Η απώλεια κι ο πόνος “φυτρώνουν” τώρα στα χαλάσματα, εκεί όπου κάποτε όλα έσφυζαν από ζωή.
Γείτονες κουράγιο, σύμφωνα με το Google translate
Μια στιγμή κι όλα αλλάζουν, μια στιγμή κι η ζωή όπως την γνώριζαν χιλιάδες άνθρωποι δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Μια στιγμή κι η καθημερινή ρουτίνα, καθόλου δεν την σνομπάρω, είναι παρελθόν. Η απώλεια κι ο πόνος “φυτρώνουν” τώρα στα χαλάσματα, εκεί που κάποτε όλα έσφυζαν από ζωή. Εκεί που πριν λίγες ημέρες η 15χρονη Ιρμάκ έκανε σχέδια για το μέλλον της. Τώρα είναι “σκεπασμένη” με ό,τι κάποτε ήταν το σπίτι της. Ο πατέρας της κρατάει το χέρι, δεν θέλει να την αφήσει και να φύγει.
Οχι, δεν είναι τραυματισμένη, δεν του αποκρίνεται όμως στα καλέσματά του, μονο μια θανατερή σιωπή. Το πρόσωπό του έχει τον πόνο όλου του κόσμου σμιλεμένο πάνω του. Ναι, σε λίγες ώρες έγινε αυτό, δεν χρειάζεται και πολύ. “Κızım κόρη μου”… Μια φωτογραφία που αγγίζει τα τρίσβαθα της ψυχής. Λίγο παρακάτω η ζωή θριαμβεύει την ίδια ώρα της απώλειας.Ένα νεογέννητο θα βγει ζωντανό από τα ερείπια. Ο τοκετός του ξεκίνησε την ώρα του σεισμού κι η μάνα, που ποτέ δεν θα γνωρίσει το προστάτευσε με το ίδιο της το κορμί.
Το παιδί είναι ο μόνος επιζών στην άμεση οικογένειά του. Άλλα παιδιά δεν είναι τόσο τυχερά, να ζήσουν την ορφάνια από τα γεννοφάσκια τους. Η υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για τα παιδιά, UNICEF, δήλωσε προχθές ότι ο σεισμός και οι μετασεισμοί μπορεί να έχουν σκοτώσει «χιλιάδες» παιδιά.
Η γη ακόμα τρέμει, το κρύο περονιάζει τα κόκκαλα, πέφτει χιόνι. Κάθε τόσο, ένας διασώστης φωνάζει «Σιωπή!», για ν’ αφουγκραστούν τα συνεργεία κάποια φωνή μέσα στα χαλάσματα. Μια επευφημία βγαίνει από το πλήθος γιατί οι εργάτες έφτασαν σε μια οικογένεια. Περίπου μια ώρα αργότερα, μια άλλη επευφημία ακούστηκε καθώς δύο από τα παιδιά, ένα ζευγάρι δίδυμα – ένα κορίτσι που ονομαζόταν Elcin και ένα αγόρι που ονομάζεται Eray Ahmet – βγήκαν έξω. «Ο Θεός είναι μεγάλος!»
Ένας άντρας με μαύρο πανωφόρι και λασπωμένο που κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, δεν ήταν τόσο τυχερός. «Η γυναίκα μου πέθανε και ο γιος μου είναι ακόμα μέσα».
Στο Χατάι, που έχει σχεδόν ισοπεδωθεί, διασώθηκαν η Σονγκούλ και η Εμινέ, που είχαν εγκλωβιστεί κάτω από τόνους μπάζων της πολυκατοικίας όπου έμεναν.
Σ’ αυτή την ισοπεδωμένη στην κυριολεξία πόλη επιχειρεί η ελληνική αποστολή, τα μελη της οποίας με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής έγιναν άγγελοι ζωής και ελπίδας. Δέκα άτομα, τα μισά απ’ αυτά ζωντανά, έχουν ανασύρει μέχρι στιγμής τα μέλη της ΕΜΑΚ κατά την διάρκεια των επιχειρήσεών τους.
Τα συγκινητικά «ευχαριστώ» των Τούρκων για την πολύτιμη συμβολή των μελών της ελληνικής αποστολής κατέκλυσαν το Twitter. Και έχουν την σημασία τους αν σκεφτεί κανείς ότι τόσο οι πολιτικοί της γειτονικής χώρας όσο και τα ΜΜΕ έκαναν «αφιονισμένες» επιθέσεις στην Ελλάδα και πλύση εγκεφάλου στους πολίτες… για τον μεγάλο εχθρό. «Ελλάδα ο γείτονάς μας που ήρθε ξαφνικά ένα βράδυ να βοηθήσει», «Όσοι έλεγαν πως θα μπουν στην Αθήνα σε μια νύχτα, δεν πήγαν κάτω από τα ερείπια για να σώσουν έναν πολίτη.
Οι Έλληνες ωστόσο που θεωρούσαν εχθρό, το έκαναν» ,«Καλοί άνθρωποι, χαίρομαι που υπάρχουν, ευχαριστώ» λένε μερικά απ’ αυτά. Το μεγάλο ευχαριστώ ανήκει στους διασώστες της ΕΜΑΚ, όπως ο Κωνσταντίνος. Είναι γιος του πυροσβέστη στρατηγού Παναγιώτη Νίκα, ο οποίος συγκλόνισε με τη διάσωση του μικρού Ανδρέα στον σεισμό στο Αίγιο. Μόνο που ο πατέρας του δεν είναι εν ζωή αφού «έφυγε» στα 54 του χρόνια, προδωμένος από την καρδιά του.
«Ο Τάκης θα καμαρώνει το γιο του από ψηλά», λένε πυροσβέστες που τον ήξεραν. Σίγουρα.
Γείτονες κουράγιο, η ζωή πάντα βρίσκει τον δρόμο της.