«Το παιχνιδάκι της ατομικής ευθύνης είναι μια παλιά και βρώμικη ιστορία, που στο πέρασμα των χρόνων έχει εξελιχθεί ταχυδακτυλουργικά, με την καθοριστική συμβολή των πάντα πρόθυμων
του σιναφιού μας»
Έχω πραγματική απορία για το πόσο περιπαιχτικά μπορεί να ακούγεται στα αυτιά του κόσμου η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα του Καταναλωτή, με τον πληθωρισμό που έχει διαλύσει τα νοικοκυριά να φτάνει στο 14,8% στα τρόφιμα και τους εργαζόμενους να μην μπορούν να καλύψουν ούτε τα στοιχειώδη καθημερινά έξοδα διαβίωσής τους.
Από τη μια να τρομάζεις να πλησιάσεις τα βασικά είδη διατροφής, όπου οι ανατιμήσεις αγγίζουν ακόμα και το 25% (ψωμί και δημητριακά 16,8%, κρέατα 20%, γαλακτοκομικά και αυγά 25,2%, έλαια και λίπη 22,9%) και από την άλλη να σε αναγκάζουν να καταναλώσεις περισσότερα φούμαρα από όσα μπορείς να αντέξεις, κάθε φορά που διαχέονται οι πολιτικές ευθύνες στη γενικότητά τους και ξαφνικά από το πουθενά βρίσκεσαι και εσύ στο κάδρο, όπου καλείσαι να απολογηθείς ακόμα και για το προπατορικό αμάρτημα.
Αυτό το παιχνιδάκι της ατομικής ευθύνης είναι μια παλιά και βρόμικη ιστορία, που στο πέρασμα των χρόνων έχει εξελιχθεί ταχυδακτυλουργικά, με την καθοριστική συμβολή ασφαλώς και των πάντα πρόθυμων του σιναφιού μας, που χρόνια τώρα μηρυκάζουν τον αντίλογο του πολιτικού συστήματος, το οποίο στην πράξη περίτρανα έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει έγκλημα που να μην είναι διατεθειμένο να διαπράξει στο όνομα του κέρδους.
Σε αυτό το επιτελικό, το άριστο κράτος που τα τρένα δουλεύουν χειροκίνητα αλλά οι πλειστηριασμοί ηλεκτρονικά, ο κοινωνικός αυτοματισμός καλλιεργείται εντατικοποιημένα, αφού η ατομική ευθύνη ίναι ο απολύτως βολικός σάκος του μποξ, που διευκολύνει τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.
Στον ρόλο αυτό εργάζονται εντατικοποιημένα τα δημοσιογραφικά εξαπτέρυγα της κυβέρνησης, που από τη μία στηλιτεύουν τους συνδικαλιστές, γιατί δεν έκαναν απεργία για να καταγγείλουν την απαράδεκτη κατάσταση στα τρένα και από την άλλη, όταν προκύπτει ότι οι κινητοποιήσεις τους κηρύχθηκαν παράνομες και οι καταγγελίες αγνοήθηκαν, αλλάζουν θέμα στο δελτίο.
Είναι οι ίδιοι που μας έλεγαν ότι τα μνημόνια είναι η σωτηρία της χώρας, είναι αυτοί που δεν υπήρξε κοινωνική ομάδα η οποία να αντέδρασε στον αποκεφαλισμό των εργασιακών δικαιωμάτων και να μην έτρεξαν για να την ανασκολοπίσουν. Εσχάτως ξεπήδησε από το έρκος των οδόντων τους ότι η ανείπωτη φρίκη του τραγικού δυστυχήματος ήταν μια αναγκαία θυσία να πάμε παρακάτω.
Αν μη τι άλλο, αυτά τα επίπεδα της ανάλυσης και δημόσιου σχολιασμού, είναι η ακτινογραφία της εσωτερικότητάς τους, είναι ένας δείκτης της απώλειας των ορίων του ανθρώπινου ήθους μπροστά σε αυτό το μακάβριο παζλ των ανθρώπων που άλλοι διαμελίστηκαν, άλλοι εξαϋλώθηκαν.
Μια ολόκληρη χώρα, ένας ολόκληρος κόσμος σπαράζει μέσα του και δεν μπορεί να συνέλθει από τον πόνο των αφόρητων απωλειών, της ζωής που μας κλέβουν, της φτώχειας που εξαντλεί τις δυνάμεις μας, της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, που τσακίζεται στα γρανάζια του υπερκέρδους και αυτοί επιμένουν να γρονθοκοπούν τον σταθμάρχη, που είναι μόνο ένας κρίκος μιας αλυσίδας που έσυρε το τρένο στη μοιραία σύγκρουση.
Μιας προδιαγεγραμμένης σύγκρουσης που χτίστηκε ως πεπρωμένο από αυτούς που δεν έκαναν τίποτε να την αποτρέψουν και είναι πια ξεκάθαρο ότι αυτή είναι μόνο η αρχή διότι έπεται συνέχεια. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι όλοι εμείς να σταθούμε απέναντι σ’ αυτό τον όλεθρο που μας οδηγούν. Όρθιοι και αποφασισμένοι να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων. Καλή απεργία!