Τα όνειρα που δεν αφήσαμε να κάνουν τα παιδιά μας θα πάρουν εκδίκηση
Ένα υφασμάτινο παραβάν χώριζε τις δύο λεχώνες που βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο. Πριν μισή ώρα είχαν καταφέρει να γίνουν μητέρες και να ζήσουν το απόλυτο θαύμα της φύσης. Επιτέλους τα μωρά τους ανάσαιναν στα χέρια τους αποκαμωμένα, αφού κατάφεραν να διανύσουν την πρώτη πιο δύσκολη διαδρομή της ζωής τους, από το ζεστό και προφυλαγμένο νερό της μήτρας, στον πολύβουο έξω κόσμο. Η μια μπορούσε να ακούσει την άλλη, χωρίς όμως καμιά οπτική επαφή. Μετά τα κανακέματα, τις ευχούλες και τα τρυφερόλογα, η μία μητέρα από τις δύο απευθύνθηκε στη γιαγιά -πλέον- του νεογέννητου.
«Μαμά, το μωρό μου είναι όμορφο;». Σάστισε με την ερώτηση η γιαγιά, που δεν κατάλαβε αν η κόρη της αστειεύεται ή το εννοεί και της απαντά μουδιασμένα λέγοντας «Μα βέβαια… Δεν βλέπεις πόσο όμορφο είναι το μωρό σου;» Και εκείνη με τη σειρά της. «Ναι αλλά δεν είναι σαν τη διαφήμιση των Πάμπερς …». Κεραυνοβολήθηκα από το διάλογο και προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς έχει συμβεί…
Το τελευταίο πράγμα που περιμένει κανείς από μια λεχώνα που κρατάει στα χέρια της το αρτιμελές και υγιές παιδάκι της, είναι ότι ζει όλη την πλημμυρίδα της ομορφιάς αυτού του κόσμου. Μου ήταν αδιανόητο να καταλάβω πώς αυτή η κορυφαία στιγμή της ένωσης της μάνας με το παιδί, μπορεί να επισκιάζεται από την επίπλαστη στερεοτυπία των διαφημιστικών εικόνων, και πως αυτές αποδεικνύονται κυρίαρχες απέναντι στην ίδια την ανθρώπινη φύση, τις ώρες που τον πρώτο λόγο έχουν τα βαθύτερα αρχέγονα ένστικτα της ύπαρξής μας.
Τον συγκλονιστικό αυτό διάλογο ποτέ δεν κατάφερα να τον βγάλω από το μυαλό μου και επανέρχεται με κάθε ευκαιρία για να μου θυμίσει πως οι στερεοτυπίες που μας ακολουθούν χειραγωγούν ακόμα και την ιερότητα της βαθύτερης φύση μας, που νοηματοδοτεί την ίδια την ουσία της.
Λοιπόν, για να είναι όμορφα τα παιδιά μας πρέπει να μοιάζουν με τη διαφήμιση των Πάμπερς… Να είναι σμιλεμένα με την θλιβερή ομοιομορφία αυτών που επιβάλλουν τα διαφημιστικά πρότυπα της αγοράς…
Τα κορίτσια να μοιάζουν με ανορεκτικές μπάρμπι και τα αγόρια με τα αγρατζούνιστα γόνατα κατά τα πρότυπα των τερατόμορφων ηρώων που κρατάνε στα χέρια τους έτοιμα να καταστείλουν, να συγκρουστούν και να επιβληθούν σε όποιον μπορεί να έχει άλλη άποψη για το πως μπορεί να εξακολουθήσει να ζει ο πλανήτης.
Εγκλωβισμένα σε οθόνες που φυλακίζουν κάθε ικμάδα φαντασίας για να μην ταξιδέψουν ξεφυλλίζοντας τη χαρά των περιπετειών του περίφημου Γαλατικού χωριού. Να γίνονται μπαλάκι από το σχολείο στο φροντιστήριο και σε εξωσχολικές δραστηριότητες (που επέβαλαν τα απωθημένα των γονιών τους), βραχυκυκλωμένα από χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες που διαλύουν τη συγκρότηση της σκέψης.
Στρατιωτάκια ευθυγραμμισμένα, κουρδισμένα να κυνηγούν την αριστεία, και να τρέχουν να αναμετρηθούν μέχρι τελικής πτώσεως στην αρένα της Τράπεζας Θεμάτων με τους κόφτες της εκπαίδευσης. Κι όμως κάπου εκεί η ελπίδα καραδοκεί. Και τα όνειρα που δεν αφήσαμε τα παιδιά μας να κάνουν, θα πάρουν εκδίκηση… Όπως το έχει πει ο ποιητής… «Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεὲς στους αιώνες των αιώνων!» Σ΄αυτό προσεύχομαι.