Το πρόβλημα είναι διαχρονικό,
συστημικό κι εκτείνεται απ’ άκρη
σ’ άκρη του πολιτικού τόξου
Στην πολιτική, υπάρχουν πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται. Επίσης υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται. Κι υπάρχουν και κάποιοι πολιτικοί που αποπέμπονται λέγοντας πράγματα που θεώρησαν ότι έγιναν, αλλά δεν θα έπρεπε να ειπωθούν.
Έτσι λοιπόν και στις περιπτώσεις του δημάρχου Σπάρτης και του πρώην Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης με την … «εποποιία» άκρατου διαμοιρασμού χρημάτων σε όσους «έλεγαν καλημέρα», δεν πιστεύω πως πραγματικά σοκαρίστηκε κανείς.
Ακόμα κι αν στη συνέχεια τονίστηκε πως οι συγκεκριμένες σκέψεις ήταν παρομοιώσεις υπερβολής, ακόμα κι αν τα στελέχη χρειάστηκε να ανασκευάσουν και να αναδιπλωθούν, δεν θεωρώ πως υπάρχουν πολιτικά όντα σε αυτή τη χώρα που σοκάρονται, όταν για οποιοδήποτε λόγο, η πολιτική ανέλιξη και η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού περιλαμβάνουν με οποιοδήποτε τρόπο χρήμα.
Πέραν αυτού, βεβαίως, οφείλουμε να δεχθούμε την «απολογία» της Νέας Δημοκρατίας και το γεγονός ότι «οι πρόσφατες δηλώσεις, εκτός από ιστορικά αναληθείς δεν έχουν καμία σχέση με τις αρχές και τις αξίες της Νέας Δημοκρατίας». Ασφαλώς και δεν θα έπρεπε να έχουν καμία σχέση. Αναντίρρητα. Πόσοι ωστόσο είναι οι πολιτικοί εκείνοι που τηρούν απαρέγκλιτα τις αρχές των καταστατικών στα κόμματα τους; Και πόσοι ακόμα είναι οι «αναμάρτητοι» μέσα στο πολιτικό σκηνικό;
Σε κάθε περίπτωση: Αυτό το «Στίγμα» δεν έχει σκοπό να αποτελέσει λαϊκό δικαστήριο για κανέναν. Άλλωστε τα συγκεκριμένα πρόσωπα κρίθηκαν πολιτικά από την ίδια τους την παράταξη και πολλοί ακόμα θα κριθούν από την ιστορία αν όχι από τον λαό.
Επανέρχομαι διερωτώμενος, αν είναι μοναδική αντίληψη ενός δημάρχου κι ενός πρώην Υπουργού, πως χωρίς να μοιράσεις χρήμα, με οποιοδήποτε τρόπο, δεν μπορείς ούτε να επιτύχεις εκλογή, ούτε να ανατρέψεις το σκηνικό. Διότι αν αυτό ισχύει, χαίρομαι ιδιαίτερα. Κι είμαι ευτυχής, αφού ζω σ’ έναν κόσμο, όπου το κάθε πρωτοκλασάτο στέλεχος κάνει τη δουλειά του, δεν μπαίνει σε ίντριγκες, διαμάχες ή διαχωρισμούς, εργάζεται αγόγγυστα κι ασφαλώς κρίνεται αποκλειστικά από το έργο που παράγει.
Ας μην γελιόμαστε κι ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Εκτός κι αν συμφωνήσουμε ότι με δύο αποπομπές σε μια πολιτική κολυμπήθρα ξεπλυθήκαν όλα τα ανομήματα, όλων των κομμάτων από το 2007 μέχρι σήμερα.
Διότι αν συμφωνούμε μεταξύ μας σε αυτό, όλα καλά. Αν δεν συμφωνούμε όμως στο μαζικό ξέπλυμα των πολιτικών ανομημάτων με δύο μοναχικές αποπομπές, οφείλουμε να συμφωνήσουμε ότι το πρόβλημα είναι διαχρονικό, συστημικό κι εκτείνεται απ’ άκρη σ’ άκρη του πολιτικού τόξου.
Κι εφόσον επιθυμούμε να αλλάξει, πρέπει να αλλάξει η συνολικότερη αντίληψη της κοινωνίας και των πολιτικών. Διαφορετικά, θα παρακολουθούμε διαρκώς την παράσταση μιας φάλτσας κι ανακυκλούμενης, πολιτικής ορχήστρας, με λογής λογής ερασιτέχνες μαέστρους, που θ’ αναζητούν τον «κακό οργανοπαίκτη», για να του φορτώσουν όλες τις ανεπάρκειες της καθολικής άγνοιας μουσικής.