χώρα θρηνεί για μια ακόμα φορά τα αποκαΐδια της, όπου αποτεφρώθηκαν αναρίθμητοι πνεύμονες πρασίνου, η Κυβέρνηση ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο που αφορά στη νομιμοποίηση της 16ωρης εργασίας. Πρόκειται για μια θεαματική εξέλιξη της εργασιακής ευελιξίας, όπως την είχε περιγράψει ο πρώην υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης, για να μπορούν οι εργαζόμενοι που θα δουλεύουν 10ωρα, μετά να παίρνουν άδειες για πηγαίνουν να… μαζέψουν τις ελιές τους.
Τώρα λοιπόν το 10ωρο, στόχος είναι να μετατραπεί σε 16ωρο, αφού η εργοδοτική εκμετάλλευση καταπίνει αμάσητα δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων που εξαφανίζονται με συνοπτικές διαδικασίες στη σύγχρονη εργασιακή γαλέρα.
«Θεσπίζουμε τη δυνατότητα ενός εργαζόμενου να δουλεύει σε πολλαπλούς εργοδότες, δηλαδή να μπορεί κάποιος εργαζόμενος να δουλεύει δύο 8ωρα σε δυο διαφορετικούς εργοδότες και να είναι αυτό απολύτως νόμιμο» μας αποκάλυψε ο υπουργός Εργασίας διευκρινίζοντας ότι είναι μια εθελοντική επιλογή του ίδιου του εργαζόμενου, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι μπορεί κατά βούληση να επιλέξει τις αλυσίδες με τις οποίες θα τον σέρνει η εργασιακή ζούγκλα στην οποία θα προσπαθεί να επιβιώσει.
Μάλιστα ο ίδιος μέσα στον ασυγκράτητο ενθουσιασμό του, προανήγγειλε ένα ακόμα μέτρο… υπέρ των εργαζομένων, που αφορά στην απόλυση χωρίς αποζημίωση! Συγκεκριμένα, όπως μας αποκάλυψε ο υπουργός Εργασίας, «θεσπίζουμε την περίοδο του δόκιμου εργαζόμενου» και πρόσθεσε πως για έναν εργαζόμενο «μπορεί να λύεται η σύμβαση αυτομάτως και αζημίως σε περίοδο 6 μηνών».
Αυτά είναι μόνο η αρχή από τα «καλύτερα» που έρχονται στην αρένα της αγοράς εργασίας, στην οποία προστίθεται η σιωπηρή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, για όσους δεν έχουν συμπληρώσει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για να βγουν στην σύνταξη για τους οποίους υποτίθεται ότι σχεδιάστηκε, ώστε να θεμελιώσουν το δικαίωμα, δουλεύοντας.
Πρόκειται για ευάλωτες ομάδες που δεν συμπληρώνουν τον απαιτούμενο χρόνο ασφάλισης επειδή ήταν άνεργοι ή επειδή δούλευαν ανασφάλιστοι, τις περισσότερες φορές χωρίς να είναι δική τους επιλογή.
Άνθρωποι που βασανίστηκαν βιοποριστικά και δυστυχώς ταλαιπωρούνται και στο τέλος της ζωής τους, αναγκαζόμενοι να δουλεύουν όταν οι συνομήλικοί τους έχουν τη δυνατότητα να ξεκουραστούν ή να απολαύσουν χρόνο με την οικογένεια τους. Από όπου και αν το πιάσει κανείς, είτε με τη 16ωρη εργασία είτε με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, είναι ξεκάθαρο τι κυοφορείται για τους εργαζόμενους.
Εργατικά ατυχήματα, επαγγελματικές ασθένειες, εξουθένωση, καψόνια με την απειλή της επιβίωσης για να βγει το μεροκάματο του πόνου. Τα στοιχεία δείχνουν ότι πανελλαδικά, μετρήσαμε 46 νεκρούς εργάτες το 2018, 51 το 2019, 41 το 2020 και 104 το 2022.
Πέρσι καταγράφηκαν 14.000 εργατικά ατυχήματα. Και έπεται συνέχεια …για τη σύγχρονη εργατική σκλαβιά που ποτέ δεν καταργήθηκε λόγω της καλής διαγωγής των σκλάβων.