«Οι νόμοι πρέπει να
προστατεύσουν την
κοινωνία»
Διακόσιοι δεκατρείς συμπολίτες μας ήταν στη λίστα αναμονής για να κάνουν σεξ, να βιάσουν στην πραγματικότητα, την 12χρονη στα Σεπόλια. Άνθρωποι «υπεράνω πάσης υποψίας», «ευυπόληπτοι οικογενειάρχες», «καλοί χριστιανοί».
Οι άνθρωποι αυτοί γεννιούνται έτσι, ή διαμορφώνονται μετά από συγκεκριμένα βιώματα; Υπάρχει «θεραπεία» για την σεξουαλική αυτή απόκλιση που ονομάζεται παιδοφιλία και σε τι διαφέρει ένας παιδόφιλος, απο ένα παιδεραστή;
Ο ψυχίατρος κ.Μάνος Δολαψάκης μας είχε διαφωτίσει για αυτό το σκοτεινό θέμα σημειώνοντας ότι το 7% των παιδιών στην Ελλάδα έχουν υποστεί κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης από ενήλικα, ωστόσο τα περιστατικά που δεν καταγγέλλονται ποτέ είναι πολύ περισσότερα.
Ο παιδόφιλος είναι εκείνος που έχει μια σεξουαλική απόκλιση η οποία ονομάζεται στη ψυχιατρική, παραφιλία.
Ο άνθρωπος αυτός έχει χρόνιες εμμονικές ερωτικές φαντασιώσεις, με παιδιά. Ωστόσο λόγω αναστολών και φόβου για την τιμωρία δεν παρενοχλεί παιδιά. Είναι προσωπικότητες ιδιαίτερα εσωστρεφείς, δεν παντρεύονται και έχουν μια κρυφή σεξουαλική ζωή, που περιλαμβάνει παρακολούθηση σχετικών ταινιών, τσατ στο διαδίκτυο κ.λπ.
Ο παιδόφιλος ζει με τις φαντασιώσεις του, χωρίς να προχωρεί σε πράξεις.
Ο παιδεραστής είναι εκείνος που τουλάχιστον μια φορά έχει παρενοχλήσει σεξουαλικά παιδιά.
Ο παιδεραστής εγκληματεί και το κάνει με έλλειψη ενσυναίσθησης, υποστηρίζει μάλιστα ότι αυτό που κάνει αρέσει στα παιδιά.
Στους παιδόφιλους υπάρχει η επιστημονική θεωρία ότι η σεξουαλική τους απόκλιση οφείλεται σε νευροβιολογικούς και ενδοκρινολογικούς παράγοντες. Δηλαδή, έτσι γεννιούνται.
Οι φαντασιώσεις και των δύο είναι κοινές, οι παιδεραστές έχουν άρση αναστολών και τις κάνουν πράξη.
Οι μελέτες έχουν δείξει ότι οι παιδόφιλοι δεν παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά σε αντίθεση με τους παιδεραστές, που κάνουν οικογένεια.
Οι άνθρωποι αυτοί, μπορούν να αλλάξουν;
Ο κ.Δολαψάκης είχε απαντήσει: «Θα έλεγα ότι όχι, δεν υπάρχει θεραπεία για τους παιδεραστές σε ψυχιατρικό επίπεδο. Επίσης, η ποινική τους αντιμετώπιση δεν είναι ικανή να τους αποτρέψει από την επανάληψη της πράξης τους. Η φυλακή δεν έχει αναμορφωτικό χαρακτήρα γι αυτούς. Είναι άνθρωποι με ψυχική νόσο, χωρίς αμφιβολία, αλλά έχουν καταλογισμό των πράξεών τους. Γι’ αυτό η πολιτεία και οι νόμοι πρέπει να προστατεύσουν την κοινωνία, στο σύνολό της».