“η ζωντανή πρόκληση να «βγάλεις» το μήνα αντιστοιχεί με τον τετραγωνισμό του κύκλου,
όταν ο μισθός σου εξανεμίζεται με μεγαλύτερη ταχύτητα από τη βενζίνη στο ρεζερβουάρ της μηχανής”
Στους… ολιστικούς καιρούς που ζούμε η επική ατάκα του Χάρυ Κλυν «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας», επικαιροποιείται κωμικοτραγικά, καθώς η καθημερινότητά μας προσφέρει απλόχερα άπειρες εμπειρίες βίαιης φτωχοποίησης από τη μια και εκρηκτικής αύξησης του πλούτου από την άλλη. Για τον πολύ κόσμο η ζωντανή πρόκληση να «βγάλεις» το μήνα αντιστοιχεί με τον τετραγωνισμό του κύκλου, όταν ο μισθός σου εξανεμίζεται με μεγαλύτερη ταχύτητα από τη βενζίνη στο ρεζερβουάρ της μηχανής και πριν καν αρχίσεις να μετράς τους φόρους και τους λογαριασμούς που στέκουν στη σειρά για να πληρώσεις.
Ωστόσο η Κυβέρνηση, που επιδίδεται παθιασμένα στην αχαλίνωτη φορολογία, συνιστά στους πολίτες ανοχή μέσω της στωικότητας, κάνοντας πως δεν θυμάται τη γνωστή ιστορία με το Χότζα, που όταν έμαθε το γάιδαρο του να μην τρώει ψόφησε. Μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό των αβάσταχτων φόρων, της ακρίβειας και της οικονομικής αφαίμαξης της κοινωνίας, θα περίμενε κάποιος η πιο κοντινή εξουσία στον πολίτη, δηλαδή η αυτοδιοίκηση, να συντρέξει και να συμπαρασταθεί, όχι ασφαλώς με την κενότητα του αφ΄υψηλού δήθεν ενδιαφέροντος. Αντ΄αυτού στη ρητορική των αυτοδιοικητικών, έχει κολλήσει η «βελόνα» στην περίφημη «ανταποδοτικότητα», το οποίο σημαίνει ότι, για να μπορεί να απολαμβάνει ο πολίτης υπηρεσίες, πρέπει να πληρώνει.
Η «ανταποδοτικότητα» αποτελεί πρώτης τάξεως εφαλτήριο για τους χειροκροτητές των εύκολων λύσεων και του πολιτικού κυνισμού, να αποδράσουν από τις ευθύνες τους απέναντι στην κοινωνία. Το ακόμα χειρότερο είναι η αλά κάρτ επίκληση του κοινωνικού ρόλου της αυτοδιοίκησης. Έτσι για παράδειγμα μια δημοτική επιχείρηση όταν φορολογείται ζητά να ληφθεί υπόψη ο κοινωνικός χαρακτήρας της. Όταν όμως καλείται να ανακουφίσει οικονομικά τους πολίτες συμπεριφέρεται σαν επιχειρηματίας που δεν μπορεί να κάνει «εκπτώσεις» στο κέρδος του.
Με τούτα και με κείνα συνεχίζεται το γαϊτανάκι της η πολιτικής εσωστρέφειας της αυτοδιοίκησης που αντί να απαντά στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες περιορίζεται στα λίγα λιγότερα και σερβίρει την απάθεια της, με ευτελείς και θλιβερά προβλέψιμους πολιτικαντισμούς. Και μέχρι εδώ καλά, έλα σου όμως που τους «χαλάει τη σούπα» ο Δήμαρχος Πάτρας ο κ. Κώστας Πελετίδης, ο οποίος ενσαρκώνει τη ζωντανή ανατροπή όλων των πολιτικών πρακτικών της «ανταποδοτικότητας» με απαλλαγή των φτωχών οικογενειών από δημοτικά τέλη, δωρεάν παιδικούς σταθμούς, δωρεάν παιδικές ημερήσιες κατασκηνώσεις του Δήμου (για να μπορούν οι μητέρες να εργαστούν) και δεκάδες άλλες δωρεάν παροχές που έρχονται να ακουμπήσουν πάνω σε πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας απέναντι στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Είναι ο άνθρωπος που δεν επικαλείται τις δυσκολίες σαν άλλοθι και ακόμα με προσωπικό κόστος στέκεται αμετακίνητος στο πλευρό αυτών που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, ένα πιο δίκαιο κόσμο. Είναι ο άνθρωπος που δε χάνει το χρόνο του στην κενότητα του «φαίνεσθαι», και στον αστραφτερό κόσμο του «τίποτα» και μας δείχνει το δρόμο για να διαλέξουμε πλευρά…