Αυτό από μόνο δείχνει, πόσο χαμηλά είναι ο πήχης των προσδοκιών μας, σε αντίθεση με τον πήχη των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας….
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά τώρα στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα πήξουμε στο ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο…
Όχι μόνο από αυτούς που υπογείως εξασφαλίζουν τη στήριξη κομμάτων και δημοσίως προτιμούν να φάνε ένα μαγκάλι κάρβουνα παρά να την ομολογήσουν, αλλά και από αυτούς που παίρνουν τα χρίσματα, αλλά επισήμως προτιμούν την επιλεκτική χρήση τους ανάλογα με τις πολιτικές πιέσεις που δέχονται στην εξέλιξη του προεκλογικού αγώνα…
Βεβαίως στο σύνολο των περιπτώσεων η μεθοδολογία αυτή έχει την ερμηνεία της, που συνδέεται με απολύτως χειραγωγικούς χειρισμούς προς άγρα ψήφων και με χαμαιλεόντιες πρακτικές του τύπου «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Με τούτα και μ’ εκείνα, ο προεκλογικός αγώνας μεταφέρεται από το πεδίο της πολιτικής στο επίπεδο των προσώπων και αρχίζουν οι ατέρμονες συζητήσεις για το ποιος είναι πραγματικά ικανός να μας εκπροσωπήσει.
Έτσι μπαίνουμε σε μια διαδικασία συγκρίσεων για το ποιος είναι καλύτερος ρήτορας, ποιος έχει τη συγκρότηση, τον δυναμισμό και τις μεγαλύτερες ικανότητες για να σταθεί στο ύψος του θεσμού. Με δεδομένο μάλιστα το γεγονός ότι συχνά αποδίδονται στους υποψηφίους και βιονικές δυνατότητες από τους ένθερμους ακολούθους τους, που ομνύουν στο όνομά τους, είναι φανερή η ακρότητα της υπερβολής που συσκοτίζει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Σε αυτή την ιδιότυπη μάχη, στο γηπεδάκι του προσοντολογίου είναι χαρακτηριστικό ότι προτάσσονται αυτονόητα στοιχεία που θα πρέπει να έχει ένα δημόσιο πολιτικό πρόσωπο, τα οποία κανείς πια δεν θεωρεί δεδομένα, όπως η ακεραιότητα, το ήθος, η οικονομική καθαρότητα.
Αυτό από μόνο του δείχνει πόσο χαμηλά είναι ο πήχης των προσδοκιών μας, σε αντίθεση με τον πήχη των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας…
Σε κάθε περίπτωση τα προσωπικά χαρακτηριστικά, που συνθέτουν το προφίλ του κάθε υποψηφίου, έχουν την αξία τους, αλλά δεν αρκούν από μόνα τους για να δώσουν απαντήσεις στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Η κρίση για την καταλληλότητα της κάθε υποψηφιότητας δεν μπορεί να κρίνεται αποσπασματικά στο πόσο «καλό παιδί» μπορεί να είναι κάποιος, αλλά τι εκπροσωπεί πολιτικά και τι ακριβώς έρχεται να μας προτείνει.
Διότι και στο πεδίο της αυτοδιοίκησης τα πάντα έχουν το δικό τους πολιτικό βάρος. Από τη χάραξη μιας ρυμοτομικής γραμμής που μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες υπεραξίας σε μια ιδιοκτησία, μέχρι το είδος των έργων που θα επιλεγούν και το αν αυτά είναι «βιτρίνας» ή πραγματικής ουσίας.
Στη ζωή όλα είναι θέμα πολιτικής. Ακόμα και το να τρως. Και ειδικά στις μέρες μας ακόμα και το… αν τρως.