Η μεγάλη ανατροπή σε ένα κόμμα
που δεν θα είναι πια ίδιο
Τελικά το θρίλερ είχε ανατροπή και μάλιστα με εντυπωσιακή εξέλιξη. Η χθεσινή κορυφαία για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης διαδικασία δεν ανέδειξε μόνο μεγάλο νικητή τον Στέφανο Κασσελάκη. Δικαίωσε και όλους εκείνους που πίστεψαν σε αυτόν και δεν έμειναν στα κλισέ και τα τετριμμένα του «ποιος είναι αυτός που ήρθε να μας πάρει το μαγαζί».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα απο το τί θα γίνει στον δεύτερο γύρο, από σήμερα πια δεν θα είναι ίδιος. Μιλάμε για καθαρή μετάλλαξη, αλλά με πολλά στοιχεία κέρδους. Δεν θα αναφερθώ στα τετριμμένα περί νίκης της δημοκρατίας, εμβάθυνσης του διαλόγου και άλλες κλισέ παραδοχές. Είναι αυτονόητο ότι και το κόμμα και η Αριστερά έχουν κάνει βήματα προόδου στις δημοκρατικές διαδικασίες, που δεκαετίες τις υποστήριζαν στα λόγια (και για τους…άλλους), μα μέσα στα κόμματα αυτά επικρατούσαν λογικές δακτυλιδιών και προτιμήσεων, είτε του εκάστοτε πολιτμπιρο ή της μαμάς Σοβιετίας.
Να όμως που ήρθαν άλλοι παπάδες και άλλα χαρτιά βαστούσανε. Καταρχάς ο πρώτος κερδισμένος είναι το ίδιο το κόμμα, το οποίο με τον ανταγωνισμό που αναπτύχθηκε, το μπάσιμο του νεόκοπου Στέφανου Κασσελάκη στη διαδικασία, οι εκλογές απέκτησαν ενδιαφέρον. Εκεί που το κόμμα έμοιαζε μετά και τις αλλεπάλληλες ήττες, την αποχώρηση Τσίπρα να καταρρέει και ουδείς από την κοινωνία ενδιαφερόταν για το τι κάνει και με τι ασχολείται, ξαναμπήκε στο…. κάδρο!
Το φαινόμενο Κασσελάκη, από όποια σκοπιά και να το δεις, βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει δημοφιλία σε έναν κόσμο που είχε αρχίσει να του γυρίζει την πλάτη. Και ξαφνικά δημιουργήθηκε- και με τη βοήθεια μέσων και κοινωνικών δικτύων- ένα κύμα ανάστροφο, λες και όλοι αυτοί περίμεναν τον «ωραίο Στέφανο» ως Μεσσία να εμφανιστεί στην πολιτική Βηθλεέμ και να έρθει για να σώσει τον κόσμο τους. Σχεδόν 147.000 άνθρωποι πήγαν να ψηφίσουν για ένα κόμμα που πριν λίγο βρισκόταν στην εντατική.
Η νίκη του Κασσελάκη είναι τεράστια. Αγνοώ εάν πίσω από τον ευρύτερο σχεδιασμό είναι ο Τσίπρας (ο οποίος προωθεί το παράδοξο: μια καλύτερη και πιο μορφωμένη εκδοχή του εαυτού του), ο Πολάκης, οι Βαρδινογιάννηδες, οι Αμερικανοί, τα Χερουβείμ και τα Νεφελίμ. Αλλά όποιος και να σκέφτηκε την περίπτωση Κασσελάκη, πέτυχε καταρχάς τον σκοπό του. Μπήκε φουριόζος, τους έκανε άνω κάτω όλους και του βγήκε Veni, vidi, vici (ήλθον, είδον, ενίκησα), τον φαντάζομαι να λέει όπως ο Ιούλιος Καίσαρ.
Προφανώς και ο ίδιος ο Κασσελάκης δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη. Μέσα σε ένα μήνα εμφανίστηκε από το πουθενά, είτε ως «αυτοδημιούργητος εφοπλιστής» και επιτυχημένος επιχειρηματίας, είτε ως νέος και καλλίπυγος άνδρας με ιδιαίτερες όμως προτιμήσεις, που ο ίδιος διαφήμισε από την πρώτη στιγμή και με έναν λόγο ανερμάτιστο μεν, καταιγιστικό δε. Τα έβαλε με όλους και με όλα! Κυρίως πρόβαλε τον εαυτό του ως alter ego του Τσίπρα και… αντίπαλο δέος του Μητσοτάκη, καθώς ο ίδιος έχει…καλύτερες σπουδές, έχει κάνει καριέρα και μιλάει και καλύτερα αγγλικά.
Και από μπιρουρίρου… μοντέλο! Είδαν στο πρόσωπό του ορισμένοι τον νέο Τσίπρα, τον εκκολαπτόμενο ηγέτη που θα τους οδηγούσε στη γη της επαγγελίας. Στην εξουσία δηλαδή. Δεν ήθελε και πολύ λοιπόν όλος αυτός ο κόσμος που ζούσε και ανέπνεε αντιδεξιά, αντιμητσοτακικά να σκεφτεί… ποια Αχτσιόγλου, ποιος Τσακαλώτος… αυτός είναι ο άνθρωπός μας!
Στους κερδισμένους της βραδιάς θα έλεγα πως είναι και η κοινωνία η οποία λες και μεταλλάχθηκε τα τελευταία χρόνια, έδειξε απίστευτη ανοχή και ταυτόχρονα επιδοκίμασε μια επιλογή που σε άλλες εποχές θα ήταν απορριπτέα. Να λες στον κόσμο είμαι gay, αυτός είναι ο σύντροφός μου ο Τάιλερ και από κάτω να εισπράττεις χειροκρότημα; Κάντε το εικόνα μερικά χρόνια πριν… Μια τέτοια αλλαγή από μόνη της είναι κέρδος, αν και η παρουσίαση της προσωπικής ζωής του Στέφανου έχει γκρίζες ζώνες και δημιουργεί ερωτηματικά για την ηθική στην πολιτική- τι μας ενδιαφέρει άραγε η προτίμησή του; Γιατί τη διαφημίζει; Υπάρχουν όμως απαντήσεις, όπως και ιστορικά προηγούμενα όπου ο κόσμος ψήφισε… gay ηγέτες, αλλά έκανε πως δεν το ήξερε!
Βέβαια όσο η κοινωνία κερδίζει, άλλο τόσο χάνει. Γιατί μένει στην εικόνα και όχι στην ουσία. Χάνεται ο κοινός νους, ο ορθολογικός και συγκροτημένος λόγος, η άποψη με επιχειρήματα, επικρατεί ο λαϊκισμός και το κενό- γιατί τέτοιος είναι ο λόγος του Κασσελάκη εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Ένας Παύλος Πολάκης με κοστούμι; Δηθενιές, τζάμπα μαγκιά που δεν στηρίζεται προς ώρας πουθενά. Υπό αυτό το πρίσμα χαμένο είναι και το κόμμα, που δεν κερδίζει σε σοβαρότητα και εμπιστοσύνη, αλλά παίζει με την επικοινωνία.
Ωστόσο, έχουμε κι άλλους ηττημένους. Εκτός από την παλιά φρουρά, την κομματική νομενκλατούρα, ηττημένο είναι και το ΠΑΣΟΚ, που πια δεν θα έχει πεδίον δόξης λαμπρόν, αλλά και μελλοντικά το κυβερνητικό κόμμα που βλέπει ένα εν δυνάμει «δικό» του ηγετικό προφίλ- ο Στέφανος μπορούσε να είναι ένας ωραίος… δεξιός- να πηγαίνει απέναντι. Αυτά βεβαίως δεν είναι απαραιτήτως αρνητικά για τη δημοκρατία μας, στην οποία για να παραφράσω ένα δηκτι-κό σχόλιο φιλόσοφου «όλοι έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούνται ακόμη και οι αυτοδημιούργητοι εφοπλιστές».