Δεν έχουν συμπληρωθεί ούτε 12 μήνες από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση και η χώρα βαδίζει ξανά στις κάλπες. Εάν μάλιστα προσμετρηθεί και ως εκλογική κόντρα η μάχη για τους δήμους και τις περιφέρειες, τότε είμαστε ακόμη πιο κοντά, μόλις έξι μήνες από την τελευταία φορά που ψηφίσαμε. Τώρα οδεύουμε προς τις ευρωεκλογές του Ιουνίου με απόλυτη ένταση, με μεγάλη τοξικότητα. Τόση και τέτοια που δεν είχαμε ούτε στις εθνικές εκλογές του 2023. Σίγουρα δεν υπήρξε τέτοιο κλίμα στις δεύτερες εκλογές, εκεί που ξέραμε το αποτέλεσμα. Αλλά και στις πρώτες, του Μαΐου, που γνωρίζαμε τι μέλλει γενέσθαι παρά τις διαδόσεις και τα fake news στα κοινωνικά δίκτυα για… «μάχη στήθος με στήθος», τις κατάρες για τις δημοσκοπήσεις και τους… άχαστους ηγέτες.
Η λογική θα …υπαγόρευε τώρα ότι στη μάχη των ευρωεκλογών με τις συγκεκριμένες δυνάμεις και το μέγεθος των κομμάτων θα πηγαίναμε σε μία πιο σοβαρή, αξιοπρεπή κι επιπέδου μάχη. Δεν κρίνεται η πρωτιά, δεν κρίνεται η κυβέρνηση, δεν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας. Απλώς εκλέγουμε αντιπροσώπους στην ευρωβουλή. Είναι σαν να κάνουμε μια ρεαλιστική και απολύτως αξιόπιστη δημοσκόπηση. Αλλά μιλάμε για λογική και Ελλάδα. Αυτά τα δυο δεν πάνε μαζί! Η λογική, το αυτονόητο και το μέτρο σε αυτή τη χώρα έχει χαθεί προ πολλού σε αυτό τον τόπο.
Διαπιστώνουμε με θλίψη ότι ανεβαίνει η ένταση, το κλίμα γίνεται ολοένα και πιο τοξικό. Μπλέκουν από τη μία τη Μαρέβα και από την άλλη τον Τάιλερ.
Και θα εξελιχθούν ακόμη χειρότερα τα πράγματα όσο οδεύουμε προς τις κάλπες. Θέλουμε ως τις εκλογές 70 μέρες, οι οποίες – να μου το θυμηθείτε – θα μοιάζουν με εκείνες τις δύσκολες μέρες της πόλωσης και της οξύτητας πριν 10-15 χρόνια!
Πώς; Μα είναι ολοφάνερο. Έχεις μια κυβέρνηση που νομίζει εδώ και καιρό ότι είναι μόνη της στον κόσμο που έχει φτιάξει, παίζει μπάλα χωρίς αντίπαλο κι αυτό δεν την καθιστά μόνο αλαζονική και υπερφίαλη, αλλά την οδηγεί και σε ατυχείς κινήσεις ξεκινώντας από λανθασμένα συμπεράσματα. Κυρίως διότι θεωρεί ότι τα πράγματα που κρύβει κάτω από το χαλάκι ο κόσμος τα ξεχνάει, δίνει και λίγο σανό πασπαλισμένο με επιδόματα και σου λέει… εντάξει είμαι εγώ! Αμ δε…
Πολλά ζητήματα που έρχονται από το πρόσφατο παρελθόν μένουν ανοιχτά, βγαίνουν στην επιφάνεια με τρόπο ζόρικο και η κυβέρνηση απλώς παρακολουθεί τις εξελίξεις. Αυτό οφείλεται προφανώς σε δικές της αστοχίες, στην αβελτηρία που δείχνει σε κρίσιμες στιγμές και φυσικά στην τεράστια φθορά που είναι λογικό να έχει μετά από 5 χρόνια. Χειρίζεσαι με άθλιο τρόπο το ζήτημα των Τεμπών, καλύπτεις τον Καραμανλή που κρύβεται πίσω από κλισέ και ασυλίες, αφήνεις μια αγορά ανεξέλεγκτη και αδηφάγα, κάνουν πάρτι οι τράπεζες, δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική για τη στέγη, για τους νέους. Ναι, δίνεις επιδόματα και pass, κάνεις αύξηση στον κατώτατο μισθό, αλλά, αλήθεια, πιστεύεις ότι μπορεί να ζήσει κάποιος με 6-7 κατοστάρικα;
Δεν θέλω να μηδενίσω τίποτα. Δεν κάνω την… αντιπολίτευση. Μα, εάν είχε και σοβαρό αντίπαλο η κυβέρνηση, θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα για εκείνη τα πράγματα. Αλλά προς το παρόν χάνει μόνη της.
Και οι άλλοι; Εχεις μια αξιωματική αντιπολίτευση που εδώ και καιρό είναι τσίρκο. Δεν το λέμε εμείς, το λέει ο ίδιος ο πρόεδρός της. Προσπαθεί εδώ και καιρό, μετά τη νέα διάσπαση, να μείνει σε διψήφια ποσοστά. Ο αρχηγός της κάνει πως είναι στο 30%, συμπεριφέρεται σαν να έχει δύναμη κυβερνησιμότητας. Κι όμως πήραν το 2023 κάτω από 20%, διασπάστηκαν, τα γκάλοπ τους δείχνουν στο συν – πλην 10%. Κι όμως αυτός ο νέος που κάνει πως πήγε και φαντάρος έχει το θράσος να λέει στον πρωθυπουργό: φύγε όσο είναι καιρός! Να φύγει και να έρθει ποιος; Εσύ; Δύσκολο… να το φανταστούμε!
Και από την άλλη έχεις ένα ασφαλώς πιο σοβαρό ΠΑΣΟΚ, που προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του.
Και όχι μόνο να αυξήσει τις δυνάμεις του μήπως και μπει σε τροχιά δυναμική, αλλά έχει και το άγχος να περάσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο αρχηγός του, που καμία προφανώς σχέση δεν έχει με τους άλλους αρχηγούς, θα κριθεί από τις ευρωεκλογές και γι αυτό το άγχος και η πίεση έχει περάσει στο κόμμα. Οι άλλοι, οι ακραίοι , είναι λογικό να θέλουν να ανέβουν και μάλλον θα το πετύχουν μέσα σε αυτό το κλίμα που γίνεται νοσηρό και τους έρχεται λουκούμι. Όλα στον βωμό της σκοπιμότητας. Καμία ηθική, κανένα ήθος, κανένα μέτρο και λογική. Ή για να θυμηθώ τον Λένιν του Κουτσούμπα: «Στην πολιτική ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα».