Μας ενδιαφέρουν τελικά
οι προθέσεις ή
τα αποτελέσματα;
Χθες το πρωί άκουγα με ενδιαφέρον τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλά για την κλιματική αλλαγή και για την ανάγκη αλλαγής πολιτικής.
Το έκανα ενώ έψαχνα να δω αν τελικά έχει εγκριθεί το Voucher για τους παιδικούς σταθμούς που θα μπορούσε να μου διασφαλίσει κάπως λιγότερα έξοδα για την αναγκαία προσχολική αγωγή της μικρής. Το οποίο δεν θα ενεργοποιούσα τελικά, γιατί «κύριε όλες οι θέσεις κλείνονται δυο χρόνια πριν!». Ούτε στο Χάρβαρντ δεν νομίζω να έχει τέτοια αναμονή.
Voucher στο μεταξύ δεν είδα. Είχε πέσει το σύστημα. Και λίγο αργότερα έπεσε κι ένα καναντέρ. Ακόμα μεγαλύτερη απώλεια από ένα… πεσμένο σύστημα. Προτού πέσει όμως το καναντέρ, ο πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει πως έρχονται ηλεκτρονικά εισιτήρια κι εκπτώσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, έρχονται ηλεκτρικά ταξί κι αναβάθμιση των σιδηροδρόμων για να μην ξαναζήσουμε νέα Τέμπη.
«Αντιπολίτευση στην πράξη» σκέφτηκα για μια στιγμή και την άλλη στιγμή μέσα στο μυαλό μου ο πλουραλισμός των ειδήσεων και των πληροφοριών δεν με άφηναν να σκεφτώ καν.
Υπάρχουν καλές προθέσεις; Όντως προσπαθεί ο πρωθυπουργός; Όντως κάτι γίνεται στην Ελλάδα; Κι αν γίνονται πράγματα και προσπάθειες, εγώ γιατί πρέπει να πληρώνω 390 ευρώ τον μήνα για ιδιωτικό παιδικό σταθμό κι ακόμα χειρότερα, γιατί πρέπει να χάνονται άνθρωποι ή να γίνονται τραγικά ατυχήματα στην προσπάθεια να σωθεί μια χώρα από καταστροφικές πυρκαγιές που την πλήττουν κάθε καλοκαίρι;
Μας ενδιαφέρουν τελικά οι προθέσεις ή τα αποτελέσματα; Διότι αναγνωρίζω καλή πρόθεση στην κυβέρνηση. Δεν νομίζω κι ούτε θέλω να πιστεύω πως είχε σκοπό να κάψει όλη την Ελλάδα. Ούτε πιστεύω πως αυτό το Κράτος (για να επιστρέψω στον αχταρμά και την τρικυμία του μυαλού μου) θέλει οι γονείς να αγωνιούν για το αν θα λάβουν επίδομα για τα παιδιά τους 150 ή 200 ευρώ, αφού δεν μπορούν οι ίδιοι να τα προσέχουν καθώς είναι αναγκασμένοι να εργάζονται… 28 ώρες την ημέρα.
Όμως κάτι φταίει για όλα αυτά. Κι ακόμα περισσότερο κάποιοι φέρουν τεράστιες ευθύνες. Που δεν μπορούμε να αναζητήσουμε μόνο στο 2023. Ούτε και μόνο στην τωρινή κυβέρνηση.
Από την άλλη ωστόσο, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Οκ. Δεν φταίει μόνο η τωρινή κυβέρνηση. Στο δια ταύτα όμως, με κουπόνια ζούμε, με την αγωνία για την επόμενη ημέρα ζούμε, με βοηθήματα πορευόμαστε και με υποσχέσεις.
Ποιος μπορεί να δώσει υποσχέσεις στους ιπτάμενους των καναντέρ; Ή στις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών; Μέχρι να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις υπάρχουν… παράπλευρες απώλειες. Που μετρούνται δυστυχώς σε ψυχές. Ούτε σε χρήμα, ούτε σε άθλια ποιότητα ζωής. Αυτά τόσα χρόνια σ’ αυτή τη χώρα μας φαίνονται σχεδόν αναμενόμενα. Λίγο χρήμα, καθόλου άδεια κι ένα κομμάτι κρέας σε κάποιο πανηγύρι, έτσι για την ψευδαίσθηση πως περνάμε καλά.
Όμως τα πράγματα δεν είναι καλά. Καθόλου. Και δυστυχώς δεν ενδιαφέρει και κανέναν απ’ όσους θα όφειλαν να έχουν ενδιαφερθεί.