Είμαστε πια μια κοινωνία που δεν ξέρει τι θέλει.
Δεν ξέρει που (το) πάει.
Και απλώς πεθαίνει.
Ο μισοπαράωρος στην ταινία Γιάννης Γκιωνάκης λέει το σοφό: Λεομνάδα δεν θέτε, πορτοκαλάδα δεν θέτε… τι θέτε; Εύλογη απορία, συζητάμε κι εμείς άπειρες φορές στο γραφείο, στις παρέες, στις ραδιοφωνικές εκπομπές. Τι θέλει η κοινωνία; Τι είναι αυτό που σήμερα κυρίως απασχολεί τον κόσμο; Τι ενδιαφέρει τους πολίτες; Τι τους προβληματίζει; Τι ανησυχεί τους νέους ανθρώπους; Σιγουράκι δεν υπάρχει.
Κάθε συμπέρασμα είναι επισφαλές. Δεν καταλήγουμε ποτέ σε ένα αποτέλεσμα το οποίο μπορεί με ασφάλεια να μας οδηγήσει στο προφανές. Γιατί δεν υπάρχει. Δεν είναι αυτονόητο τίποτα. Και αναφέρομαι στην ελληνική κοινωνία που μοιάζει να έχει κλειστεί στον κόσμο της.
Αναζητάς την απάντηση διά της ατόπου. Ποια είναι τα μεγάλα ζητήματα σήμερα; Τι παίζει στα μέσα, τι ακούγεται στα κοινωνικά δίκτυα; Έχει κανένα ενδιαφέρον ο κόσμος για την πολιτική κατάσταση; Τα κόμματα;
Για το τι γίνεται με τα πολιτικά κόμματα, τον Στέφανο Κασσελάκη και τις αντιπαραθέσεις του με την «Ομπρέλα»; Εάν κρίνουμε από τις έρευνες, αλλά και από την πιο έγκυρη «δημοσκόπηση» που είναι οι εκλογές, ο πολίτης απέχει, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για όλα αυτά, του είναι σχεδόν βαρετά. Ακόμη κι αν του πεις ότι καθορίζουν την ζωή του, παίζουν καταλυτικό ρόλο για το μέλλον, τίποτα δεν τον αφορά, τίποτα δεν τον ενδιαφέρει.
Μήπως ενδιαφέρονται για τα εθνικά θέματα; Για το τι γίνεται στο Αιγαίο; Τις απειλές Ερντογάν; Το Κυπριακό; Μήπως ο κόσμος τρέχει να δει τι γίνεται στη Γάζα και την Ουκρανία; Αστεία πράγματα κι αυτά μόνο που τα αναφέρουμε;
Τι άλλο; Μήπως τα δημοκρατικά ζητήματα και η ισχυροποίηση των θεσμών; Οι υποκλοπές προσωπικών δεδομένων και συνομιλιών και ο περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών; Τίποτα, μετά βεβαιότητας, από όλα αυτά! Το δείχνουν οι μετρήσεις και η κοινωνική αφασία.
Τι κάνει στον κόσμο και στους νέους τζιζ; Μήπως τα πολιτιστικά θέματα; Ο άρτος; Τα θεάματα; Μπα… Μόνο ο Σεφερλής και μερικές σκόρπιες παραστάσεις είναι sold out. Δεν φαίνεται ο πολύς κόσμος να συγκινείται με τα μείζονος σημασίας πολιτιστικά δρώμενα.
Μήπως έχουμε ευαισθησία σε σοβαρά γεγονότα όπως είναι τα τροχαία δυστυχήματα και ότι εξαιτίας τους χάνουμε χιλιάδες ανθρώπους- και δη νέους- κάθε χρόνο; Ούτε λόγος αν σκεφτείτε ότι τα ατυχήματα πληθαίνουν, οι νέοι δεν δίνουν σημασία, οι οικογένειες δεν μαθαίνουν από τα παθήματα. Ακόμη και μια εκδήλωση που έγινε προχθές δημόσια είχε 3 άντε και κανένα κούκο.
Μπορεί να υπάρχει μια ευαισθησία για κλάδους όπως η δημόσια υγεία, η Παιδεία. Λέτε; Κοιτάξτε γύρω σας να δείτε τι συμβαίνει, εάν το πιστεύετε.
Ξέρω τι θα σκεφτείτε. Σχεδόν το βρήκατε. Ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται για την οικονομία, την τσέπη του, ψάχνει να δει πως θα την βγάλει! Αμ δε. Εάν είχε πρόβλημα με την ακρίβεια κάτι θα έκανε. Θα αντιδρούσε, θα μποϋκόταρε τις αγορές, δεν θα αγόραζε χωρίς να ελέγχει, θα είχε ένα λόγο παραπάνω στην εξουσία. Τίποτα ένα… σανό να μας ταΐσουν με τα ίδια λεφτά θα το καταπιούμε αμάσητο.
Άραγε ο πολίτης ενδιαφέρεται για δουλειές, κάνει πως έχει αγωνία για την εργασία και τις συνθήκες που υπάρχουν στην αγορά; Σιγά τα ωά. Δεν υπάρχει δυναμικό για τίποτα, ακόμη και για τις ελιές να ψάξεις, ακόμη και… διευθυντές να αναζητήσεις. Πουθενά και κανένας δεν ενδιαφέρεται για δουλειά, ζητείται κόσμος, αλλά δεν πάει. Σε λίγο ούτε στο Δημόσιο. Σου λέει καλά είναι με τα… pass, έτσι θα τη γαζώσουμε.
Είμαστε πια μια κοινωνία που δεν ξέρει τι θέλει. Δεν ξέρει που (το) πάει. Και απλώς πεθαίνει. Δημογραφικά καταρχήν, αργότερα δεν ξέρω. Αλλά ούτε κι αυτό το ξέρει. Υπάρχει ελπίς; Πραγματικά δεν ξέρω. Γενιές ολόκληρες όχι μόνο έχουν υποθηκεύσει, αλλά υπονομεύουν πια συνειδητά το μέλλον των νεότερων. Και προς Θεού δεν είναι θέμα… απαισιοδοξίας, αλλά μια πραγματική διάσταση η οποία αλλάζει μόνο εάν αντιδράσουμε.
Ή για να το πω ακριβέστερα με τα λόγια ενός κορυφαίου συγγραφέα «ο απαισιόδοξος παραπονιέται για τον άνεμο. Ο αισιόδοξος περιμένει τον άνεμο ν’ αλλάξει. Και ο ρεαλιστής ρυθμίζει τα πανιά».