Εάν ήθελα να βάλω έναν χαρακτηρισμό δίπλα στο όνομά σου θα ήταν ασφαλώς ένας: «Ευπατρίδης».
Έγραψες τη δική σου ιστορία στην αντίσταση, στους δημοκρατικούς αγώνες. Στάθηκες μέχρι το τέλος στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και στην οικογένεια. Πιστός και χωρίς γκρίζες γραμμές ακόμη και αν διαφωνούσες. Έβαλες τη σφραγίδα σου ως τεχνοκράτης σε μεγάλα σχέδια, υπηρέτησες τον πολιτισμό, την ενημέρωση. Πρόβαλες όπου μπορούσες την Κρήτη. Δεν ήθελες να το λέμε, αλλά ναι! Είσαι ένας από τους μεγάλους Κρητικούς, ένα από τα φωτεινά μυαλά του τόπου μας. Που άνοιξες τα φτερά σου και μας έκανες περήφανους.
Πάλι δεν αντέχεις τους επαίνους. Αλλά να με συγχωρέσεις τούτη την ώρα, αλλά δεν γίνεται να μην πούμε ποιος πραγματικά ήσουν. Μεγάλος δάσκαλος. Κι άλλα πολλά. Μα δεν θα σταθώ σε αυτά που ξέρει ο κόσμος. Που νομίζει για σένα.
Θέλω να του πω τώρα, που δεν χρειάζομαι την άδειά σου, πόσο πολύτιμος ήσουν για μας. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Μέχρι και πρόσφατα επικοινωνούσαμε. Είτε με μέιλ, είτε με γραπτό μήνυμα. Τηλεφωνικά είχαμε κάμποσες εβδομάδες να τα πούμε. Αλλά την τελευταία φορά που μας ευχήθηκες «καλή δύναμη» πήραμε όλοι θάρρος.
Πάντα είχες ένα καλό λόγο για μας, οι συμβουλές σου και οι παρατηρήσεις σου ήταν από εκείνες που επιζητούσαμε. Δεν ήσουν ο κλασικός πολιτικός, ο πρώην υπουργός που έλεγες «ωχ πάλι αυτός…» . Αγαπούσες την «Πατρίδα» και τα παιδιά της. Αγαπούσες με πάθος και την πατρίδα μας!
Αλλά η τελευταία συνομιλία μας δεν ήταν και τόσο αισιόδοξη:
«Εγώ θα φύγω σύντομα…» μου είπες, «αλλά να ξέρεις σε καθιστώ υπεύθυνο…» και μου μίλησες ξανά για τα σχέδια που κάναμε. Σου ζήτησα πάλι να κάνουμε την κουβέντα, να καταγράψουμε αναλυτικά εκείνα που είχαμε συμφωνήσει. Παλιότερα έλεγες ότι είχαμε χρόνο. Μετά κατάλαβες ότι ο χρόνος σώθηκε. Αλλά δεν ήθελες να πληγώσεις κανένα.
«Δεν ενδιαφέρουν κανένα. Και μόνο ζημιά θα κάνουμε…Άστο! Μην βγάλεις τίποτα».
Το σέβομαι κι όλα θα σβήσουν στη λήθη. Όπως επιθυμούσες.
Τώρα δεν έχουμε χρόνο, δεν έχουμε διάθεση. Χωρίς εσένα. Μας λείπεις ήδη Νίκο Σκουλά.
Καλοτάξιδος!